Jong gezin uit Staphorst emigreert naar Papoea-Nieuw-Guinea met God als drijfveer

In de woonkamer van hun woning in de kern van Staphorst vliegen de blokken in het rond. Zoontjes Abel (2) en Jona (1) bouwen torens, niet wetende dat ze over een maand of vijf in een houten huis op palen wonen in de rimboe van Kapuna, een klein dorpje in het immense land tussen Australië en Indonesië. Het huis in Staphorst staat te koop, het avontuur lonkt, God beschermt, dat gelooft het jonge echtpaar stellig. "Papoea, Papoea", brabbelt Abel, terwijl hij door de kamer rent.

Anne is hoogzwanger en over een week of drie uitgerekend. Er is een meisje op komst. "Familie en vrienden hebben gemengde gevoelens, maar wij vertrouwen op Gods hulp en steun. We willen ons leven inzetten voor Gods Koninkrijk, stralen namens Hem. Wij zijn zo gezegend, het ontbreekt ons aan niks. Op deze wijze kunnen we wat terugdoen. Wij willen wat betekenen voor anderen, Jezus navolgen, naastenliefde betrachten."

Sije komt uit Staphorst, Anne zwierf met haar ouders door Nederland. Haar vader is dominee, momenteel in Wanneperveen. Zij deed de pabo in Utrecht, hij studeerde informatica. In het studentenleven ontmoetten ze elkaar. Liefde op het eerste gezicht met één grote overeenkomst: het geloof. "Het is fijn dat we elkaar daarin vinden." Het paar kerkt bij de gereformeerde kerk De Bron in Staphorst. Binnen de kerk is een thuisfrontcommissie in oprichting om de jonge echtelieden in den vreemde bij te staan.

Een studievriend van Sije, die tropenarts is in het ziekenhuisje van Kapuna, vroeg driekwart jaar geleden aan Sije of hij de ICT van het hospitaal wilde verbeteren. Sije is programmeur. "De overheid wil graag weten hoeveel patiënten er verschijnen, waar ze vandaan komen en wat ze mankeren. Die administratie is nu een puinhoop. Mijn vriend heeft iemand nodig dat dit gaat stroomlijnen. Hij dacht aan mij", vertelt Sije.

De regio Kapuna is moeilijk te bereiken. Doordat het vrijwel alleen bestaat uit moeras met brede modderrivieren zijn er geen wegen. Alles gaat over het water. "Ik moest er wel over nadenken, maar hoe langer het duurde, hoe beter het gevoel werd. Anne is wat avontuurlijker dan ik. Ik zie vaak beren op de weg, maar zij ziet veel sneller de mogelijkheden en de mooie dingen", zegt Sije.

"Ik dacht als snel, hoe gaaf is dit?", glundert Anne. "Onze kinderen zijn nog jong, ze zijn nog niet leerplichtig en we kunnen echt wat voor onze medemens betekenen. Ik vind het ook wel heel spannend hoor. Ik hou niet van insecten en rare beesten. Daar krioelt het van de dieren en in de rivier die door ons dorp stroomt, zwemmen krokodillen."

Sije en Anne gaan werken voor Gulf Christian Services (GCS), een Australische organisatie die een aantal projecten heeft lopen in Papoea. Naast het ziekenhuis in Kapuna is er ook een opleidingsinstituut voor gezondheidswerkers, een basisschool, een kerk en een groep die zich bezighoudt met leefbaarheidsprojecten.

In mei of juni, afhankelijk van de baby en corona, gaat de reis beginnen. "God gaat met ons mee."