Cabaretier Bert Visscher wijdt in boek hoofdstuk aan Raalte: "Die 'technici' bleken psychiatrisch patiënten"

Het Hoftheater stond vroeger op het terrein van psychiatrisch ziekenhuis Sint Franciscushof. Artiesten werden daardoor voor en na het optreden met regelmaat geconfronteerd met de patiënten van het ziekenhuis. Dat gebeurde soms zelfs tijdens hun voorstellingen. Bij Visscher vond de bijzondere ontmoeting nog ruim voor de voorstelling plaats, vlak na aankomst bij het theater. Hij zag de patiënten aan voor technici van het theater.

“We waren vroeg en zwijgend zaten we te wachten naast de deur”, schrijft Visscher. “Waar ze vandaan kwamen, is me tot op heden nog een raadsel, maar plotseling stonden achter ons twee gigantische mannen met beiden een frisse Raalter blos op de wangen.”

“Ietwat onverstaanbaar, maar met een brede glimlach en een vrolijk snotje onder de neus. Ik zei: fijn heren, dat jullie er ook zo vroeg zijn. Dan kunnen we op tijd beginnen. Als jullie de grote deur even open doen, zeulen wij de spullen naar binnen en gaan we enthousiast aan de gang. Met twee van dit soort ‘Schwarzeneggers’ een fluitje van een cent natuurlijk.”

“Ik wist niet of het ging om Raalter welkomstritueel, maar de grootste ‘Terminator’ overhandigde met veel gebaren een mandje met paaseitjes aan Daniël, mijn technicus. Een beetje aangevreten, maar mooi gevlochten. We begrepen langzaam aan dat de vriendelijke reus dit zelf had gemaakt. Net als de tekening van zijn kamer.”

In zijn ‘thuistheater’ in Groningen vertelt Visscher over de ontmoeting. “Het waren ontzettend lieve mannen trouwens. We zaten voor de deur van het theater te wachten en daar kwamen twee van die enorme kerels met allebei zo’n paasmandje aan. Die gaven ze. Toen kwam er nog een klein vrouwtje aan, die trok de helft van mijn decor uit elkaar, die trok er een hond uit. Eén van die mannen trok een tutu van me aan. En ik dacht: wat moeten we nou doen? Wie zijn dit?”

“Het was allemaal wel heel vriendelijk en vrolijk, maar dit is een gekkenhuis. Die twee mannen liepen inmiddels in tutu over het plein. En het meisje vrat het oor van mijn pluchen hond af. Zie je spullen dan maar eens terug te krijgen. Het was een bijzonder welkomstritueel.”

Op de vraag of Visscher vaker van dit soort dingen bij het theater in Raalte heeft meegemaakt, reageert hij lachend. “Haha, nee. Maar elke keer als ik door Raalte rijd en ik zie rechts dat terrein liggen, dan denken Daniël, mijn technicus, en ik nog van: weet je nog wat daar gebeurde? Leuke herinnering.“