Zangeres Marga Bult werd coronaverpleegster: 'Het was zo heftig...'

"Het eerste coronageval was bij mij om de hoek, op vijf kilometer van waar ik nu woon", vertelt Marga. Ze woonde eerder in Lattrop, maar sinds twee jaar woont ze in Oisterwijk in Noord-Brabant. Het is de regio die zich in het voorjaar ontwikkelde als brandhaard van het coronavirus. Toen er een oproep kwam voor medewerkers in de zorg, meldde de zangeres zich direct. "Dat deed ik onder mijn meisjesnaam, en ik werd gelijk gebeld."

Marga had acht jaar ervaring als verpleegkundige en werkte ook in hospices . Na bijscholing kon ze aan de slag op een palliatieve afdeling. "De jongste was denk ik 59 jaar en de oudsten waren tachtig plus, 95 procent had onderliggend lijden".

Ze maakte dagen mee dat er wel twee of drie mensen overleden. "Het was zo heftig en hectisch. Als er drie mensen overleden, was het soms ook zo dat er alweer drie nieuwe patiënten op de afdeling bij kwamen."

Ze schetst de dilemma's waarvoor families stonden: "Dan mochten er maar twee familieleden bij en je mocht ook niet ruilen. Dat doet wel wat met families. Wat als je vier kinderen hebt en je op sterven ligt? Dan mogen er maar twee op bezoek komen..."

Ook kwam het voor dat patiënten zonder de aanwezigheid van naasten overleden. "Dan zat ik naast het bed, met van die blauwe handschoentjes aan en iemand ligt daar... Dat vond ik zo confronterend. Bij één van de patiënten las ik de bijbel voor, terwijl die man niemand van zijn familie op bezoek kreeg om afscheid te nemen."

Soms had zo'n hoogbejaarde nog wel familie, maar die durfde dan niet te komen. "En daar had ik dan ook respect voor, want vaak was er dan nog iemand kwetsbaar thuis, die ze niet wilden besmetten. Maar het gevolg was wel dat die man mij of één van de collega's als laatste zag in zijn leven. Die eenzaamheid was pijnlijk om te zien."

Geestelijk was het een zware periode voor het personeel. "Vooral voor die jonge verzorgenden, 20, 21 jaar, die zagen echt voor het eerst soms iemand overlijden. En alles wat daarbij komt kijken".

Vanuit haar achtergrond en levenservaring (Marga Bult is inmiddels 64, red.) heeft ze een helpende hand kunnen bieden. "Iedereen helpt elkaar. Of dat nou mentale ondersteuning was of het overnemen van diensten, iedereen zag de urgentie van deze crisis in. We moesten het met elkaar doen."

Zelf moest Marga ook haar hoofd wel even legen. "Na mijn dienst moest ik zo'n vijftig kilometer naar huis rijden, dat was het perfecte moment om alles even te verwerken."

Ook keerde Marga regelmatig terug naar haar geliefde Twente. "Als ik dan bij mijn moeder of kinderen op bezoek ging, merkte ik dat het hier nog veel minder speelde dan in Noord-Brabant. Dat was natuurlijk ook zo, want het is hier redelijk laat misgegaan met het aantal besmettingen."

Toch was het niet alleen maar leed. "Toen sommige patiënten ontdekten dat ik Marga Bult was, heb ik met ze gezongen. Er was ook ruimte voor plezier, hoe groot dat contrast ook was."

Respect voor ouderen heeft ze van huis uit meegekregen. Een erfenis van haar rooms-katholieke opvoeding. "Maar ook de verpleging heeft mij heel erg laten zien hoe betrekkelijk het leven is. Ik heb jonge mensen zien overlijden aan kanker, zwangere vrouwen die overlijden in het kraambed en het kindje die het overleefde... Ik wist toen al: elke dag is een nieuwe dag, het kan je zomaar overkomen."

Toen landelijk bekend werd dat Marga in de zorg aan de slag ging, kreeg ze naast de vele positieve reacties ook negatieve commentaren. "Mensen dachten dat ik het voor de publiciteit deed. Dat is niet leuk om te lezen, zeker omdat de publiciteit nooit de reden is geweest. Dan was ik wel aangeschoven in allerlei programma's. Ik heb bewust maar één keer aangeschoven bij een talkshow. Ach ja, je laat het ook weer van je afglijden."

De reden van haar rentree in de zorg mag dan niet leuk zijn, er zit voor Marga nog wel een vervolg in. "Ik ga mijn werk in de zorg permanent combineren met mijn zangcarrière, mocht dat ooit weer opstarten. Dat is toch een prachtige combinatie?"