Nieuws

Hengeloër Eric Hochstenbach roept letterlijk om meer respect en waardering voor mensen met beperking

Hengeloër Eric Hochstenbach vecht voor een gelijkwaardiger bestaan.
Hengeloër Eric Hochstenbach vecht voor een gelijkwaardiger bestaan. © RTV Oost
Hij zit gevangen in een lichaam vol beperkingen. Eric Hochstenbach uit Hengelo. Hoe ouder hij wordt, hoe meer zijn lichaam hem in de steek laat. Vooral de fijne motoriek gaat achteruit, merkt hij bij het inschenken van een kop koffie of het uitknijpen van een tube tandpasta. Het weerhoudt hem er niet van te blijven vechten voor meer gelijkheid, waardering en respect voor mensen met een (aangeboren) beperking.
Door: Gerben Oost
De receptioniste tikt me in het najaar van 2019 op de schouders. Of ik tijd heb even met haar mee te lopen naar de receptie. Daar staat een man uit Hengelo. Hij is wat moeilijk te verstaan, maar hij zegt dat hij nieuws heeft. Het is niet de eerste keer dat hij bij de receptie staat. Ik besluit met haar mee te lopen. Bij de receptie staat een lange, magere man met een bril. Door de ramen van de schuifdeuren zie ik een driewieler. Die zal vast van hem zijn, denk ik.
Zijn fiets is voor Eric Hochstenbach het belangrijkste vervoermiddel.
Zijn fiets is voor Eric Hochstenbach het belangrijkste vervoermiddel. © RTV Oost
Ik schud Eric de hand (toen kon dat nog) en neem hem mee naar de redactie. We lopen naar de kleine vergaderruimte aan de achterkant van de redactie. Daar kunnen we in elk geval rustig praten. Onderweg naar de vergaderruimte praten we wat. Ik heb moeite om hem tijdens het lopen te verstaan. Ook valt het me op dat hij moeilijk loopt.
De fijne motoriek gaat steeds verder achteruit. Dat merk ik vooral in de keuken en in de badkamer.
Met een kop koffie voor ons, vertelt hij wie hij is. Eric Hochstenbach dus, dat hij in Hengelo woont en al zijn leven lang te maken heeft met beperkingen. Dat uit zich in een spraakgebrek en problemen met de fijne motoriek (dcd). Later zal hij me meer informatie mailen over deze aandoening. Het wordt mij al snel duidelijk dat hij opkomt voor de rechten van mensen met een aangeboren dan wel een gekregen beperking. Hij maakt me duidelijk dat hij hier op verschillende manieren aandacht voor vraagt en hij wil weten of RTV Oost is geïnteresseerd in zijn verhaal. Hij is graag bereid om interviews te geven voor tv en op radio.
Eerlijk gezegd weet ik me niet direct raad met zijn vraag. Hoewel ik begrijp wat hij doet, vind ik het moeilijk om hem aan te laten schuiven als gast in een van onze radio- of tv-uitzendingen. Ik deel hem mijn twijfels. Als we al iets voor radio of tv willen doen, dan moeten we iets opnemen. Zodat we het kunnen ondertitelen of nasynchroniseren zoals ze in Duitsland veel doen. Het schrikt Eric niet af. Hij is een man met een missie, dus als live radio en tv geen optie is, dan maar opnames.
Als ik een biertje bestel, zeggen ze dat ik al teveel heb gedronken. Sorry zeg ik dan, ik heb een spraakprobleem.
Eric vertelt dat hij een paar keer per jaar het land ingaat om aandacht te vragen voor de ondergeschikte situatie van mensen met een beperking. Zo reist hij met de trein naar verschillende steden waar hij op de marktpleinen als een soort van stadsomroeper zijn boodschap vertelt. Hij doet dat op dagen als de Internationale Dag van de Mensenrechten (10 december), de Dag van de Arbeid (1 mei) of Wereld Gehandicapten Dag (3 december). We spreken af dat we snel een keer met hem op pad gaan om opnames te maken. Wat we dan natuurlijk niet weten is dat het land niet lang daarna op slot gaat vanwege het coronavirus.

'Gelukkig leef ik nog'

Tussen de eerste en de tweede lockdown presenteert Hochstenbach zijn boek 'Gelukkig leef ik nog'. Voor een online artikel interview ik hem. Tijdens dit gesprek en het lezen van zijn boek krijg ik pas echt in de gaten hoezeer hij wordt gekweld door zijn beperkingen. Zijn spraakgesprek en de vreemde manier van bewegen stonden een goede band met zijn vader in de weg. Zijn beperkingen leidden bovendien tot veel momenten van vernedering, een extreem laag zelfbeeld en zelfmoordneigingen. Maar ze maakten van Hochstenbach ook een vechter. Voortdurend vraagt hij meer aandacht, waardering, begrip en respect voor mensen met een beperking. Dat is zijn missie geworden.
Ruim een half jaar na de boekpresentatie is het dan zover. Samen met verslaggever Frank Janssen ga ik met Eric naar buiten. We volgen hem naar de binnenstad van Hengelo. Hij op zijn driewieler, wij met de auto er achteraan. Door de coronamaatregelen is er bijna niemand op straat.

Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie? Tip de redactie via WhatsApp of via de mail.