Waaghals Henrik

Bjorn Stoel, een oude klasgenoot van Van der Capellen SG in Zwolle, had mij al verteld dat Henrik de Blij zijn naam eer aan doet. Blij! Heel blij. En een grote durfal die gekozen heeft voor verandering. Hij durft zijn leven te wagen, door aan een elastiek het dal in te springen. Canyonswing, zo heet deze nieuwe vorm van Bungeejumping. Het aan een elastiek een dal inspringen is bedacht en ontwikkeld in Nieuw Zeeland. Bij zijn eerste doodsval zit Henrik in een witte plastiek tuinstoel die vastgesnoerd zit aan zijn lijf. Met zijn rug naar de afgrond toe, wordt hij vier keer net niet over het randje gegooid. Doodsangst, dat moet hij voelen, dan wordt de kick het grootst. Hij kijkt over zijn schouder 152 meter naar beneden. De twee mannen die hem laten kantelen en steeds weer terugtrekken op het plateau lijken pure sadisten. Ik word bijna boos op ze, ik snap niet dat ze zo gemeen kunnen zijn. Maar iedereen die dit doet, heeft ervoor betaald en getekend. Een terugweg is er niet. Je gaat. En je gaat op een nare manier. Vol adrealine en angst. Bij de vierde wiebel over het randje laten ze de stoel toch los. Henrik valt 152 meter naar beneden en slingert door het dal. We zien en horen hem niet. Totdat hij met stoel en al terug op het plateau is getakeld. Hij straalt. Hij heeft een doodsangst gevoeld en overleefd. Blijer dan dit, wordt hij niet.

Bjorn is een van Henrik's beste vrienden. Hij mist zijn Zwolse vriend, maar hij begrijpt het gevoel van avontuur. Bjorn wil met zijn zeilboot de wereld rondvaren. Hij heeft het er al een paar jaar over, maar of hij het ook gaat doen... Daar is hij nog niet uit. Henrik woont nu zes jaar in Nieuw Zeeland en heeft zelf ondervonden hoe moeilijk het kan zijn om goed werk te vinden in het land. Hij begon in Milford Sound. Het mooiste plekje op de wereld, waar tussen de 12 en 140 mensen wonen en minstens een miljoen steekvliegen die gemene jeukbulten veroorzaken. Hij vond het te saai. Nu woont hij in Queenstown. Een hippe stad, met Europese uitstraling en een prachtig uitzicht op de bergen. Bijna het mooiste plekje van Nieuw Zeeland. Mirjam en ik begrijpen waarom je hier wilt wonen. Maar makkelijk was het niet. Een visum krijgen is niet eenvoudig. Hij is er anderhalf jaar mee bezig geweest. Om in Nieuw Zeeland te mogen wonen en werken kijken ze naar hoeveel je voor het land kan betekenen. Jonge mensen met hoge opleiding en een goede baan mogen blijven, oudere mensen die veel ziektekosten met zich meebrengen, zijn minder welkom. Henrik had geluk.

Hij gluurt over de afgrond waar hij net in is geduwd. De adrealine blijft door zijn lichaam stromen. Hij wil nog een keer het dal in pleuren. Rob, de sadist die de mensen over het randje duwt, geeft hem nu de keus: ondersteboven bungelend aan zijn enkels of zelf springen. Henrik kiest het tweede. Maar zijn gezonde verstand wint. Zelf het diepe inspringen, dat doet je lichaam niet uit vrije wil. Hij durft niet. Trillende handen, badend in het zweet, zijn hoofd schudt nee. Zijn lichaam weigert. Terwijl hij het nog geen tien minuten geleden heeft gedaan en ervan heeft genoten. Maar toen bepaalde Rob wanneer hij viel. Zelf kiezen om zo'n sprong te maken is belachelijk. Bijna onmogelijk. Rob wordt streng. 'Je moet! Niet zeuren! Jij durft dit!' Henrik springt. En zijn lichaam verklaart hem voor gek. Trillende handen, pure angst, zwabberende benen. Maar hij heeft de sprong nu echt zelf gemaakt. Wat een durfal. Je moet wel een tikkeltje gek zijn om zoiets te doen, net zo goed als je een beetje gek moet zijn om je dromen echt uit te voeren. Angst is voor mensen die niet hun eigen leven durven te leiden. Henrik de Blij is het levende bewijs dat je je niet moet laten leiden door angst. Gewoon gaan. En dan daarna lekker genieten van de lekkerste hamburger van de hele wereld.

p.s. Henrik, je hebt mijn hamburger gejat. Ik kom ooit terug voor een nieuwe. Dat je het vast weet.

weergeven op een grotere kaart