Wonen in het woud

We volgen Rob die ons rondleidt. Vanaf het toilet kijk je door een gigantisch raam naar buiten, de wildernis in. 'Sommige mensen voelen zich bekeken hier, maar het enige wat terug kan kijken is een possum of een vogel', vertelt hij. Ook in de badkamer en slaapkamer heb je door de grote ramen het gevoel dat je midden in het bos staat. Mooi huis, het gaat echt op in de omgeving. De rit hier naar toe was de spannendste rit tot nu toe. Het was donker en onze weg werd alleen verlicht door de maan. De asfaltweg veranderde in een gravelroad en daarna in een donker bospad. Naast mij zag ik vaag de diepe afgrond. ' Niet naar links uitwijken, hoor Mirjam.' zei ik een tikkeltje angstig. We zagen geen hand voor ogen, de tomtom wist niet precies waar we waren en ook de nummers op de brievenbussen konden we niet vinden. Midden in het bos, vlak voor een splitsing besloot Mirjam Rob maar te bellen. 'Blijf waar je bent, ik kom je halen', was het antwoord. Gelukkig, gered.

Rob is een avonturier. Hij werkt op schepen als technicus en is hier terecht gekomen door een baan bij Greenpeace. Hij zit vol verhalen, die hij allemaal luchtig vertelt, alsof het niks is. Maar deze man heeft in een rubberbootje bij Antartica gevaren, omringd door bultrugwalvissen. En bij de atoomproeven op Mururoa heeft hij meegevaren om de Fransen te stoppen. Nu werkt hij maand op, maand af voor een scheepvaartmaatschappij. Minder spannend, maar hij heeft veel vrij om te genieten. In het openluchtmuseum ligt zijn zeilboot. 'De Vega, die heb ik samen met twee anderen gekocht.' Dit historische zeiljacht is jaren gebruikt door Greenpeace en wij voelen ons vereerd om hierop te mogen varen. De vele staggen houden het zware schip rechtop. Mirjam zit binnen tien minuten aan het roer. ' Dit ga ik op mijn CV zetten,' roept ze trots over het water. Logisch, het is wel de Vega die ze nu in bedwang houdt.

Ook Rob wil met ons naar een strand. Eerst twijfelen we even of we dat wel willen. Het ligt maar vier kilometer verderop, maar we hebben al zoveel stranden in onze serie zitten. Voor Rob is het strand een reden om hier te wonen. Dus we gaan. 'Het is druk vandaag.' zegt hij als we er aankomen. Er zijn hoogstens vijftien mensen op de enorme zandvlakte. Het zindert van de hitte. De golven zijn hoog en grillig. Ze duiken alle kanten op. 'Oooh, een grot!' roep ik uit. Rob grijnst. ' Ja, daar gaan we zo heen.' Mirjam filmt de watervogels en ik maak rondom foto's van de mooie omgeving. Hiervan ga ik een gigantische panoramafoto maken voor in mijn slaapkamer. Hopelijk hou ik dan het Nieuw Zeeland gevoel nog heel lang. In de grot horen we de zee kolken. De videocamera maakt het lichter dan het is en in de verte zie ik het water op me af komen. Ik blijf staan. Kan best... Het water dondert op mij af en al snel sta ik tot aan mijn bovenbenen in het water. Midden in een donkere grot, aan de andere kant van de wereld. Spannend. Rob vertelt over de mensen die zich hebben vergist in de kracht van het water en die hier zijn overspoeld en verdronken. Maar ja, soms moet je gewoon gekke dingen doen om nog meer te voelen dat je leeft. Dat vindt Rob ook. Het beklimmen van de hoge Kauribomen om zijn huis, doet hij graag. Ook al vindt zijn vriendin het niet altijd even veilig. Maar dat is juist het mooie van dit land. Hier kan veel meer dan in Nederland. Rob hoeven we niet te vragen of hij ooit  definitief terug gaat naar Nederland. Hij mist zijn familie, maar een avonturier als hij is thuis in Nieuw Zeeland.

weergeven op een grotere kaart