nieuws

Vuurwerkramp zestien jaar later: "Mijn vader heeft zichzelf als human shield gebruikt"

Het rampgebied in Enschede zestien jaar geleden
Het rampgebied in Enschede zestien jaar geleden
Zestien jaar geleden maakte de toen 13-jarige Nienke uit Enschede de vuurwerkramp van dichtbij mee. Vandaag schrijft ze die bewuste dag van zich af op haar blog.Â
Na de eerste knal beseft de buurt waarin Nienke woont nog niet hoe groot de omvang van de ramp gaat worden. Met haar buren gaan ze de straat op om naar het leuke 'ongelukje' te kijken. "De Chinees op de hoek verkocht bier en iedereen was er. Het was gezellig", schrijft Nienke.

'Toen begon de grond te trillen'

Die gezelligheid sloeg snel om. De politie zette de straat af en enige momenten later volgde er een tweede knal. De vader van Nienke greep zijn kinderen om ze mee naar huis te nemen. 
Toen de drie op de kruising bij hun huis aankwamen was de rook en stof zo dik dat ze het huis niet meer konden zien. De vader van Nienke vertrouwde de situatie nog niet en bracht zijn kinderen naar een portiek. "Mijn vader gooide mij op de grond, mijn broer over me heen en hij zelf boven op ons."
De buurman, Hans, is op dat moment nog bij hen. Maar even later gaat hij weg om zijn vrouw en kind te zoeken. Net na zijn vertrek is er opnieuw een enorme knal. Een kwartier later durfden de drie in beweging te komen. De winkel die bij het portiek hoorde was compleet weg. 

'Deze dag kon slecht voor ons aflopen'

Nienke beschrijft hoe haar vader hen weer meeneemt. "Ik zie nog goed een brandweerman op ons af rennen. Hij liep bij een persoon vandaan die op zijn buik op straat lag. 'Loop maar door, voor deze man kunnen we niets meer doen.'
"Maar wij kenden deze man, wit t-shirt, spijkerbroek en sandalen. [...] Mijn vader liep er naar toe, wij mochten niet kijken. Ik heb gekeken. Het was geen prettig gezicht. Hans was weggeblazen en heeft ook een betonstuk tegen zijn gezicht gekregen. [...] Ik wist nu ook dat deze dag ook voor ons slecht kon aflopen."

'Al onze dieren waren dood'

In alle chaos en paniek weet de moeder van Nienke de drie te vinden. Van het huis van de familie is niets over. "Al onze dieren waren dood. Onze hond Max, onze katten Job, Rakker, Lottie en Baloe. Maar ook mijn cavia's. [...] Die dag was ook dat meisje van 13 weg. Ik wist niet meer wie ik was. Make-up en jongens deden me niks meer. Mijn lach was weg. Ik was mezelf kwijt."

Zestien jaar later

We spraken Nienke naar aanleiding van haar blog. Nu zestien jaar later gaat ze steeds meer beseffen wat haar vader die dag voor haar betekend heeft. "Ik ben nu zelf moeder en als ik kijk hoe mijn vader ons er die dag door heen heeft gesleept. Dan krijg ik een brok in mijn keel en kippenvel van. Hij heeft zichzelf gewoon gebruikt als human shield."
Vandaag, op de dag van de herdenking doet Nienke niet speciaals. "Ik moet vandaag gewoon de hele dag werken. Vanavond sta ik er zelf even bij stil en steek ik een extra kaarsje aan. Dat doe ik liever alleen, ik houd niet zo van de massa."
Lees het hele verhaal van Nienke op haar blog.

Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie? Tip de redactie via WhatsApp of via de mail.