Een blog over de samenwerking tussen De Beeldende Zussen en RTV Oost

De spanning is er meteen. Het is een onderwerp waar iedere programmamaker graag iets mee doet en ik heb de Tweede Wereldoorlog nog niet op mijn lijst staan. Maar dan moet het wel anders dan anderen het doen, vind ik. 'Eén opname moeten we wel snel maken, want het gaat niet zo goed met die oude meneer! En hij wil heel graag.' zegt Mireille Droste. Nog voordat we een gedegen plan hebben, gaan we filmen, want we willen het verhaal van deze meneer hebben. RTV Oost heeft weinig budget en ik heb nog geen goedkeuring van de directie, dus we beginnen in onze eigen vrije tijd. We moeten laten zien dat het echt bijzonder is! Tijdens die eerste filmdag bedenken we dat het wel heel mooi zou zijn als de grootouders hun verhaal vertellen aan hun eigen kleinkinderen. Ik schrijf een plan en goedkeuring volgt. Het wordt een mooie samenwerking tussen drie meiden van midden dertig; een psycholoog, een fotograaf en een programmamaker. Alle drie willen we proberen te snappen wat de oorlog met een mens doet, als dat al mogelijk is.

Mireille Droste uit Deurningen en Mai-Lin Droste uit Borne zijn schoonzussen en ze hebben allebei grootouders met een verhaal. De verhalen van hun eigen opa en oma hebben hen geïnspireerd verhalen van grootouders te combineren met foto's van de ouderen nu. Als ik de eerste proefpagina zie, krijg ik kippenvel. Deze meiden zijn echt vanuit hun hart bezig en maken iets heel bijzonders. Zonder subsidie, gewoon uit bezieling. Tijdens de opnames besef ik dat mijn eigen grootouders ook verhalen hadden. Mijn demente oma was haar laatste levensjaar boos over wat de oorlog had gedaan met haar. Gelukkig vertelde mijn opa heldenverhalen. Hij fietste tijdens de oorlog vanuit Rotterdam naar het oosten om eten bij de boer te halen. Daarvoor moest hij dagen fietsen en als hij dan mocht overnachten in een boerenschuur, jatte hij de bak met eten van de herdershond. 'Die karnemelk met brood lustte ik ook wel!' lachte hij toen hij het verhaal aan mij vertelde. Mijn oma maakte de delicatesse rat klaar, het enige vlees dat ze konden betalen. Het heeft indruk gemaakt, want ik kan me echt niet voorstellen dat ik de voerbak van een hond leeg slobber of rat als avondeten op mijn bord heb.

Maar wie van onze generatie snapt nou echt wat onze grootouders in de oorlog hebben meegemaakt?

Deze meiden verzamelen verhalen van gewone mensen. En al snel blijkt dat meer dan honderd ouderen hun verhaal willen delen. Sommige verhalen zijn nog nooit verteld en er zullen verhalen verloren gaan de komende jaren, want het is een generatie die uitsterft. Maar dit boek en de documentaire die wij mogen maken motiveert hopelijk om oorlogsverhalen te delen, zodat onze generatie en de generaties na ons niet vergeten.