25 jaar na het Busje: met een 'kutnummer' naar het Olympisch Stadion

Het is 18 oktober 1995 als het Zwitserse Grasshoppers naar Amsterdam komt voor een Champions League-wedstrijd tegen de Amsterdamse titelverdediger. Het Ajax van Litmanen, Overmars, Davids en de De Boertjes leidt met 1-0 als in het Olympisch Stadion voor het rustsignaal wordt geblazen (doelpunt Patrick Kluivert). Veertig duizend toeschouwers zien vervolgens twee Luttenbergers naar de middenstip wandelen om hun nummer 1-hit te zingen.

Bekijk hier de docu 25 jaar na het Busje, waarin Gerard en Bas terugblikken op die bewuste avond in Amsterdam en de rest van de hype. De tekst gaat verder onder de video.

Die nummer 1-hit is bij toeval ontstaan, herinnert gitarist Bas van den Toren zich: "Een enorme toevalstreffer. Het is natuurlijk een enorm kutnummer, zo plat als een dubbeltje. We hebben zoveel mooiere dingen gemaakt. Dus hoe dat nummer ooit een hit is geworden is mij een raadsel."

Toch ging het ineens heel snel voor het Sallandse duo in september van dat jaar. Het nummer, dat ze in tien minuten in elkaar flansten voor een studiedag van zanger Gerard Oosterlaars werk in de verslavingszorg, staat amper op een cd als de platenmaatschappijen al in de rij staan. Oosterlaar: "Ik werd gebeld door onze manager Jo Oortwijn dat ik mee moest naar Hilversum voor contractbesprekingen. Het was blijkbaar iets heel aparts, dat busje van ons. Ik snapte er niets van."

Maar inderdaad, de contracten liggen al klaar voor Höllenboer. Met grote bedragen ook, herinnert Bas zich: "We konden een vijfjarig contract tekenen en dan zouden we meteen twintig duizend gulden krijgen. De man. Als ik achttien was had ik meteen getekend. Maar wij waren al in de dertig en kozen voor een deal die alleen deze single uit zou brengen, als eendagsvlieg. Gelukkig maar."

Binnen twee weken vliegt de eendagsvlieg naar de eerste plek van de Mega Top 50, boven Guus Meeuwis, Marco Borsato en Michael Jackson. Gerard herinnert zich dat ze toen besloten maar eens t-shirts te laten drukken: "Offerte aangevraagd, over drie weken zouden ze komen. Komen we onderweg naar een optreden bij een tankstation: de hele etalage vol sokken met Busje Komt Zo. Op de markt? Overal shirtjes met Busje Komt Zo. Het ijzer smeden als het heet is, dat was de reactie overal."

En het ijzer was extreem heet op dat moment. Drie, vier optredens op een avond, in stampvolle discotheken en feesttenten, voor soms absurde bedragen. "Kregen we vijfduizend gulden voor één keer het Busje", vertelt Bas. "Als je daar over na gaat denken raak je het spoor bijster. Bizar."

In de rust van Ajax-Grasshoppers neemt de spanning toe, maar vanaf de eerste noot blijkt het raak. Zelfs hier, in het brandpunt van de hoofdstedelijke arrogantie waar de veertig duizend toeschouwers ook nog eens behoorlijk verwend zijn geraakt door de successen van hun club, wordt het duo met open armen ontvangen. Iedereen doet mee, herinnert Gerard zich: "Ik voelde me voor even een echte ster."

Dan is het nummer afgelopen. Luid applaus verstomt als Gerard aankondigt om 'speciaal für unsere Freunde aus der Schweiz' het nummer nog eens te zullen doen. Met tegenzin, verzekert Bas: "Maar dat wilde de organisatie graag. Wij zeiden meteen al: dat gaat niet goed. Mensen zijn niet achterlijk."

Maar ja, wie betaalt bepaalt. En Höllenboer maakt die dagen wel gekkere dingen mee, dus beginnen de mannen vrolijk opnieuw. De eerste mensen beginnen vrijwel meteen te fluiten en nog voordat het eerste couplet afgelopen is galmt een oorverdovend fluitconcert door het stadion. Oosterlaar: "Pijn aan de oren, maar we hebben het gewoon afgemaakt. Buiging, dank je wel en tot ziens." Bas vult hem aan: "Het liefst verdwijn je even van de wereld."

Symbolisch voor de opkomst en ondergang van het Busje, zo kun je die zes minuten op de middenstip samenvatten. Want precies deze reacties, dat was het Busje in een notendop, stelt ook Bas: "De eerste keer blijft het plakken, maar daarna dacht je al gauw: niet wéér dat Busje."

In het land merkt het duo ook dat het sentiment begint om te slaan. Blues Brothers-achtige taferelen tijdens een optreden in Limburg bijvoorbeeld, als de ijsklonten en glazen bier ze om de oren vliegen. Voor de heren het definitieve signaal dat Nederland klaar is met het busje. En da's niet erg, concludeert Gerard: "Wij waren er ook klaar mee."

Tegenwoordig treedt Höllenboer nog steeds op, met rustige luisterliedjes in het Sallands dialect. Het Busje, dat met meer dan honderd duizend verkochte exemplaren zonder enige twijfel hun grootste succes is, is verdwenen van de setlist. Tenzij het publiek het heel graag wil, besluit Bas: "Maar dat gebeurt gelukkig niet zo vaak."