Bizarre wending in strafproces Kerstmoord: verdachte bekent eerst, maar trekt daarna alles weer in

Het slachtoffer Chantal de Vries werd vorig jaar in de nacht voor Kerst met zeven messteken in borst en hals om het leven gebracht.

Chantal had eerder die nacht gewerkt bij horecagelegenheid De Twee Wezen in de Hengelose binnenstad. Nadat ze naar haar auto, die geparkeerd stond aan De Hampshire, liep en haar tassen op de achterbank zette, werd ze zonder duidelijke aanleiding overrompeld door haar belager.

Een getuige schoot die fatale nacht nog te hulp toen hij zag hoe V. bovenop het slachtoffer zat, friemelend aan haar broek. Daarop ontstond een handgemeen, waarbij hij beide duimen in de ogen van de 'redder-in-nood' duwde. Vervolgens nam V. de benen.

Op het moment dat de gealarmeerde politie arriveerde, konden ze niets anders dan Chantals dood vaststellen. Het slachtoffer was besmeurd met bloed.

Wim V. werd een paar straten verderop aangehouden. Gekleed in een wit T-shirt en blauwe broek. Onvast ter been, ruikend naar alcohol en moeizaam pratend. Hij had een snijwond in zijn handpalm. Naar later blijkt had hij die avond wodka-jus ("ongeveer een halve liter wodka") en een achttal biertjes gedronken.

V., die zelf 112 heeft gebeld, vertelt dat hij even daarvoor door een man met een mes zou zijn aangevallen. Een signalement zegt hij niet te kunnen geven omdat hij bij de schermutseling zijn bril was verloren.

Tijdens de eerste politieverhoren ontkent hij nog verantwoordelijk te zijn voor Chantals dood, maar tijdens een later verhoor legt hij begin dit jaar alsnog een bekentenis af.

Voor de rechtbank laat hij deze ochtend weten zich nog steeds weinig te herinneren van die nacht. Hij weet nog dat hij naar bar De Nul is gegaan. Weet ook nog dat hij daar is vertrokken en dat hij zijn jas heeft aantrokken, maar voor de rest is onduidelijk wat er die nacht exact is gebeurd.

"Ik ging daar weg omdat het druk werd in mijn hoofd. Ik weet van mezelf dat het dan verstandiger is om weg te gaan. Ik heb dat wel vaker, die drukte in mijn hoofd. Ook nu ja."

Wel heeft hij nog flarden aan herinneringen. Zo weet hij nog dat hij naast het slachtoffer heeft gezeten. En ook dat hij haar één keer heeft gestoken. "Ergens in de borstregio, maar waar precies weet ik niet meer."

Ook weet hij niet meer waarom hij Chantal heeft aangevallen. Nee, hij kende haar niet. En hij weet ook niet waarom hij haar te lijf is gegaan. Maar wel vond hij dat hij op een gegeven moment tijdens de verhoren kenbaar moest maken dat hij Chantal had gedood. Voor zover zijn geheugen dat toeliet. Hij vond namelijk dat hij "zo spoedig mogelijk van straat en achter de tralies" moest. Blijkbaar omdat hij zichzelf een gevaar voor anderen vond.

Dat hij die nacht een mes bij zich had? Dat had hij eigenlijk altijd op zak. Zijn vrienden verklaarden later dat V. een messenfreak zou zijn.

Onduidelijk blijft waarom V. zich zo weinig herinnert. Het ligt volgens hem niet aan het overmatige alcoholgebruik die nacht, maar het zou te maken kunnen hebben met aangeboren hersenletsel. Officieel is er nooit een hersenafwijking vastgesteld. "Maar als je zo vaak wordt verteld dat je dat hebt, ga je het vanzelf geloven."

Hij vertelt hoe hij alle medewerking verleende aan het onderzoek in het Pieter Baan Centrum. "Omdat ik zelf ook wil weten wat er is gebeurd." Wat hij nog wel weet? Hij kwam bij zinnen toen hij zichzelf terugvond, naast het met bloed besmeurde lichaam van Chantal. Vervolgens viel de ooggetuige hem aan. "In paniek ben ik toen weggerend. Mijn mes heb ik weggegooid. Mijn jas heb ik in een prullenbak gepropt. Ik weet niet meer waar ik mijn trui heb gelaten."

Of dat was om sporen weg te maken, vraagt de rechter. "Dan had ik niet gezegd waar ze de spullen konden vinden."

V. belt zelf met 112 en zegt dat hij met een mes is aangevallen. "Ik wilde de politie naar me toe laten komen, en dan zou ik wel zien wat er zou gebeuren." Dat was volgens hem niet om de schuld bij de getuige neer te leggen. "Anders had ik nooit bekend..." Wel ontkent hij aanvankelijk in alle toonaarden dat hij Chantal heeft gedood. "Dat was meer om tijd te rekken", is zijn warrige verklaring daarvoor.

Als de rechter hem zijn tegenstrijdige verhaal voorhoudt, valt hij stil. Hij zoekt steun bij zijn advocaat, maar het 'corona-plexiglas' maakt overleg moeilijk. Hij buigt zijn hoofd voorover en strijkt langs zijn voorhoofd. "Ik vind het lastig."

De rechters hebben echter grote twijfels of V. wel echt het achterste van zijn tong laat zien. Ze vermoeden dat V. belangrijke zaken achterhoudt.

Zoals over het mogelijke zedendelict. De rechter oppert nog dat V. door de getuige werd tegengehouden met "waar hij mee bezig was". Vooral omdat er acht minuten zitten tussen een gil van Chantal en de schermutseling met de getuige. Die zag het slachtoffer op haar buik liggen, terwijl V. op haar benen zat, prutsend met haar broek en haar achterlijf deels ontbloot.

Een van de rechters wil weten waarom V. zo zeker weet dat hij Chantal niet heeft aangerand. Vooral omdat hij zich zo weinig kan herinneren. "Omdat ik zoiets nooit zou doen." "Maar u kunt wel iemand neersteken?", vraagt de rechter. Als de rechter opnieuw vraagt naar de mogelijke aanranding, volgt een hele lange stilte. "Daar heb ik geen antwoord op."

Na de moord is uitgebreid forensisch sporenonderzoek verricht. Het moordwapen - een 23 centimeter lang zakmes - is teruggevonden in de Berflobeek, niet ver van de plaats delict. Met daarop DNA van zowel Chantal als V.. Zijn jas werd teruggevonden in een prullenbak, verstopt onder het vuilnis. Ook is DNA van Chantal aangetroffen op de bril van V.. Ondanks dat Chantals broek naar beneden was getrokken, is uit onderzoek niet gebleken dat het slachtoffer seksueel is misbruikt.

Ook het Openbaar Ministerie heeft grote twijfels over het geheugen van V.: "U weet heel goed het verschil tussen doodslag en moord", zegt de officier van justitie, die daarbij refereert aan het afgeluisterde telefoongesprek tussen V. en zijn moeder. Dat blijkt inderdaad zo. "Doodslag staat vijftien jaar op, moord dertig jaar tot levenslang", heeft V. het antwoord paraat.

De officier van justitie oppert dat V. bezig is 'de boel te besodemieteren' om een zo laag mogelijke straf te krijgen. Het OM wil weten of V. al langere tijd rondliep met plannen om iemand om te brengen.

Een jaar daarvoor had V. op internet immers artikelen bekeken over moorden. Waarvan één ging over "de meest bloedige Kerstmoorden". "In het licht van wat hier is gebeurd, word ik daar toch wel zenuwachtig van", aldus de openbare aanklager. Ook heeft V. uitgebreid een verhaal gelezen over een moordverdachte, die een lagere straf kreeg omdat hij zich niets kon herinneren.

"Ik kan me niet herinneren dat ik die artikelen heb gelezen." V. zegt behalve een straf ook een behandeling te willen krijgen tegen zijn stoornissen. "Zodat dit niet opnieuw kan gebeuren."

Een van de rechters zegt zich niet te kunnen voorstellen dat V. zich niet alles zegt te kunnen herinneren. Tegenover de politie heeft hij immers een gedetailleerde verklaring afgelegd. Hoe Chantals bloed voelde als "warme olie". "En ik blijf het geluid telkens horen als ze een laatste keer uitademt", zo verklaarde hij eerder tijdens de rechercheverhoren.

Een andere rechter: "Wilt u het zich wel herinneren?" V.: "Ja en nee. Omdat ik graag wil weten wat er die avond is gebeurd." Maar tegelijk zegt de Hengeloër dit niet aan te kunnen. "Ik ben al langere tijd suïcidaal."

Of hij zich in een later moment in zijn leven nog gaat proberen te herinneren wat er die nacht is gebeurd, willen de rechters weten. "Dat was ik wel van plan." Hoe de nabestaanden dat dan te zijner tijd te horen krijgen? "Dat weet ik niet."

Naarmate de rechters de duimschroeven aandraaien, komt V. op een gegeven moment terug op al zijn eerdere verklaringen; hij zegt zich niets te kunnen herinneren vanaf het moment dat hij bar De Nul verliet. "En daar komt u nú mee. Een jaar later", aldus een van de rechters haast wanhopig. "Met allemaal familie en vrienden van Chantal hier op de tribune die willen weten wat er is gebeurd."

Dat zijn verklaringen overeen komen met wat tijdens het rechercheonderzoek is vastgesteld? Dat was een kwestie van gokken en verzinnen. Omdat hij tijdens de rechercheverhoren is gepusht, zo stelt V.

Hij had dat allemaal verzonnen om te voorkomen dat hij op straat zou belanden. "Om te voorkomen dat zoiets nog een keer kon gebeuren."

Als de rechters hem vragen hoe hij bepaalde details kan weten, volgt een ellenlange stilte van V. "Dan kies ik ervoor om hierover niets te zeggen." Maar even later beantwoordt hij weer uitgebreid de vragen.

RTV Oost meldde eerder al dat de moord met een bewakingscamera is opgenomen. Daarvan bestaan geluidsopnamen. Deze opnamen en beelden van de beveiligingscamera's op de route die Chantal liep, worden later in de rechtszaak afgespeeld. Eerder weigerde V. deze beelden te bekijken. Hoe dat dan nu zit, vragen de rechters. "Ik heb nu geen mogelijkheid om weg te lopen."

Tijdens een eerdere tussentijdse rechtszaak bleek dat op V.'s computer een grote partij kinderporno is ontdekt. Ook daarvoor moet hij zich vandaag verantwoorden.

Opvallend is dat medio juli een zogenoemde schouw werd gehouden. Daarbij liepen de rechters de route na die Chantal die fatale nacht aflegde. De schouw, waarbij ook de nabestaanden aanwezig waren, werd gehouden op initiatief van het Openbaar Ministerie. Dat wil daarmee de voorbedachte rade van V. aantonen. Omdat hij Chantal over langere tijd volgde, had hij immers nog volop de gelegenheid zich te bedenken, aldus justitie.

Vast staat al wel dat de rechtszaak vandaag wordt aangehouden omdat getuige-deskundigen vandaag niet aanwezig konden zijn.