Blijven of niet?

Claudia veegt de tranen van haar gezicht. 'Tja, toch niet de familietraditie hoog gehouden...' zucht ze. Huilen zouden ze niet doen, was afgesproken. Maar overal waar wij komen, vallen tranen. 'Nog een keer!' roept Nynke als het filmpje voorbij is. We draaien de boodschap vanuit Nederland nog twee keer en de tranen worden groter en groter. Dat vinden we zo bijzonder aan deze reis. We wonen anderhalve dag bij hele verschillende families en hebben het gevoel dat we heel dichtbij komen. Ze schamen zich niet, vertellen hun zorgen en hun dromen. Ze zijn echt zichzelf.

Ik heb het Claudia al meerdere keren gevraagd. 'Blijf je echt maar twee jaar of plak je er nog een jaar aan vast?' 'Je stelt te moeilijke vragen, Jauke.' krijg ik als antwoord. Het is ook een moeilijke keus. Het land is prachtig, net als het avontuur. En toen ze de kans kregen om naar Nieuw Zeeland te gaan, hebben ze de familie beloofd dat het echt maar voor twee jaar zou zijn. Ze wonen nu een jaar hier en ook al hebben ze nog niet veel vrienden en missen ze hun familie enorm, ze twijfelen of ze al genoeg van het land hebben genoten. ' De achterburen komen ook uit Europa. Zij zouden twee jaar blijven. Toen werd het drie jaar, vier jaar en ondertussen wonen ze er al twintig jaar.' Claudia is bang dat zij ook zo eindigen. En dat wil ze niet. Daarvoor is de familie te belangrijk.

De waterval dendert naar beneden. 'Het zijn maar 325 treden om onderaan te komen.'  zegt Willem. Met twee kleine kinderen is het lastiger om hele dagen op pad te gaan en grote afstanden te lopen. Gelukkig zijn er veel mooie plekken vlakbij. De kinderen kijken gefasineerd naar het water en de mooiste bladeren worden als ' flower' aangeboden aan Mirjam en mij. Er is zelfs een blad waarop je kan schrijven en die je als ansichtkaart kunt versturen binnen Nieuw Zeeland. Op het strand waait het gezin lekker uit. We waden door een brede stroom water die ons scheidt van de woeste rotsen en het strand. De dappere Hugo stampt met grote stappen door het water. Nynke houdt haar jurkje hoog op. Het zwarte zand brandt aan je voeten. Het is hier compleet verlaten. Zo heerlijk, die stranden van Nieuw Zeeland, waar je het gevoel hebt alleen op de wereld te zijn. Heel bijzonder.

De route terug naar huis levert een heleboel prachtige uitzichten op. Gelukkig hebben we geen haast en kan ik een paar keer stoppen om het te filmen. Glooiende weilanden met koeien, schapen en grote roofvogels die boven het land zweven, op zoek naar een lekker hapje. Ik begrijp waarom Claudia en Willem hier misschien toch langer willen blijven. Maar een antwoord op die vraag, heeft Claudia niet kunnen geven. ' Voor de Kerst, dan hoop ik het te weten...'

weergeven op een grotere kaart