Vakantiefilmpje maken

De fantastische beelden van Milford Sound, de dolfijnen die we onder en boven water hebben gefilmd, de witte stranden en de knalgroene heuvels laten mij de reis herbeleven. Volgens psychologen wordt je gelukkiger van herinneringen aan een mooie reis dan van nieuw bankstel. Daarom ben ik blij dat ik dit soort series mag maken bij RTV Oost.

Kiezen tussen mooie shots en nog mooiere shots maakt het wel moeilijk om dingen weg te laten. We hebben daar in televisieland een aantal uitspraken voor: 'Kill your darlings' en 'Wat de kijker niet ziet, mist hij ook niet.' Maar ja, ik weet wel hoe ongelooflijk mooi Nieuw Zeeland is en ik wil graag dat gevoel aan onze kijkers overbrengen.

Muziek is heel belangrijk. Soms zelfs belangrijker dan wat er gezegd wordt. Omdat je met muziek een emotie kunt oproepen die de geinterviewde voelt. Violen en pianomelodieen vertalen het en zorgen dat de kijker het begrijpt. Maar de geinterviewden zijn ook heel gelukkig dat ze in Nieuw Zeeland wonen, dus ook blije muziek prijkt in de map. En zelfs bounty-eiland-muziek en onverstaanbare Maori-geluiden heb ik opgezocht. Je weet maar nooit.

Af en toe loop ik even weg van de montage. Om na te denken, maar ook om mijn emoties te baas te zijn. Het is wel moeilijk om het altijd droog te houden. Als ook de editor een brok in zijn keel krijgt, weet ik dat we iets moois maken. Dat ik er wat bij voel, is logisch. Maar de editor heeft deze mensen nooit ontmoet en heeft ook geen band met ze. Ik heb bij ze gelogeerd. Ik weet hoe ze zijn als ze moe zijn van de lange filmdag en heb in mijn pyjama met ze ontbeten. Dat doe ik niet eens met mijn broers. Daardoor heb ik snel een band opgebouwd en als ze nu op mijn tv-scherm vertellen dat ze hun moeder missen, krijg ik een brok in mijn keel. Huil-TV noem ik het. Maar misschien is het geen goede term. Want bij RTV oost maken we geen huil-TV, maar mooie televisie vol emoties. Het is niet zo dat je het huilen van de geinterviewden aanzet. Dat emigranten hun ouders, familie en vrienden missen is logisch. En voordat je uberhaupt nog maar één klein stukje op band hebt staan, weet je dat het een gevoelig onderwerp is. Toch stel je wel de vraag: 'Mis je ze?' of 'Wanneer ga je ze weer zien?' Want familie en vrienden is voor bijna iedereen de hoofdreden om nooit te emigreren, denk ik. Dus waarom hebben deze mensen dan toch hun hele hebben en houden naar de andere kant van de wereld gesleept en de mensen waarvan ze houden achter gelaten? Het zijn echte emoties die veel kijkers zullen herkennen. Iedereen weet hoe het voelt om iemand te missen. Het is de hoofdvraag van de serie en dat daar tranen het resultaat van zijn, tja. Dat weet je van te voren.Het hoort erbij.

Toch is het heerlijk om te monteren hoe Metta grijnzend uitlegt dat ze een dikke wintermuts draagt tegen de wind, die hier eeuwig om je oren waait. Ook al is het 25 graden boven nul! Of het heldengevoel van Henrik die aan een elastiek van een berg is afstort en nu straalt van stoerheid. Hoe blij Renate is als ze van haar zusje krijgt te horen dat ze tante wordt. Fijne momenten die mij ook aan het lachen maken. Of de stukjes die niet op tv mogen komen, omdat ze een beetje knullig zijn. 'Nee, dit tasje is zooo lelijk! Die mag niet in beeld hoor!' en lachend gooit Metta haar oude tas in het zand achter mij. Dat moet ik eruit knippen. Renate die maar wat graag wil zoenen met de man van haar leven en waar ik op zeg dat het alleen bij een zoen moet blijven voor de camera..omdat we anders rare reacties krijgen. Of Henrik die in de camera alle mooie Nederlandse dames uitnodigd om langs te komen. Daar geniet ik van, want dat zijn momenten voor mij en niet voor de kijkers. Of toch... ;)