Twice the fun

Cape Reinga, het is maar een paar honderd kilometer heen en weer. Er gaat een snelweg naar toe. Hier zijn de snelwegen net zo goed als onze 80 km wegen. En met een beetje mazzel verandert het ook nog in een graffelroad. Een soort kiezelpad, waar je best met 100 km per uur overheen kunt denderen... als je durft. Al is een normaal gesprek voeren dan iets minder makkelijk. Het geeft veel herrie en verkrampte vingers van het vasthouden aan de hengsels aan de deur.

Eerst nog even de managers van de BBH (een backpackers hostel) liefdevol bedanken. De duitse manager en zijn japanse vriendin runnen een superfijn hostel, waar het voelt als thuiskomen. Na twee nachten heb ik het gevoel dat we elkaar kennen. Wauw. Dat is heel anders dan bij een hotel. En omdat het BBH-idee ons erg bevalt, bellen we vast de volgende die aan het strand ligt en die ook heel gezellig is. ' You have to be here before seven.' zegt een vrolijke damesstem.  Goed, dat betekent dat we wel een beetje gas moeten geven. Nog snel even wat boodschappen halen en dan knallen we door naar het noorden. Steeds minder huizen maar steeds meer natuur. Het is verbazingwekkend hoeveel verschillende soorten bomen hier groeien. Alle heuvels zijn lichtgroen en worden begraasd door koeien, schapen of geiten. Over de smalle bruggen kan maar een auto tegelijkertijd. Dus je komt met 100 km per uur aanrijden en dan moet je opeens beslissen wie eerst gaat; de auto aan de andere kant of jijzelf. Best spannend. Maar dat maakt het alleen maar leuk.

Halverwege de eenzame weg besluiten we op het strand te gaan lunchen. Een korte klim over grijs heet zand, door een moeras, totdat het zand koeler en lichter wordt. En dan ontdekken we een paradijs! Geen mensen, het hele strand voor ons alleen. Het zand is hagelwit, de golven spatten extra hoog op door de warme wind die tegen de richting in waait en alleen vogels kijken nieuwsgierig op naar wie wij zijn. De lunch bestaat uit lekkere broodjes met brie, tomaat, pesto en andere gezonde dingen. Goed idee dit. We vinden schelpen die de sage over het oneindige leven vertellen. Een Maori-verhaal dat Mirjam kent en met mij deelt. Leuk. We nemen ze mee en hopen dat Anita, de dame waar we morgenavond aankomen, er iets moois van kan maken.

Volgens de navigatie is het nog een dik uur rijden naar de noordelijke kaap van Nieuw Zeeland. Daar kunnen we hopelijk naar de wc en een lekker kopje koffie drinken, met uitzicht op twee zeeën. De zuidelijke atlantische oceaan en de Tasman Zee. De bergen hebben hier aan de ene kant bomen en de andere kant gras. Het zal wel iets met de harde wind te maken hebben. Ik heb nog nooit zulke mooie grasgolven gezien als hier. We stoppen om een paar shots te maken. Als we bij de kaap aankomen is er wel een toilet. En heel veel wind. Maar geen koffie, alleen een pad naar de witte vuurtoren die door de engelsen hier neergezet is. Dat terwijl het een heilige Maoriplaats is. Soms vraag ik me wel eens af, waarom westerlingen denken meer rechten te hebben of het beter te weten dan de oorspronkelijke bewoners. De Maori's zijn behoorlijk dik en de mannen en vrouwen hebben veel tattoo's. Renate Koops doet onderzoek naar suikerziekte en zij vertelde ons dat het bij de Maori een teken van status is als ze overgewicht hebben. Maar wij westerlingen weten dat het vet een oorzaak is van vele ziektes. Tja, weten we het dan ook echt altijd beter? Is het slim om alles altijd maar goed te willen doen? Dan valt mijn oog op de twee zeeën die elkaar letterlijk bevechten. Golven breken elkaar precies bij deze kaap. Bijzonder. Beneden zwemmen dolfijnen of walvissen. Of mijn fantasie neemt een loopje met me. Beide opties kunnen. Geeft niks, het is ook wel eens fijn om het niet te weten en alleen te dromen.

We rijden dezelfde weg terug. Het mooie is dat we bijna niks herkennen. We kijken nu de andere kant op en met het licht mee. Kleuren zijn anders en alles lijkt nieuw. Als we aankomen bij de BBH aan het strand, kan ons geluk niet op. Wat een prachtig oud huis, aan de rand van het strand. Hier ga ik mijn Nieuw Zeelandse kokosnoot uitproberen. Een westerling die een oorspronkelijke vrucht eet.

weergeven op een grotere kaart