Vijf weken later

Ik ben alleen, er ligt geen blonde Mirjam naast me die me iedere ochtend begroette met een glimlach. Ik grijns daarom maar naar mezelf en strek breed uit in het piekfijn opgemaakte tweepersoonsbed. Mijn eigen bed. Dit matras komt direct op de tweede plek in de beste beddenwedstrijd te gaan. Die eerste plek blijft voor Renate's bed in Auckland. Zo'n bed wil ik ook wel. Maar dit voelt vertrouwd. Mijn schouders en billen passen precies in de kuiltjes die zich de afgelopen vijf jaar hebben gevormd. Ik ben thuis. Op mijn telefoon prijkt de tijd: 01:47. Shit, heb ik dan toch zo'n jetlag dat ik nu al wakker ben? Ik moet tenminste tot zes uur slapen, anders ga ik nooit binnen een week in dit winterse ritme komen. Ik draai me om, maar slapen lukt niet meer. Dan maar naar beneden. Mijn klok aan de muur zegt dat het 5:56 is. Ah! Iets met Chinese tijd op mijn horloge. Tuurlijk. Gelukkig, dan komt het vanzelf wel goed met de jetlag.

Gisteren (of eergisteren, dat ligt maar aan hoe je het bekijkt met dat enorme tijdverschil) liepen we nog op slippers. In onze tussenstop in Australië regende het, maar het was warm genoeg voor slippers. De weersverwachting op RTV oost had ons al verklapt dat het hier koud en nat zou zijn. Mijn dichte schoenen heb ik pas aangedaan toen we uit het vliegtuig kwamen. Niet alleen vanwege het mooie weer. Ik heb blaren op mijn hakken. Een aandenken aan het beklimmen van de Franz Josef Gletscher. Wat was dat tof. Mirjam vroeg van te voren of het eng zou zijn. Ik had het al eens gedaan in Canada en zei dat het voornamelijk heel mooi was. Volgens Mirjam zijn sommige dingen leuker als ze een beetje eng lijken. OK, het is ook een beetje eng... EN heel mooi. De blaren laten me de komende week nog even nagenieten van die klim.

Na een vlucht van twee keer elf uur en een wachttijd van twaalf uur kwamen we brak aan in Düsseldorf. De vriend van Mirjam en zijn vader kwamen ons ophalen. Lief. Fijn ook. Bij het wegrijden deed ik mijn handen voor mijn ogen. Na vijf weken links rijden, links kijken en links lopen is rechts rijden schrikbarend eng. Dat duurde gelukkig maar even. Toen ik een uur later in mijn eigen autootje stapte om boodschappen te halen, was het heel logisch dat ik rechts moest rijden. Niet eens over nagedacht zelfs. Zo ook niet over wat ik wilde halen. Dat was heel makkelijk. Lekker brood, cruesli en chocoladevlokken. Dat heb ik wel gemist.

We hadden gehoopt op sneeuw en ijs in Nederland. Dat zou beter passen bij het kerstgevoel dat we niet hebben opgedaan in Nieuw Zeeland of Australië. De straten zijn wel versierd en uit iedere winkel klinkt kerstmuziek. Maar die slippers en korte broeken kloppen niet bij het oververhitte gezicht van de Kerstman die staat te zweten in zijn dikke winterpak en baard. Niks geen HoHoHo. Het is raar om in de zomer kerstliedjes mee te neuriën. Mijn warme sloffen, de lichtjes die mijn donkere huis normaal versieren en de verkoudheid die ik nu heb, passen daar veel beter bij.

Mijn koffer en tassen liggen in mijn woonkamer geopend. We mochten ook maar 20 kilo mee terug nemen. Een spijkerbroek, mijn oude sokken, onderbroeken en mijn handdoeken zijn in Sydney gebleven, zodat ik met de souvenirtjes naar huis kon gaan. 20,5 kilo. Daar deden ze niet moeilijk over bij Air China. Gelukkig. Ik had al een trui bovenop liggen die nog wel aan kon als het moest. De eerste vlucht zat bomvol met Chinezen die naar huis gingen voor kerst. De tweede vlucht was een mooie mengelmoes van allerlei nationaliteiten. Op het vliegveld stond een reclame: Tel niet het aantal uren, maar het aantal films van de vlucht. Goeie. Helaas hadden we geen eigen scherm. Ik naar de stewardess. Ja, we mochten best op die andere plekken gaan zitten. Meer ruimte, eigen tv en betere stoelen. Wij waren blij. Al waren het Chinese films... Stiekem was ik bij de laatste film wel blij dat ik het begreep. Tranen rolde over mijn wangen. Mijn droge ogen waren blij met deze emotionele uiting.

Gisteren belde ik mijn moeder om te vertellen dat ik weer veilig thuis was. 'Ah, dat is fijn! Wil je je kat even horen knorren?' Tja, dat is altijd de enige die ik echt mis, tijdens zo'n mooie reis. Met de mensen waar je om geeft, hou je wel contact. Maar mijn kat... Hij logeert altijd bij mijn ouders en wordt daar gruwelijk verwend. Heerlijk voor hem. 'Die kom ik van de week wel even ophalen, mam. Nu ga ik lekker douchen.' 'Ja, zorg maar dat de zandvliegen en bedvlooien niet in je eigen huis komen.' zegt mijn moeder, zoals moeders horen te zeggen. Goed punt, dat is wel een nadeel van iedere nacht in een ander vreemd bed liggen. Je weet niet waar je iets oploopt, wat het precies is en naar welke andere fijne bedden je het hebt overgebracht. Onder de douche schrob ik extra goed, want ik moet er niet aan denken dat ik nog meer jeukplekken op mijn lijf krijg. De bultjes op mijn voeten jeuken al weken en ik ben er ondertussen aan gewend. Gewoon niet krabben. Dan komt het goed.

Zachtjes loop ik door mijn huis. Uit de boxen komt het geluid van ZAZ, de franse muziek die Mirjam minder leuk vond bij het rijden, omdat we die niet mee konden galmen. We hadden allebei eigen verzamel-cd's gemaakt met veel herkenbare muziek. Tijdens autovakanties moet je gewoon lekker veel kunnen zingen. Mirjam heeft die 5627 km gereden en ik zat ernaast voor de verzorging van water, chocola en het meekijken op de tomtom wanneer deze ons weer eens het ravijn in stuurde of de zee in wilde laten rijden. Iets met gezond verstand gebruiken. Mirjam vergrootte haar beide spierballen door alle bochten en ik denk dat het gerust een miljoen zijn geweest in die vijf weken rijden. Halverwege de reis kochten we een nieuwe meegalmliedjes-cd en aan het eind van de reis was onze cd-collectie vergroot met 7 albums. Onze eigen kopieën lieten we achter in de huurauto: leuk voor de volgende huurder. Kijken of BLØF bij hem ook overslaat. En ook het laatste stuk chocola gaven we aan de verhuurders. Van één ding zijn we van overtuigd. Als je een auto huurt, huur dan een Sunny. Zongarantie, waar je ook gaat.

Alles en ieder moment heeft indruk gemaakt. De families die we bezochten die warmte en openheid gaven. De ander door de mooie dingen die hij ons heeft laten zien en ervaren. De spanningen die ontstaan in gezinnen omdat keuzes veranderen. De fijne reacties van vrienden en familie aan deze kant van de wereld. De lifters die we zo vertrouwden dat we ze een ritje hebben aangeboden. De pinguïns die volgens de boeken zo zeldzaam zijn dat het hoogst uitzonderlijk is dat je die ziet en waar wij met open mond een half uur naar hebben zitten staren. De dolfijnen die om je heen zwemmen en je uitdagen om mee de diepte in te zwemmen. Een reis als deze maakt je inzicht breder. Je ontmoet mensen uit allerlei landen, allemaal met hun eigen verhaal, normen en waarden. En als journalist mag je alles vragen, of stil in een hoekje zitten observeren. Je ziet de meisjes van 17 die een jaar lang rondreizen zonder ouders, verliefd worden op een lokale stoere jongen van 19 en hun reis niet verder afmaken. Ook al hebben ze er twee jaar voor gespaard. Volwassenen die op hun 60ste rondreizen zonder kinderen en verliefd op elkaar worden tijdens de wandeling over de bergtoppen. De vergezichten die anders zijn wanneer je dichtbij staat, de vissen die nieuwsgierig naar je kijken als je onderwater in hun wereld bent, de mislukte duif die een briljant mooi helder geluid maakt, de kat die door ééndagbewoners van het hostel wordt vertroeteld of de lieve hond die een Aziatische dame tot paniek drijft, omdat ze in haar land geen huisdieren hebben. Je leert zoveel van reizen, helemaal als je op alle mogelijke plekken mag verblijven en je niet beperkt tot één hotel. Daarom vind ik het zo mooi om te doen en zal ik dit veel blijven doen.

Nu nog een paar dagen vrij. Tijd om alle indrukken te laten inwerken. En nu maar wennen aan het donkere winterleven, de slippers inruilen voor dikke sloffen, het huis versieren en kerstgevoel creëren. Mijn familie en vrienden weer zien. De mensen waar het om gaat. Het beeldmateriaal overzetten en foto's gaan kiezen. We hebben een halve terabyte aan videomateriaal en zeker 1500 foto's. En alle creatieve ideeën die we tijdens deze reis hebben opgedaan, komen weer ten goede aan de serie. Of aan het huis, de tuin, nieuwe ideeën voor programma's of wie weet wat. Dat zien we dan wel weer. Want zoals John Lennon als schreeft: Life is what happens to you, while you're busy making other plans. En mijn toevoeging is weer: And what a life it is!!!
Wil je zelf ook zien waarom het zoveel indruk heeft gemaakt? Houd dan de website goed in de gaten en volg de serie Overijssel Overzee. Binnenkort op RTV Oost.