nieuws

Ambities

Karin Hoogesteger
Karin Hoogesteger © Karin Hoogesteger
Het begrip 'autonoom kunstenaar' bestaat nog niet zo lang. Laat staan dat je er vroeger je kost mee kon verdienen. Toen stond je als kunstenaar sowieso veel meer in dienst van de gemeenschap. Iemand als Rembrandt had zo zijn opdrachtgevers waardoor hij zijn huur (meestal) kon betalen, en als je ‘autonoom’ wilde werken, was je afhankelijk van een mecenas, zoals Vincent, die vooral onderhouden werd door zijn broer Theo.
Tegenwoordig is het al niet veel anders.
Er zijn weinig collega’s die ik ken die van hun autonome werk kunnen leven.
De meesten hebben een bijbaantje, opdrachten, of een goedverdienende partner.
Zo was ik één van die gelukkigen die kon leven van de verkoop van mijn autonome werk, naast werk wat ik uitvoerde voor twee opdrachtgevers.
Toen ik drie jaar geleden besloot te gaan emigreren naar Spanje, sneed ik -vol vertrouwen dat het daar vanzelf wel weer naar me toe zou komen (zoals het altijd had gedaan)- de banden door met Nederland en met mijn opdrachtgevers.
Geen reden om mijn werk aan te houden. Spanje was mijn nieuwe thuisbasis.
En het leven was er bovendien veel goedkoper, dus geen reden voor zorgen.
Maar ruim een jaar geleden – toen ik onverwacht toch weer in Nederland zat, kwam de realisatie dat ik mijnzorgvuldig opgebouwde inkomstenbronnen wel heel makkelijk de rug had toegekeerd.
En in de tijd dat ik weg was, vonden ze andere mensen voor de gaten die hierdoor waren ontstaan.
Dus wat moest ik doen?
Opnieuw beginnen.
Maar dat is niet makkelijk.
Nu pas besef ik me wat een luxe er was in dat heerlijke warme land.
Mijn dagen waren er zo simpel… :
Ik loop mijn zoontje naar school over het bergweggetje. Jog een halfuurtje in de eerste gloeiende zonnestralen. Plons mijn bezwete lijf in fris bergwater schoon, zon nog wat, schilder de overige uurtjes. Kind komt thuis, we eten wat, zorgen voor de tuin, de waterleiding of de olijven en beschouwen de zonsondergang van die dag, om –al dan niet na het aansteken van de houtkachel- ons klaar te maken voor de avond en de nacht.
Hoe anders dan hier, was het schilderen een vanzelfsprekende dagelijkse bezigheid.
Nu zien mijn dagen er eerder zo uit:
Kind door regen naar school ploeteren. Stress alom, rond tandenpoetsen en gymkleren, juist op tijd op mijn ene werkplek.
Al mijmerend over mijn kunstenaarsvak en wat dat tegenwoordig dan nog wel of niet inhoudt, peuter ik de kauwgom uit het vloerkleed, verschoon de bedden en verzamel de afvalzakjes met lege wijnflessen en volle condooms...
De andere dag bezoek ik voor mijn andere baantje een single borderline moeder, om samen te kijken naar mogelijkheden haar familie te betrekken bij haar kindje, die uit huis geplaatst is.
En de volgende dag begin ik fluitend, en voel me als een vis in het water bij een training van leerkrachten op een basisschool.
Bij kunsteducatie ligt mijn hart.
De dagen die over zijn, goochel ik met uren rondom boekhouding, exposities, ritten met schilderijen, inefficient computergebruik rondom mails, nieuwsbrieven en sociale media.
En wáár blijven die schilderuurtjes???
Ik benijd die goede oude tijd.
Het romantisch beeld van de kunstenaar zonder bijbaan, maar met schilderopdrachten en mecenas.
Toen Vincenten, Rembrands en Pablo’s nog niet hoefden te rennen
tussen scholen, b&b’s en ontaarde moeders.
Wellicht heb ik nu je beeld van de kunstenaar genadeloos verstoord.
Of herken je het, omdat je in hetzelfde schuitje zit.
En ook al lijkt het een klaagzang
(het is het niet)
Ik besef me wel iets belangrijks.
Hoeveel bijbaantjes ook, hoeveel geren en gevlieg, hoeveel uurtjes geklaag en gemiauw… het zal er altijd zijn.
De inspiratie is er
en de schilderuurtjes ook.
En opdrachten?
HA!
Karin zou jullie Karin niet zijn
als er ook niet iets nieuws aan het borrelen was.
Maar dat houd ik nog even binnen de vier muren van mijn atelier.
Wil je er toch op uit om mijn werk te zien?
Wacht dan niet lang, want tot 12 april kun je mijn nieuwste werk nog bekijken bij de Vrijhof, op de UT in Enschede, samen met werk van Floor Coolsma.
Mis het niet, het is de moeite waard!
Mooie kunstgroet! Karin

Karin Hoogesteger schildert. Ze emigreerde naar Spanje, kwam min of meer verplicht terug naar Nederland, naar Zutphen, en heeft successen tot ver over landsgrenzen. Karin woonde in Nijverdal, studeerde in Kampen en streek neer in Hengelo. In haar werk zie je kinderen, kleurrijk maar niet rijkgeschakeerd, veel natuur en dieren. Een beetje sprookjesachtig is het altijd wel. 
Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie? Tip de redactie via een WhatsApp-bericht: 06 - 57 03 33 33.

Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie? Tip de redactie via WhatsApp of via de mail.