nieuws

Mijn Valentijnskus (2x)

Mijn Valentijnskus (2x)
Mijn Valentijnskus (2x)
Mijn jaarlijkse Valentijnskus heb ik sinds anderhalf decennium gereserveerd voor dezelfde vrouw. Blonde haren, lange benen, humoristisch, optimistisch, supermoeder; die Deventer dame inderdaad. Ieder jaar krijgt ze een met zorg bewaarde zoen vol op de zwoele lippen.
Maar dit jaar geef ik twee van die knallers weg. Aan twee verschillende vrouwen… Tijdens mijn werk op een koude zondagavond in januari leerde ik mijn nieuwste slachtoffer kennen. Ze heet Marijke Kremer, eigenaar van café Kremer te Vroomshoop, thuisbasis van dartskampioen Christian Kist. Hier komt-ie Marijke: kusje!
In gedachten dwaal ik terug naar die heerlijke avond in die stampvolle, donkerbruine dartskroeg. Marijke aan de bierpomp, Marijke bij het televisiescherm, Marijke voor de camera, Marijke in de keuken, Marijke bij de radiomicrofoon, Marijke als trots middelpunt in een zinderende atmosfeer. En Marijke die alle hectiek bijna te veel wordt. Want voordat Christian Kist de wereldtitel pakt, jaagt een opgefokte hartspier telkens weer een hoop onrust door het frele lijf van de kroegbazin. Klein, kranig, maar ook kwetsbaar, zo blijkt. 'Nee, nee, nee! Even met rust laten. Je kunt haar nu écht niet interviewen. Ut geet neet good met de rikketik'.
De dwingende stem van de barmedewerker spreekt boekdelen. Marijke Kremer heeft zojuist een stamgast adembenemend koel wereldkampioen darts zien worden. Christian Kist, kind van het dorp, is de nieuwe Lakeside-kampioen. Ik laat Marijke met rust. De camera gaat neer, de microfoon even uit. Ze heeft ons al drie keer te woord gestaan voor radio en tv, maar nu dus even niet. Dit is haar moment. Ze heeft er recht op. Aangedaan in gevecht met een reeks bierglazen, een uitgelaten café en haar emoties. De ogen vochtig, trotse blik. Het organiserende middelpunt van drie dolle dagen darts kan het maar niet geloven: Christian Kist wereldkampioen.
Ik heb met haar te doen, met die lieve Marijke. Zoveel dolle dartsfans, zoveel schuim in de monden, zoveel graaiende handen, zoveel adrenaline. En dan ook nog die steeds terugkerende camera met flinke koplamp op je gezicht.. 'Als je nog wat wilt drinken, moet je het echt zeggen', roept ze voortdurend tijdens de wedstrijd. Die moederlijke warmte.. Ik krijg er kippenvel van. Overal oog voor, aandacht voor iedereen, een gastvrouw pur sang. Die, zo zie ik tot mijn grote opluchting, langzaam op adem begint te komen na de doodsteek van Kist richting Tony O’Shea. De Britse darter is overleden, Marijke Kremer leeft nog. Gelukkig!
De plek in Vroomshoop waar we met RTV Oost zijn neergestreken, doet me trouwens denken aan mijn geliefde stamkroegen van weleer in Raalte en Deventer; café Nols en De Waagschaal. Verkeerssouvenirs uit de hele wereld aan de wand, foto’s van stamgasten boven de bar en veelvuldig gepijnigde dartsborden in alle hoeken van de horecagelegenheid. De gelijkenissen zijn groot. Maar er is ook een  belangrijk verschil: de kroegbaas. Marijke is de breekbare variant, waarvan je niet het uiterste vraagt. Niet met een camera en niet met een knuppeldikke kop aan de bar. Gewoon lief zijn, Kieft.
Nols - twee meter bij twee meter, type chique bulldog - haalde een andere bargast in mij naar boven. Tikkeltje obstinaat als er betaald moest worden. Standaard uit volle borst bij het zien van de rekening: DAT KAN NOOIT!. En in Deventer bij De Waagschaal, waar uitsmijter Marcel de scepter zwaaide, reed ik op zwoele zomeravonden regelmatig mijn scooter de zaak binnen. Vrij parkeren bij de bar. Doe maar een biertje. Verbaasde blikken. Beetje ballorig.
Zoiets zou ik bij Marijke nooit doen. Never. Marijke zou ik alleen maar willen helpen. Glazen spoelen, biertjes tappen, bar schoonmaken, vloer vegen. Alles. Maar van dat alles heb ik maar heel weinig laten zien, toen op die zondagavond in Vroomshoop. Na de live-uitzending was er de ontlading. Zo van fijn, klus geklaard. En geef ik Marijke vlug een hand, bedank ik voor de cola en de gastvrijheid en stuur ik mijn autootje rap richting Deventer. Te rap, zo vind ik nu. Want dat snelle afscheid in januari wringt op Valentijnsdag 2012 een beetje. Een ongemakkelijk gevoel Kieft.. Vooral omdat Marijke die zondagavond veel meer was dan een drukke kroegbazin alleen. Ze was degene die onze zinderende uitzendingen vanuit haar café mogelijk maakte. Ze was mijn rots in de branding. Ze was…
En daarom lieve Marijke krijg je van mij deze Valentijnsdag een oprechte Valentijnskus. Met toestemming van thuis. Gewoon een kuis maar o zo welgemeend zoentje. Op je wang. Of op je mond. Wat je wilt. Wellicht gaat je hartspier er een tikkeltje minder ritmisch van tikken. Maar zo opgejaagd en onrustig als op die avond dat Christian Kist wereldkampioen darts werd, zal het nooit meer worden. Ut geet oe good, lieve Marijke! Vooral ook met de rikketik!

Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie? Tip de redactie via WhatsApp of via de mail.