Zaterdag 14 mei: Een omweg naar Bad Bentheim

Zoals het een onderwijsman betaamt stond hij klokslag de afgesproken acht uur op de stoep. En na een bak koffie gingen we op pad. Via de Tankenberg en wat andere omzwervingen kwamen we in De Lutte terecht. Ik verkeerde in de veronderstelling dat we een nieuwe grensoverschrijdende route zouden gaan lopen, maar John wist de weg zelf. Hij heeft al regelmatig gemountainbiket (of, zo u wilt, mountain gebiket) in die omgeving. Toen we De Lutte weer uit wandelden zagen we langs het spoor een meneer met een groot fototoestel staan. Terwijl we toch wisten dat daar geen trein zou stoppen. Dat wist die meneer zelf ook, want het bleek een stoomtreinspotter te zijn. Hij was de avond ervoor al vanuit zijn woonplaats Hoorn deze kant opgekomen om de stoomtrein van Duitsland naar Amsterdam te volgen. Hij was die ochtend al in Rheine geweest, vervolgens in Bad Bentheim en stond nu te wachten op de doorkomst richting Amsterdam. En omdat het elk moment zou gaan gebeuren, hebben wij natuurlijk ook even gewacht. Je ziet immers niet elke dag een stoomtrein voorbij komen. We namen afscheid van de spotter, die koers zette richting Apeldoorn om de trein nog een keertje te zien. Hoezo liefhebber!

Ik zag steeds borden richting Bad Bentheim, maar John wist weggetjes binnendoor. Zoals een steil klimmetje bij Gildehaus. Volgens hem was dat vergelijkbaar met de Alpe d´Huez. Gelukkig was dit maar een meter of tweehonderd, maar het was wel goed te voelen in de benen. Ook stuitten we een paar keer op een soort planetenroute. Borden met gegevens over bijvoorbeeld Saturnus; zelfs met de Nederlandse beschrijving erbij. Leve de grensoverschrijdende samenwerking!

Eenmaal in het centrum van Bad Bentheim leek het even alsof we op een soort rommelmarkt stuitten. Maar dat lag toch iets anders. Een familie had alle rommel van zolder gehaald en buiten uitgestald. Om te verkopen voor het goede doel: Artsen zonder Grenzen. We bleken zo'n beetje de eerste voorbijgangers te zijn. Ze stonden dan ook op een onmogelijke plek; zo'n schuin lopende eenrichtingsweg, waar nauwelijks een auto door kon. We wilden niet de beroerdsten zijn en besloten dus de geplande koffiepauze daar te doen. Lekker met zelfgemaakte (en nog warme!) mandarijnentaart. En natuurlijk een gift in de sok, die nota bene nog binnen stond.

Kort daarna arriveerden we op het station van Bad Bentheim. En daar bleek de Grensland Express dus net vertrokken. Een treinverbinding tussen Hengelo en Bad Bentheim (met een tussenstop in Oldenzaal), die sinds 10 december vorig jaar dagelijks functioneert. Elk uur rijdt een trein tussen beide eindpunten heen en weer. We hebben dus ruim drie kwartier moeten wachten, maar dat mocht de pret niet drukken. Typisch is wel dat de perrons in Nederland en Duitsland erg blijken te verschillen wat betreft de hoogte. Waar we in Oldenzaal moeiteloos in en uit konden stappen, moest er in Bad Bentheim een soort steiger aan te pas komen om de mensen naar binnen en buiten te laten.

Komende zaterdag wacht de Deurstapperstocht in Rheeze. Vorig jaar heb ik die ook gelopen en ook deze keer gaat het gebeuren; de 30 kilometer. Uiteraard bent u van harte uitgenodigd om te reageren op dit of een van de voorgaande verhalen. Of u mailt naar jaaplooptdevierdaagse@rtvoost.nl. Antwoord gegarandeerd!