Nieuws
De kleurrijke Urban Landscapes van Anneke Wilbrink in de Fundatie verraden verlangen naar stad én natuur.
"Dat gevoel van eenzaamheid en het verlangen tegelijk." Als Anneke Wilbrink in de natuur is verlangt ze na een tijdje terug naar de stad en omgekeerd. Er is altijd weer die mix van landschap, natuur en stad en architectuur in haar schilderijen. Een kleurrijke mix van elementen. Met meerdere horizonnen en brandpunten. En soms chaos en onrust, omringd door boom en bloesem. "Soms ben ik wel 's jaloers op die mooie landschapsschilders, maar dat vind ik ook weer niet eerlijk. Het leven is niet altijd vanzelfsprekend goed, je weet dat er ellende is. Maar dan hoef je er niet een depressief schilderij van te maken... Ik wil juist de combinatie van die dingen. En er is er altijd die lucht en dat licht dat het goed maakt."
Kijken, kijken en nog eens kijken
Haar grote kleurrijke doeken nodigen je uit te kijken. "Eindeloos kijken is het, je had het ook in twintig stukken kunnen hakken en dan heb je twintig schilderijen", zegt museumdirecteur Ralph Keuning van de Fundatie, de plek waar Anneke dit najaar exposeert. In het Oog van de Fundatie in Zwolle. "Je kunt rustig één schilderij pakken en er dan makkelijk een half uur of een uur voor doorbrengen. Ik kan het wel langer...", glimlacht Keuning.
Beton, bloesem en licht
Anneke Wilbrink ziet zichzelf wél als een echte landschapsschilder. Soms is dat in de stad waar je de geschiedenis ziet ontstaan in stenen en beton, en tegelijkertijd is het het kunnen wegdromen bij natuur en licht zoals het niet in Nederland te vinden is . "Tegenstrijdig? Ja, dat is de mens! Het is soms eng om zomaar in de wereld te staan maar ook mooi, de verwondering die het brengt." Anneke Wilbrink is opgegroeid in Dedemsvaart, met 'saaie landerijen'. Nee, dan liever Ierland. Of de Lofoten in Noorwegen, zoals de titel van de tentoonstelling. Hoewel ze daar nog niet is geweest, het staat op haar lijstje.
'Het is een schande'
Het is een schande dat ze niet eerder te zien is geweest op deze manier in de Fundatie, vindt directeur Ralph Keuning zelf. Anneke Wilbrink (1973) is geboren in Zwolle, groeide op in Dedemsvaart en ging vóór haar twintigste weer in de stad wonen. Het trok haar. Ze kreeg een plek bij haar broer in een kraakpand, speelde graag met haar band op straat accordeon en kwam haar toekomstige echtgenoot tegen, Henk Heideveld, toen al kunstenaar. Hij kocht haar muziek, 'een cassettebandje!', en vroeg haar waarom ze geen kunstopleiding deed. Het was nog nooit in Anneke opgekomen dat je dat ook kon worden: kunstenaar.
'Laat' maar succesvol en genomineerd
En zo begon Anneke Wilbrink op haar 22ste ‘pas’ aan de Kunstacademie in Kampen. Ze deed de Frank Mohr kopstudie bij Minerva in Groningen ("saaaai daar," zegt ze - "maar ik mocht naar New York!") en werd direct na haar afstuderen in 2002 genomineerd. Voor de Koninklijke subsidie voor de Vrije Schilderkunst en de Prix de Rome in 2004. IN 2006 kreeg ze - hoogzwanger - de Koninklijk Prijs voor de Vrije Schilderkunst ook werkelijk. En hoogzwanger kreeg ze voor de tweede keer een hand van -toen koningin- Beatrix. Onze koningin bekeek het genomineerde tafereel op haar schilderij en zei: “Je kunt er doorheen kijken...” En dat, is precies waar kunst wat Anneke betreft over gaat.
'Je moet durven'
In 2015 was ze een van de gastkunstenaars in het tv-programma Krabbé zoekt van Gogh. Jeroen Krabbé ontving haar in Parijs en vroeg haar een tafereel in de Japanse Tuin te maken. Een door Van Gogh geïnspireerde plek vanwege zijn Japanse periode. Ook Krabbé bleef kijken. Dat vragen haar schilderijen. Er is licht, kleur, lijnen, diepte, helderheid, er zijn taferelen die vertellen. Anneke’s Urban Landscapes zijn een nieuwe werkelijkheid, een kleurrijke mix van herkenbare stukken stad, landschap en natuur. In haar atelier, laat deze zomer, spuit ze verf direct uit de acrylverfbussen op het grote doek dat op de grond ligt, grijpt een gewone bouwmarkt-verfroller en gaat het doek te lijf: "'Als je een goede schilder wilt worden moet je durven te knallen. Soms is het niet alleen maar mooi. Zo is het leven hè. En dan moet je, als je er een bende van hebt gemaakt, weer terugzoeken naar de mooie dingen. Het gevaar dat het kan mislukken maakt het frustrerend en supergaaf." Dan zegt ze na een paar rollers over het halfwitte doek lachend "Nou laat ik het drogen. Daarom ben ik zo'n fan van acryl-verf. Die actie blijft bewaard en daarna kan ik rustig, gedetailleerd moeilijke dingen toevoegen. Dan zit ik in een andere stemming, op een andere plek."
Inmiddels heeft Anneke Wilbrink talloze keren geëxposeerd, in Nederland, België, New York, Londen. Dit najaar dus in de Fundatie in Zwolle. In de Wolk van het museum. Precies de goede plek voor haar werk. Want zo kun je zelf ook over de stad en het landschap heen kijken en fijn even mijmeren. Kijk hier - na de uitzending - verder:
Spunck
Het cultuurplatform Spunck is ambitieus, Spunck wil kunst en cultuur toegankelijk maken voor iedereen. Van schilderij tot beeld, van drummer tot componist, van graffiti tot tattoo, van foto tot ontwerper, van architect tot kanteel, van gedicht tot toneelstuk. En alles wat ertussen zit. Met mooie portretten van kunstenaars, muzikanten en theatermakers. Maar ook met een Open Podium waar iedereen kan optreden en zijn verhaal kan doen, een tour door Overijssel, nieuwe podcasts… plannen die op dit moment worden uitgewerkt en waar je in de nabije toekomst meer van gaat horen. Eén ding is echter zeker, we starten met een serie prachtige portretten van negen culturele vrouwen.
De Spunck-cultuurportretten zie je vanaf 4 oktober elke zondag op TV Oost om 11.20 uur. Kijk hier de uitzending! Deze wordt 's zondags meerdere keren herhaald. Je vindt alle uitzendtijden op www.rtvoost.nl/tv/gids.
