Creatieve workshop helpt pleegkinderen bij verwerken emoties

Bij toeval kwam de familie Dam terecht bij Hermanna Dogger en haar atelier Tekenspoor in Hardenberg. Hermanna is zelf pleegouder en woont in Hardenberg, zodoende kwam de familie in contact met haar. Uit eigen ervaring merkte Hermanna dat pleegkinderen zich niet altijd goed begrepen voelen door kinderen die niet in een pleeggezin wonen. Dus voelen ze zich soms buitengesloten en onbegrepen.

Hermanna startte bijeenkomsten speciaal voor kinderen in de pleegzorg, samen met Gwendy Veldhuis. Gwendy woonde zelf jarenlang in een pleeggezin en had in haar tijd graag contact gehad met kinderen die in dezelfde situatie zaten. De lotgenotengroep heet Go4it en is dus speciaal gericht op pleegkinderen. Knutselen, tekenen, samen kletsen of een rap maken, alles kan.

Zowel de kinderen als de pleegouders zijn enthousiast en zien de toegevoegde waarde van zo'n lotgenotengroep. Cora merkte bij Caroline een verandering; "Caroline durft nu meer haar emoties te laten zien, verdriet, boosheid maar ook blijdschap. En wat ook belangrijk is, ze herkent en begrijpt emoties van anderen. Haar broertje heeft de workshop ook gevolgd, daar merkten we niet zoveel effect, maar bij haar wel. Het is een verrijking. En het is vooral heel erg leuk en gezellig. Ik kan het iedereen met een pleegkind aanraden."

Caroline vindt het vooral heel erg leuk en voelt zich fijn bij de workshop. "Ik vind het grappig en leuk. Soms vind ik het lastig om om te gaan met de dingen die op school gebeuren. Dan zit het in mijn hoofd."

Het doel van de groep is dat de deelnemers hun ervaringen en gevoelens over de uithuisplaatsing kunnen delen. Dat ze ontdekken dat ze niet de enige zijn en herkenning bij elkaar kunnen vinden. De deelnemers krijgen in de lotgenotengroep de mogelijkheid om op een creatieve wijze ervaringen te delen, elkaar te steunen en tips te geven.

"Alles wat wordt besproken in de groep blijft in de groep. Kinderen uit een pleeggezin voelen zich loyaal aan hun biologische ouders en familie, hun pleegouders, de voogd, jeugdzorg, en vergeten soms zichzelf." Hermanna krijgt mooie reacties terug. "Een moeder vertelde dat haar pleegdochter thuiskwam met een tekening die ze had gemaakt. Thuis vertelde dat meisje ineens over haar tekening en dus indirect over haar eigen gevoel. Dat is mooi. En dat kinderen zeggen 'oh is het maar acht keer, wat jammer', dat is een goed teken."