Floor en Maria

Met een goed gevulde auto gaan we op pad naar het strand van Piha, waar het zand zwart is en de golven hoog. Om vijf uur worden we verwacht bij Floor Antoni en zijn ex-vrouw Marie in Leigh.  Floor schreef mij een aantal maanden geleden: 'Natuurlijk zijn jullie welkom om ons verhaal over het leven bij de zee op te nemen. Mijn ex-vrouw en ik wonen er nog samen en er is plek genoeg op ons landgoed.' Nou, deze zinnen maakten ons ontzettend nieuwsgierig. Helaas ging daarna het contact via de mail opeens heel moeizaam en eigenlijk had ik het voorgevoel dat er iets niet helemaal goed zat. Toen we eenmaal aankwamen bleek waarom. Floor heeft twee maanden geleden een attack gehad en is druk met herstellen. Maria heeft het bedrijf draaiende gehouden. Ze hebben een snorkelschool waar Floor basisschoolkinderen leert hoe belangrijk de zee is. En hij laat ze kennis maken met het onderwaterleven.

In de jaren vijftig had Maria de eerste dansschool in Zwolle. Floor was een van de mannen die bij haar kwam dansen. Zo ontstond liefde, ze kregen twee kinderen en in 1976 besloten ze om te emigreren naar Nieuw-Zeeland. Een hele heftige keuze. Even terug gaan was in die tijd moeilijk. Gelukkig vonden ze in Leigh een paradijs. En zo denken ze nog altijd over hun 10 hectare. Het is wel tijd om met pensioen te gaan. Maar ze hebben nog niemand die het bedrijf wil overnemen. Dus voorlopig moeten ze nog even doorwerken.

We rollen net iets te hard van de berg naar beneden. Het is steil. Heel steil. Zachtjes vraag ik aan Floor: ' Gaat dit wel goed?' De 68-jarige man kijkt me aan alsof ik gek ben en rijdt rustig verder. 'Ja hoor.' Het gras komt zeker tot aan mijn bovenbenen en de wildernis neemt alleen maar toe. Ik pak de stang naast mij vast en hoop maar dat we niet met z'n allen omvallen bovenop de camera. Dit ritje laat Floor zich niet afpakken. Mirjam zit met haar rug naar mij toe op een kussentje en kijkt dus niet de diepte in. Misschien maar goed ook. Ik zit naast Floor in het kleine vierwielaandrijfkarretje dat ons steil de berg op en af moet rijden. De wind wappert door ons haar, de lucht is blauw met witte wolken en het groen kan niet groener dan dit. Wij rijden naar de top, waar een Mauri-steen staat en we een fantastisch uitzicht hebben op Goat Island, de zee en het landgoed van Floor. Na een interview op deze mooie plek, gaan we via het bovenpad terug richting het huis. ook dit pad is maandenlang niet bereden en het is moeilijk te ontdekken waar de weg eigenlijk loopt. Floor doet zijn best om ons niet te laten omkiepen. Ik krijg wel de kriebels. En na een paar minuten de giebels. Avontuur op een mini-karretje.

Vol vliegen en pluizen komen we veilig aan bij het huis. Het was leuk. Maar de dag is nog lang niet klaar. Nu staat er snorkelen op het programma. We hebben al diverse onderwaterfoto's van de natuurman gezien en hij neemt ons mee het koude zeewater in. Hij heeft gelijk, de onderwaterdieren zwemmen ons letterlijk tegemoet. Fantastisch. Grote en kleine vissen volgen ons nieuwsgierig. De zeewieren zwaaien mee met het water en ondanks dat het ademen door een snorkel niet altijd goed gaat en zout water ook in mijn buik belandt, is het gaaf dat we dit mogen doen. We hebben geflimd met een kleine gopro en ik ben heel nieuwsgierig hoe dat geworden is.

We zijn nu in Kerikeri waar we in een heel fijn hostel (http://kkfarmhostel.blogspot.com/p/blog-page.html) blijven. Morgen rijden we naar het noordelijkste puntje van Nieuw-Zeeland. Het is hier nu al prachtig, maar volgens de vrienden die hier al zijn geweest, wordt het alleen maar mooier en mooier... We zijn heel benieuwd.

weergeven op een grotere kaart