Na vijf keer de Vierdaagse is het tijd voor wat anders

In 2008 meldde ik me bij de leiding van RTV Oost met de suggestie om de Vierdaagse van Nijmegen anders dan tot dan toe te brengen. We belden tot dat moment af en toe eens iemand uit Overijssel om die persoon telefonisch in de radio-uitzending te krijgen. En op vrijdagmiddag brachten we de finish live op televisie. Met name de beelden van die vrijdag brachten me op het idee om het anders te doen. Om zelf mee te lopen en 'vanuit de koers' de bevindingen van Overijsselaars te laten horen. Door zelf mee te lopen weet je wat de mensen meemaken. Hoe het voelt om zelf onderdeel van zo'n giga-evenement te zijn. Gecombineerd met een verslag op internet zou dat iets moois kunnen worden.

Er kwam groen licht en eind januari 2009 meldde ik me als volkomen onervaren wandelaar aan. Dat ik onervaren was bleek wel toen ik de bevestiging van mijn inschrijving kreeg; ik was ingeloot om de 50 kilometer per dag te gaan lopen. Naïef als ik ben mailde ik de organisatie nog met de mededeling dat ik toch liever de 40 kilometer liep, maar dat bleek helemaal niet te mogen. Mannen onder de 50 moéten 50 kilometer per dag lopen. Ik was toen 47 en dus moest het onderste uit de kan gehaald worden. Had ik weer.....

Ik schafte allerlei wandelattributen aan en begon ergens in maart te trainen. De organisatie van de Vierdaagse had een speciaal programma voor beginners opgesteld en daar heb ik me voor aangemeld. Om vervolgens ook het daarbij horende trainingsschema op de voet te volgen. Het kostte ontzettend veel tijd, maar het was het wel waard, zo zou blijken. Ik verscheen in juli goed voorbereid aan de start. RTV Oost nam een deel van de trainingsuren voor haar rekening en betaalde verder alles wat betaald moest worden. Heel prettig was dat.

Het zijn uiteindelijk vijf edities van de Vierdaagse geworden. Zender mee in de rugzak en drie keer daags live verslag doen met mensen uit Overijssel. Ik had nooit een horloge bij me en had onderweg dus geen benul van de tijd, maar had afgesproken dat ik een kwartier voordat ik in de uitzending moest gebeld zou worden. Dan kon ik aan de kant gaan staan, de zender in gereedheid brengen en zoeken naar wandelaars uit onze provincie. Negen van de tien keer lukte dat uitstekend. Na terugkeer in het hotel werd het 's middags een vast stramien: slapen, douchen, eten, weblog bijwerken met foto's en audio en vervolgens weer slapen. Met dank aan de collega's in Hengelo, die me waar mogelijk hebben geholpen.

De ene keer ging het makkelijker dan de andere. Ik herinner me dat ik, volgens mij het tweede jaar, gigantisch last had van blaren. Ik lag bij een mevrouw op de blarentafel en die adviseerde me dringend om er mee te stoppen. Toch maar niet gedaan en de volgende dag enigszins strompelend, dat dan weer wel, de finish gehaald. Of die keer dat ik een bloedblaar bleek te hebben. De meneer van de EHBO legde zijn ziel en zaligheid in de behandeling ervan. Onder meer door vette watten tussen de tenen door te vlechten. Ik kreeg een enveloppe met nieuwe watten mee, die ik de volgende morgen zelf moest aanbrengen. Wat voelde ik me doodongelukkig toen ik rond 03.00 uur op een hotelkamer onder een lullig schemerlampje zat te knoeien met vette watten. Maar het heeft geholpen en ook die keer heb ik de finish gehaald.

Vorig jaar was natuurlijk een bijzondere editie. Niet omdat het de vijfde en achteraf gezien dus de laatste was, maar vanwege de hartproblemen. Op 21 april werd ik getroffen door een hartaanval, maar nog tijdens het verblijf in het ziekenhuis werd me verzekerd dat ik de Vierdaagse gewoon kon gaan lopen. Op verzoek van naasten heb ik de 50 kilometer daags verkort naar 40 kilometer per dag, ik was immers de 50 inmiddels gepasseerd en mocht dus kiezen voor de 40, maar ik heb het toch weer gedaan.

En nu dus niet meer. Nu heb ik weer gewoon de weekenden voor mezelf. Hoef ik in de maanden april, mei en juni niet meer heel vroeg op om ergens een georganiseerde wandeltocht te gaan doen. En kan ik ook de laatste, meestal heel spannende, week van de Tour de France weer gewoon gaan kijken. Want ik ben een liefhebber en had weliswaar een televisie op mijn kamer, maar je bent in zo'n week gewoon te moe om te kijken.

Het is trouwens opvallend hoeveel mensen blijken te weten dat ik de Vierdaags gelopen heb. Bij de slager werd ik aangesproken door een meneer met de vraag of ik alweer aan het trainen was. Of midden op straat vroeg een mevrouw me ineens hoeveel keer ik ook al weer had meegedaan. Allemaal spontane reacties uit onverwachte hoeken. Leuk om te horen!

Ik zal het toch wel heel erg gaan missen, ondanks dat ik geen wandelaar ben. En zal ongetwijfeld alle programma's die over de Vierdaagse op de televisie komen gaan kijken. Want ik loop weliswaar zelf niet meer mee, ik wil het wel nauwgezet blijven volgen.

Mensen die me gevolgd hebben: hartelijk dank daarvoor! Ik hoop dat u het leuk hebt gevonden. Wees ervan overtuigd dat ik het dat wel degelijk vond.