Nieuws
Oud-Paralympiër Karin mist door hersenbloeding ook tweede arm: "Ik zal nooit meer een bal slaan"
24 mei 2021, 06:00 • 6 minuten leestijd
Karin van der Haar (44) was 10 toen ze voor het eerst een volleybal vast had. De Hardenbergse wist het direct: dít is wat ik wil doen, voor de rest van mijn leven. Na een zwaar ongeval, waarbij ze één arm verloor, stapte ze over op zitvolleybal. De ras-optimist kon goed leven haar handicap. Maar nu ze door een hersenbloeding ook haar andere arm niet meer kan gebruiken, is alles anders. "En tóch blijf ik positief. Ik moet wel."
Er brandt voor het eerst in maanden weer licht in sporthal De Meet in Hardenberg. Een groepje zitvolleyballers mept ballen over een laaggespannen netje richting een doeltje aan de overkant. Karin, trainer van het team, kijkt zwijgend toe. Ook de sporters houden hun mond. Opperste concentratie.
Ontlading na lange stop
“Tja, we mogen weer hè?”, zegt Karin met een grijns, haar blik op de sporters gericht. De sporters krijgen weinig mee van ons gesprek en serveren stug door. Belangrijk toernooi op komst? “Nee hoor, we hebben te weinig leden om mee te doen. Wat je ziet is pure ontlading na weken thuiszitten.”
Ze heeft 238 interlands en drie Paralympische Spelen op haar naam. Als Karin niet volleybalde, dacht ze aan de sport. Nu kan ze er alleen nog over fantaseren. Ze knikt naar de sporters. “Als ik zie hoe hij die bal slaat, dan vóél ik het gewoon in mijn lijf. Heerlijk.”
Karin heeft een vriendelijk gezicht, en de gave om alles met een zweem van luchtigheid te brengen. Tegenslagen relativeert ze automatisch. We gaan zitten en praten over het ongeluk waardoor ze voor het eerst een arm miste.
Ongeval met vrachtwagen
“Ik was net 16 geworden, en reed op mijn brommer naar school. Ik wilde rechtsaf slaan toen een vrachtwagen er aan kwam. Ik viel, mijn linkerarm kwam tussen het wiel en het wegdek.”
Karin heeft alles van het ongeluk meegekregen, en moet als pubermeisje opnieuw haar plek vinden. Dat gaat haar relatief makkelijk af. “Als iemand mij raar aankijkt, is dat zijn probleem.” Bovendien komt er iets heel moois op haar pad.
Zitvolleybal. Karin hoort er voor het eerst over na een potje ‘normaal’ volleybal. Want ook zonder arm blijft ze gewoon doorspelen. En dat gaat haar goed af, ziet de bondscoach van het Paralympisch team vanaf de tribune. Hij ziet vuur en talent. “Die moet ik hebben.”
Een paar dagen later loopt Karin de sportzaal van het Paralympisch team binnen, voor de allereerste training. Ze heeft er vertrouwen in. Hoe moeilijk kan het zijn? “Het was een reality check. Ik ontdekte direct dat het moeilijk is. Heel moeilijk.”
De weg naar de top
Ga maar eens op de grond zitten, en probeer vanuit die positie ballen terug te slaan over een net. Regel: je billen of je rug móéten contact hebben met de vloer als je slaat. Die ballen komen trouwens niet met een boogje op je af, zoals bij normaal volleybal. “Het zijn strépen, omdat het net heel laag is”, zegt Karin grijnzend.
En dus moet je continu schuiven, slaan, schuiven, slaan. Als je het de ‘Karin-way’ wil doen, moet je een arm achter je rug binden. Ook hiervoor heeft ze talent, blijkt snel. Binnen no time vliegt de Hardenbergse over de vloer en is haar plekje in het Paralympisch team veiliggesteld.
Karin in actie op het veld:
Generaal
Je móét kiezen; normaal volleybal of zitvolleybal. Wat wordt het? “Zitvolleybal!” Het antwoord knalt er direct uit. En dat zal niemand verbazen die bovenstaande video heeft gezien. Het zijn beelden van een paar jaar geleden, toen ze haar rechterarm nog kon gebruiken.
Je ziet een krijger, een generaal die de troepen bij de les houdt “Los! Kom op!” Ze scoort, veert op en gaat wijdbeens staan. “JA!” Ronaldo is er niets bij.
Het contrast is sterk met de vrouw die nu tegenover mij zit. Van de felheid is niets te bespeuren. Ze straalt rust en zachtheid uit, en praat moeilijk door de hersenbloeding die ze twee jaar geleden heeft gehad. Het betekende het einde van haar sportcarrière. Sterker, ze kan nooit meer een bal slaan.
“Ik kan mijn arm niet boven mijn heup tillen, laat staan kracht zetten. In mijn vingers voel ik niets. Dat komt ook niet meer terug.”
Door als trainer
We kijken naar de drie sporters, die een nieuwe oefening beginnen. “Ik dacht, als ik niet zelf kan sporten, word ik wel trainer. Zo blijf ik toch nog dicht bij de sport. Soms voelt het ook alsof je zelf weer meedoet.”
Haar team speelt geen wedstrijden, omdat ze te weinig sporters hebben (drie, in plaats van zes). “Een oproep: wie doet mee met ons zitvolleybalteam? Iedereen is welkom: jong, oud, man, vrouw, met of zonder handicap.”
Huilen
Alles om het team compleet te krijgen. Is het niet oneerlijk om tegen iemand te spelen die een arm mist, zoals Karin vroeger? Ze denkt even na. “Nee, want ik had mijn beide benen wél gewoon.” De redenatie van een ras optimist.
Relativeren, positief omdenken, vooruitkijken. “Soms is het zwaar. “’s Avonds in bed, als ik aan volleybal denk. Aan het slaan van de bal, aan het wedstrijdgevoel. Ja, dan huil ik. Kort. Want ik moet weer door.”
Ogen spuwen vuur
"Hij heeft het zitvolleybalvirus van mij gekregen", zegt Karin als Roy Hulzebos opslaat. "Wat Karin voor vrouw is?" Roy denkt even na. "Na haar hersenbloeding is ze veranderd, sommige dingen zijn wat moeilijker geworden. Communicatief is het soms wat lastig, maar ze is een vrouw die heel veel in haar mars heeft."
"Kijk, in ons team is de één beter dan de ander", legt Roy uit. "Maar daar gaat ze heel goed mee om. Ze is empathisch en begeleidt spelers die minder sterk zijn heel goed."
Als je voor een bal moet gaan en hem niet haalt... geloof mij, haar ogen spuwen vuur
Ik begin over de video, waarin we een krijger zien. Een generaal die commandeert en soms zelfs schreeuwt. Roy lacht. "Dominant is ze nog steeds. Als je voor een bal moet gaan en hem niet haalt... geloof mij, haar ogen spuwen vuur."
De training zit er bijna op. Het was heerlijk, maar ook zwaar na een break van enkele maanden. “Ik blijf gewoon vrolijk”, zegt Karin terwijl de sporters de netten opruimen. Het is een zin die ze regelmatig zegt. Een commando. Ik blijft gewoon vrolijk. Het lijkt te werken, want haar ogen lichten direct op. De generaal van vroeger is nog springlevend.
Vrienden van Karin zijn een crowdfundactie begonnen om haar aan een aangepaste auto te helpen. Hier vind je meer info over de actie.
