Ministerie van vrede, veiligheid & verbinding

Wat wel opvallend is dat de meeste bewindslieden uit de randstad komen. OK. Nou heb ik ook daar niet echt een probleem mee hoor. Maar wat natuurlijk wel leuk is dat onze eigen Ank Bijleveld, oud commissaris van de Koning van Overijssel, nu minister van defensie is. Haar vader was beroepsmilitair en natuurlijk had ze ook wel met defensie te maken in haar tijd als staatssecretaris van Binnenlandse Zaken en Koninkrijkszaken. Dus een groentje is ze zeker niet!

Opnieuw een vrouw aan het roer op het ministerie van oorlog en wel een vrouw. Ja echt, zo heette dat vroeger, ministerie van oorlog. De naam geeft duidelijk aan waar het voor stond. Gelukkig noemen we het niet meer zo. Nu heet het departement; het ministerie van Defensie. We maken liever geen oorlog we verdedigen ons land. Defensie.

Prima zou je kunnen zeggen maar eigenlijk is ook dat geen goede naam. Eigenlijk zou de naam van zo’n departement het doel in zich moeten dragen waar het voor staat. Dus dan zou het ministerie van defensie dus eigenlijk ministerie van ‘Vrede, veiligheid en Verbinding’ moeten heten. En dan wordt onze Ank Bijleveld minister van vrede, veiligheid en verbinding, minister van VV&V. Klinkt goed. Past ook meer bij haar eerlijk gezegd. Vrouwelijke energie en leiderschap! Zou de hele wereld moeten doen als u het mij vraagt..

Het kan soft overkomen deze titel en dat vrouwelijk leiderschap, maar dat is niet zo! Ank is bepaald geen softie! In zijn geheel niet; Ank Bijleveld is niet voor de poes. Dat weten vriend en vijand.

En zo zouden we ook geen twee ministers en een staatsecretaris op VWS moeten hebben. De filosoof Levinas zei ooit: ‘als iedereen verantwoordelijk is, is niemand verantwoordelijk’.

Als je naar onze samenleving kijkt zijn we eigenlijk met z’n allen enorm toe aan een ‘minister voor de méns, op welzijn, gezondheid & sport’ wat je nu nog te veel ziet is dat de boel zo ongelofelijk versnipperd is. Dat het ene departement niet weet waar het andere mee bezig is. En dat komt ook weer tot uiting in de manier waarop de zorg is georganiseerd uit allemaal verschillende potjes. En probeer die maar eens te verbinden; een hell of a job. Tja, het lijkt er nog steeds op dat systemen leidend zijn en niet de mens. Dat de mens zich moet aanpassen aan het systeem in plaats dat het systeem zich zou moeten plooien naar die mens die zijn eigen unieke reis maakt in de wondere wereld van de zorg. 

Kortom, mijn pleidooi is er een van de verbinding en samenwerking. De behoefte om met een dosis boerenverstand te kijken naar hoe zaken georganiseerd zijn en stil te staan bij waar we het nu eigenlijk allemaal voor doen met elkaar; die mens. Laten we dat voor ogen houden en de rest stoppen. Ik weet het; de beste stuurlui staan natuurlijk aan wal, dus wens ik hierbij iedereen in Den Haag heel veel succes, verbinding en samenwerking; ik heb vertrouwen! Ank zet um op!