nieuws

De tweede dag met een opspelende knie

Dat was me het dagje wel. Een knie die opspeelde, een bezoek aan de Eerste Hulp, een aan het eind steeds drukker wordende warmte en een eenvoudige maaltijd, die veel te lang op zich liet wachten.
Vol goede moed was ik vanmorgen iets na half zes vertrokken voor de dag van Wijchen. Het tempo zat er echt lekker in. Onderweg allerlei mensen gesproken. Zoals een moeder met 16-jarige zoon uit Vlaardingen die voor het eerst samen liepen. Of twee dames van de wandelclub uit Zoetermeer, die met 154 leden meedoet aan de Vierdaagse. Toen het tijd werd om bij Bert in de uitzending te komen, riep ik het peloton toe met de vraag of er mensen uit Overijssel bij waren. In no time had ik zeven vrouwen om me heen verzameld. Twee oma's liepen voor hun kleinzoon Joris, die ernstig ziek is. De andere vijf kwamen uit hun directe omgeving. Het gesprek met de twee oma's is uiteraard terug te vinden op deze weblog.

Voor het eerst samen

Onderweg trof ik ook het gezin Simmelink uit Almelo. Vader Han, moeder Marion en dochter Maaike liepen voor het eerst samen de Vierdaagse, hoewel ze afzonderlijk al wel een carrière achter de rug hebben. Het lukte helaas niet met hen in de uitzending te komen omdat we juist op dat moment door Wijchen liepen. En op de woensdag van de Vierdaagse is Wijchen, net als Beuningen, telefonisch een onneembare veste. Gelukkig had ik ze al wel gefotografeerd en dat plaatje is uiteraard bijgevoegd.

Een vorm van overbelasting van de knie

Mijn volgende bijdrage werd dus iets uitgesteld tot kwart over elf. En toen was ik net bij het servicepunt, waar ik dagelijks terecht kan voor een soepje of een pasta. Omdat mijn rechterknie de uren daarvoor al behoorlijk tegenstribbelde, heb ik maar even een bezoekje gebracht aan de EHBO. Het was nog rustig, dus ik kon zo doorlopen. De meneer die er verstand van heeft constateerde een vorm van overbelasting en bracht een soort tape aan. Dat spul dat je ook wel eens bij topsporters ziet, op de meest ongewone plaatsen. Ik loop nu dus met een paars stuk tape op mijn been. Weer eens iets anders. Hij adviseerde me ook om later op de dag ijs tegen de plek aan te houden. Na terugkomst kreeg ik in het hotel dus een theedoek vol ijsblokjes, die ik een kwartier tegen die knie gehouden heb. Of het geholpen heeft zal morgen blijken, maar de blikjes bier die ik nog had staan zijn in ieder geval koud.

Er moet wel gewerkt worden

Het eten werd een langdurige kwestie. Het was druk in het restaurant, ook veel niet-Vierdaagselopers, en de mensen van de bediening konden het duidelijk niet echt aan. Toen ik uiteindelijk de garnalencocktail en vervolgens schnitzel op had ben ik naar mijn kamer gegaan om dit stuk te tikken. Want het is allemaal leuk en aardig in zo'n restaurant en op zo'n terras, maar er moet natuurlijk ook nog gewerkt worden.
Morgen dus dag drie, de dag van de Zeven Heuvelen. Ik hoop dat de knie het een beetje houdt, maar heb daar alle vertrouwen in. In ieder geval ben ik weer minstens drie keer op de radio te horen met naar ik hoop leuke mensen uit Overijssel en kunt u aan het eind van de dag de volgende aflevering van dit weblog lezen.

Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie? Tip de redactie via WhatsApp of via de mail.