nieuws

Ik twijfelde vanmorgen echt even, maar ging gelukkig door

De Zeven Heuvelendag werd een dag van uitersten. Het werd echt heel warm en ik heb in het begin serieus even op het punt gestaan om de handdoek te gooien. Gelukkig ben ik toch doorgegaan.
Na een redelijk verlopen nachtrust, waarin ik niet zozeer werd geplaagd door die zere knie maar meer nog door een stijve nek ter rechterzijde, meldde ik me rond half zes bij de bushalte. Z'n beetje dezelfde mensen als de dagen ervoor stonden er dus dat zorgde wel voor een band. Je overlegt met elkaar over elkaars problemen en komt dan toch tot de conclusie dat je er het beste maar van moet maken.

Ik zag het even heel somber in

Toen ik vlak voor half zeven werd gescand en dus mocht gaan lopen zag ik het even heel somber in. Die knie deed gewoon zeer en ik vroeg me hardop af of ik dit wel moest doen. Weer een klein stukje verder lopend, besloot ik toch door te gaan. En daar heb ik uiteindelijk geen spijt van gehad. Er is zelfs een periode geweest, dat ik geen enkele pijn voelde, maar de laatste kilometers werd het toch weer heftiger. Ik troostte me maar met de gedachte dat de finish van deze dag wel steeds dichterbij kwam en dat in het hotel een biertje en een ijszak wachtte. Uiteraard heb ik hét moment, het scannen voor weer een nieuwe dag, vast laten leggen door de mevrouw achter de balie. Dat zich een nieuw probleem zou voordoen doordat de foto op z'n kop was genomen, werd gelukkig snel uit de wereld geholpen door collega Jacco.

Het werd een bijzondere dag

Het werd uiteindelijk een bijzondere dag. Met ongelooflijk veel publiek. Daar was gezien het mooie weer natuurlijk ook alle aanleiding voor. En ik heb onderweg weer allerlei leuke mensen uit Overijssel getroffen. Leo Olde Hendrikman uit Oldenzaal, hij woont bij me in de buurt, had me eerst al toegeroepen vanachter een kraam. Ik vermoedde dat hij eindelijk verstandig was geworden en vanwege zijn gezondheid de wandelschoenen, in ieder geval die waarmee hij de Vierdaagse loopt, in de wilgen had gehangen. Niets bleek minder waar. Even later haalde hij me in, samen met zijn maatjes Paul Tibben en Jan Schwerig, en met hen heb ik een gesprekje opgenomen, dat, net als de foto, is bijgevoegd.

Een hele toer om iemand te vinden

In de uitzending bij Marisa werd het nog een hele toer om iemand uit Overijssel te vinden die me te woord wilde staan. Als het moment daar is, richt ik me altijd tot de voorbijkomende honderden lopers en roep om mensen uit Overijssel. Een moeder en dochter uit Geesteren meldden zich, maar zij wilden liever niet wachten tot het moment van uitzending. Hun goed recht, want voor je het weet krijg je het gewoon koud. Uiteindelijk besloot ik maar zelf mijn verhaal te doen en toen ik live voordeed hoe dat werkt, dat roepen naar Overijsselaars, toen sprong Lianne Hoek uit de menigte. Afkomstig van de Hoge Boekel bij Enschede en zij was gaarne bereid haar verhaal te doen. Elders op dit weblog kunt u die bijdrage terughoren en ik heb ook van haar een foto gemaakt, die is bijgevoegd.

Een ingenieus controlesysteem

Vier uur later, ik was op 3 kilometer van de finish, mocht ik me bij Marcel in de uitzending melden. We hadden net een controlepunt gepasseerd en ik heb me vlak voor de uitzending snel laten uitleggen door een ijsje etende en dus even uitrustende controleuse hoe dat werkt. Nog best een ingenieus systeem om de controlekaarten van die ruim 40.000 wandelaars op de goede plek van een gaatje te voorzien. Terwijl ik mijn verhaal stond te doen sprong oud-buurvrouw Sylvia ineens de stoep op. Altijd leuk om die ook weer eens te zien en vooral te spreken.

Veel visite voor jarige Dieuwke

Het werd uiteindelijk een enerverende dag met allerlei leuke momenten. Zoals Dieuwke, die vandaag 6 jaar bleek te zijn geworden en die dus met een feestmuts langs de kant stond. Ontelbare keren is voor haar het 'Lang zal ze leven' gezongen. Gelukkig voor haar ouders hoefden al die mensen geen koffie met gebak. Jammer voor Dieuwke was weer, voor zover ik weet, dat niemand zo attent was geweest een cadeautje voor haar mee te nemen.

Inpakken en wegwezen

Morgen de laatste dag, de dag van de Via Gladiola. Zometeen de koffer inpakken, zodat die morgenvroeg klaargezet kan worden. Want de zaken gaan natuurlijk verder en deze kamer moet weer verhuurd worden. Dan nog eventjes 40 kilometer lopen en me weer herenigen met Dorien en later op de dag natuurlijk ook met ons hondje. Wanneer u het slotverslag hier krijgt te zien weet ik nu nog niet, maar ik zal mijn best doen de zaken zo snel mogelijk te regelen. Nu inpakken en, letterlijk, wegwezen.

Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie? Tip de redactie via WhatsApp of via de mail.