Weblog: Trouw

Ziet u, ik ben nogal lang op zoek geweest naar de man van mijn dromen. Zeven jaar geleden toen ik erop uit kwam dat er waarschijnlijk op mij geen dekseltje past, dat ik alleen oud zou worden. En dat ik dat eigenlijk ook wel prima vond. Stond hij daar. Op mijn 37ste sloeg de vlam in de pan.. Hij stond voor me en keek me met zijn bruine ogen aan en waps boem clasch... het was daar: liefde op het eerste gezicht! Ja, zo is het gekomen en nooit meer weg gegaan...

We hebben het vorig weekend gevierd door met z’n tweeën naar Huis ter Duin te gaan in Noordwijk. Waarom Noordwijk en niet ergens op de Egbertsdijkveen of op een andere adembenemende plek in Twente of Salland, hoor ik u denken. Nou dat komt omdat Menno me in Noordwijk, vijf jaar geleden, ook tijdens een gezellig weekendje uit met z’n tweeën, ten huwelijk heeft gevraagd. Hij had zich prachtig aangekleed en stond met 24 joekels van rode rozen voor mij. Hij ging op de knieën en had 24 gedichtjes geschreven behorende bij elke roos. Op de laatste roos lag een prachtige verlovingsring. Dit was wel het meest romantische wat ik ooit heb meegemaakt kan ik u melden.

Laats bij het opruimen van ons huis kwam ik de brief weer tegen en opnieuw kreeg ik er tranen van in mijn ogen. Het is een tijdloze mooie brief van een geweldige fantastische lieve man en vader van mijn kinderen. En tjee, wat is er ontzettend veel gebeurd in die zeven jaar. Met twee hoogtepunten; de geboorte van onze twee prachtige kindjes van bijna 4 en 5. Wat gaat de tijd snel!!

Menno komt oorspronkelijk uit Utrecht maar het Twents, het Nedersaksisch pakte ie snel op. Kiek das mooi. Dus lieve Menno vanaf disse kaante: ik hole onmeunig veule van oe! Op naar de volgende zeven jaar! Ik heb er zin in!

Voor oe luie een fijne zondag!