Eindelijk: Fer Even (88) uit Borne is gevaccineerd tegen corona! Maar wat nu?

"Ja, dat vraag ik me eigenlijk ook af", zegt hij, als ik - zijn zoon en verslaggever bij RTV Oost - hem vraag wat er met hem gebeurt als hij ook de tweede vaccinatie heeft. "Ik denk niet dat ik dan bijvoorbeeld weer zonder problemen naar Rina mag."

Rina is zijn 91-jarige zus. Zij verblijft op de gesloten afdeling van het Borsthuis in Hengelo. Zij was een week eerder al voorzien van een eerste prik, maar was dat een dag later al weer vergeten. Als het weer het toelaat, gaat mijn vader er op zijn driewieler naartoe: zes kilometer verderop en ook weer zes kilometer terug. "Maar sinds corona daar ook weer is geconstateerd, ben ik er niet meer geweest. Althans, niet binnen. Ik heb wel een paar keer een enveloppe met foto's van vroeger in de bus gedaan."

Er was ook een tijdje dat broer en zus elkaar spraken via een microfoon, met glas ertussen. Mijn vader nam dan altijd een paar foto's mee, om het verleden een beetje op te halen. Een paar dagen later weer, soms met andere foto's, soms met dezelfde. Rina kon er weer net zo hartelijk om lachen. Of ze wist zich niets meer van het afgebeelde te herinneren. Maar dat maakte pa niet uit. Hij vond, en vindt, het leuk om te doen. En zo ziet hij tenminste nog eens iemand.

Mijn bejaarde vader woont in een seniorencomplex aan de rand van het centrum van Borne, helemaal alleen en zelfstandig. "Ik zie bijna nooit meer iemand", constateert hij na bijna een jaar corona. "Alle activiteiten hier zijn verdwenen. Geen bingo, geen koffieochtenden, geen vrijdagmiddagborrel. Alles is stopgezet. Al een hele tijd. En dan wordt het wel stil hoor."

Zelf kom ik minstens eens per week met een visje naar hem toe. Mijn vrouw Dorien had het lumineuze idee om hem voor zijn 88ste verjaardag, 1 mei vorig jaar, een soort tegoedbon te geven. Ik zou elke week met iets van de visboer op de markt in Borne langskomen. We zijn ruim negen maanden verder en het visbezoek is inmiddels traditie. Ook zo langzamerhand een rib uit ons lijf, maar dat is weer van heel andere orde.

Andersom is ook hij heel creatief. Op mijn verjaardag, begin april vorig jaar - toen corona net een paar weken daarvoor het land was binnengestormd - werden we ontboden op het bankje in de tuin achter het complex. Hij had dinerbonnen van twee Bornse etablissementen voor me. Voor als het weer kon.

De bonnen zaten in een enveloppe, die hij met behulp van een soort afvalprikker, op ruim anderhalve meter afstand, aan me gaf. Ze liggen nog ergens. Want het kan nog steeds niet. Maar mocht het ooit weer kunnen, dan is hij er hopelijk wel bij.

Terug naar het vaccineren. Pa krijgt de prik om kwart voor twaalf, net voor de lunch. We spreken af dat ik hem om elf uur kom halen. Als ik bij het seniorencomplex arriveer, schuift hij met zijn rollator al de hoofdingang uit. Rollator achterin, pa rechts achterin, mondkapjes op en door naar sporthal Schelfhorst in Almelo.

Hij vertelt dat hij de avond ervoor buikpijn had en vanochtend buikloop. Zenuwen voor de prik? Ik kan het me niet voorstellen. Hij eigenlijk ook niet. Ons beider pijngrens ligt betrekkelijk hoog en zeuren over zoiets gebeurt eigenlijk nooit.

Het is druk bij de sporthal. Een parkeerwacht verwijst ons naar een groenstrook. De rollators hebben de overhand. Best wel oud uitziende mensen begeleiden nóg oudere mensen. Pa heeft alles voor elkaar en overhandigt de formulieren die nodig zijn. Ik sukkel er maar wat achteraan.

Binnen zie ik verontrustende bordjes: verboden te fotograferen. Terwijl ik toch graag een plaatje wilde hebben van de spuit in mijn vaders arm. Ik probeer het bij een beveiliger en zeg hem dat ik voor RTV Oost een verhaal over mijn vader wil maken. Hij verwijst naar communicatie.

Pa is bijna aan de beurt. Ik bel een collega, die veel contact met de GGD heeft. Die appt me de naam en nummer van een voorlichter. Ik bel haar en tot mijn verwondering zegt ze dat iemand naar me onderweg is. Hoe kan ze dat nou weten? Pa is intussen aan de beurt en is er bij gaan zitten.

Er komt een mevrouw van communicatie. Ik had het vooraf even moeten melden, zegt ze. Veel meer mensen willen wel een foto maken, maar het mag niet en een uitzondering voor mij zit er niet in. Oké, dan geen foto.

De prik zelf stelt niet veel voor. Om 11.37 uur lopen we richting de ruimte waar de geprikten een kwartier moeten blijven zitten. "Anders maken we toch een foto van de prik thuis?", oppert mijn vader nog. Van die gekunstelde oplossing zie ik toch maar af. En dan ineens: "We gaan toch wel naar McDonald's zo?" Hij zegt het met een twinkeling, wetend dat ook deze traditie er in deze tijd niet inzit.

Gezamenlijke bezoeken aan mijn (Westland) en zijn (Maastricht) geboortegrond werden in het verleden namelijk afgesloten met een bezoek aan het fastfoodrestaurant. Nu dus niet. Ter plaatse bedenk ik dat het zaterdagse visje deze keer maar op woensdag moet worden verorberd. En zo zitten we een uurtje later beiden aan een lekkere warme bak kibbeling. Hij met zijn eerste injectie tegen corona, ik met toch een beetje rotgevoel dat ik daar geen foto van heb.