Eenmaal, andermaal, verkocht! Kunstschilder uit Deventer veilt 25 schilderijen voor Aidsfonds

Op de eerste verdieping van zijn huis in de binnenstad van Deventer staan de vijfentwintig schilderijen die geveild worden opgestapeld. De grote kleurrijke doeken nemen veel ruimte in beslag. Kunstenaar Peter Munnik schildert het liefst zo abstract mogelijk “Mensen mogen zelf bepalen wat ze er in zien.”

Na de dood van zijn man lukte het hem niet om te schilderen. Maar door de veiling van zijn schilderijen heeft Peter Munnik de kwast weer opgepakt en is hij begonnen aan een nieuw doek. Twee jaar geleden overleed Munniks man aan alvleesklierkanker. Door deze tragische gebeurtenis moest Munnik zijn testament herzien.

Wat bleek: na zijn dood wilde Munnik zijn werk doneren aan het Aidsfonds. Een keuze die hij had gemaakt toen hij jong was. “Maar toen dacht ik: misschien willen ze het wel helemaal niet. Dus waarom niet nu.”

In jaren tachtig en negentig verloor Munnik veel vrienden aan aids. De ziekte was toen nog onbekend en er waren geen goede medicijnen. “In het begin ging gewoon iedereen dood die besmet was. Ze kregen vlekken en zwarte armen en benen. Ze vermagerden helemaal. Op een gegeven moment waren ze gewoon weg. Dat was een nare periode”

Dat het een moeilijke tijd was, is terug te zien in de doeken die Munnik schilderde tijdens de aidsepidemie. De sombere schilderijen vallen op tussen de kleurrijke doeken. “Ik kon toen geen felle kleuren zoals rood en geel gebruiken. Dat was te vrolijk. Dan smeerde ik het erop en dan voelde het niet goed en dan schraapte ik het er weer vanaf.”

Ongeveer vijftien jaar geleden kreeg Munnik zelf hiv. "Ik besef mij dat ik het heel goed heb. Ik slik goede medicijnen, waardoor het virus ergens verborgen zit in mijn lichaam. En ik word gemonitord, dus als er iets met mij is, dan hebben de artsen dat zo in de gaten." Munnik is dankbaar dat hij in Nederland leeft, want zo zegt hij: "In Afrika hebben ze meestal geen medicijnen en als ze die al wel hebben dan zijn ze er niet op regelmatige basis. Door corona kunnen mensen die medicijnen brengen nu niet reizen of worden ze zelfs ziek."

Munnik merkt dat er nog steeds een stigma zit op hiv. "Ik kan bijvoorbeeld niemand besmetten, maar dat weten heel veel mensen niet." Toch is het al een stuk bekender dan in de jaren negentig. "Mensen wisten nog niet wat het was. Ze durfden zelfs geen hand te geven. Als iemand besmet was, dan werden ze behandeld als paria's. Iedereen trok zich terug en dan ging iemand alleen dood. Dat was heel naar." De huidige coronapandemie herinnert Munnik ook weer aan de aids. "Corona is besmettelijk en je hele leven wordt erdoor bepaald en dat was het die tijd ook."