Meike van Drie in Bevagna: van verloskundige naar campinghoudster

Als je op deze grond met zware machines zou werken zakt de grond alleen maar verder in en zou dan steeds harder worden. De paarden krijgen een grondige training en warming up voordat er een moderne, speciaal ontworpen ploeg achter wordt gespannen. Een koppel ganzen eet het gras tussen de wijnranken weg. Prachtige plaatjes met een mooie filosofie die erachter zit. Roberto zelf heeft een trap van een paard gehad waardoor hij met krukken loopt.

Na de opnames biedt hij ons heel gastvrij iets te eten aan. Eerst willen we dat niet omdat we anders misschien te laat in Bevagna aankomen bij Meike, de tweede Overijsselaar in ons programma. Maar het is ook bijna beledigend om niet heel even te blijven. En dus komt er een schaal met overheerlijke salami, ham en dergelijke en een schaal met wel vier verschillende soorten kazen op tafel.

En ja, natuurlijk een glaasje wijn erbij. Het is inmiddels 12.00 uur ofzo... Als de schalen leeg zijn worden ze weer gevuld en daarna nog eens. Een gezellige boel. Het kwartiertje werd dus een uurtje. We worden vrolijk en hartelijk uitgezwaaid en gelukkig woont Meike maar een klein half uurtje rijden verderop. Maar tijdens de lunch wijn drinken ga ik niet meer doen.

We worden hartelijk ontvangen op camping Pian di Boccio door Meike, haar man Pietro en hun kinderen Max (3) en Emy (5 maanden). En ja hoor we konden zo aanschuiven voor de lunch met lasagne. Maar we zaten al redelijk vol, pffff...

Meike komt uit Almelo en heeft 12 jaar lang een praktijk als verloskundige gehad in Tubbergen en zo'n 1200 kinderen geholpen geboren te worden. Tijdens het WK 2006 in Italië leerde ze Pietro kennen en uiteindelijk besloot ze in 2011, hoogzwanger van Max inmiddels, definitief naar Italië te vertrekken.

Omdat ze in Italië een heel andere mening hebben over bevallen, kan ze daar haar beroep niet uitoefenen. Bevallen wordt in Italië gedaan door dokters en niet door verloskundigen. Daarom helpt ze nu Pietro en zijn familie op de tachtig hectare grote camping. Ik krijg een rondleiding en kom terug met spierpijn en zere voeten. We hebben geloof ik wel drie kilometer afgelegd, bergje op en bergje af...

Bevagna staat bekend om het maken van papier en Meike heeft geregeld dat Hans en ik zelf mee mogen helpen. Rondborstige Francesco legt het allemaal uit en Meike vertaalt. Aan het eind krijgt het papier een soort van lijmlaag die wordt gemaakt van beenderen van dode dieren. En ja dat stinkt een beetje. En Hans met z'n sterke reuk- en smaakorgaan ging ervan over z'n nek. Ik dacht eerst dat ie weer een grapje maakte en net deed alsof, maar toen ik het gezicht van André zag, die niet meer bijkwam van het lachen, wist ik dat het niet gespeeld was.

We hebben na afloop me z'n allen even die beelden terug gekeken... Het was echt een giller. Dit gaat zeker een spraakmakend moment uit de serie worden! Na het avondeten en de heerlijke wijn trekken we ons terug in ons eigen chalet boven op de berg. Heel fijn om even op ons zelf te zijn, maar ook natuurlijk fijn voor Meike en haar jonge gezin.

De volgende dag na het ontbijt brengen we eerst Max naar het kinderdagverblijf en daarna neemt Meike ons mee naar de watervallen van Treni. Ooit aangelegd door de Romeinen en nu gebruikt voor het opwekken van energie. Er zit een soort aan aan/uit knop aan die waterval. Tussen 11.00-13.00 uur is ie aan en stort met groot geweld naar beneden. Maar aangezien het nog een uur rijden is, zitten we wel gebonden aan een strakke deadline.

Baby Emy gaat mee want Meike geeft borstvoeding. Het eerste gedeelte nemen we de kinderwagen mee en bij het stijgen op de berg gaat Emy in een draagzak. De watervallen zijn prachtig en we picknicken onder bij het water in het park. En tot nu toe is het nog steeds prachtig weer. Wat een mazzel. Waren we een week eerder gegaan dan had het ook hier geregend.

Als we terug zijn help ik met het bereiden van risotto met wilde groene asperges die we even tevoren zelf geplukt hebben in het bos. Het leven in Italië is best zwaar soms zo vertelt Meike me. Als je hier geen werk hebt, heb je ook geen inkomen, geen uitkering. Niente, zero. Zo heeft de Italiaanse regering besloten de onroerendgoedbelasting met 600% (!) te verhogen. Dus als je eerst €3.000,- per jaar betaalde, is dat nu €18.000,-.

Om dat te kunnen bekostigen moeten sommigen een lening opnemen en ook dat kost veel ondernemers de kop. Ook niet echt handig voor een florerende economie lijkt me. Maar goed, ik ben blond en geen econoom natuurlijk...;) De camping is een echt familiebedrijf met de papa en mama van Pietro, z'n zus Louisa en hij en Meike. En mooie harmonie en er is altijd iemand voor de kinderen, ook handig.

Ook hier hebben we het fantastisch gehad en als we woensdagochtend na het ontbijt afscheid nemen, krijgen we van Pietro nog een verrassing: een pakket met Limoencello, jams en olijfolie, alles afkomstig en vervaardigd op Pian di Boccio. Top!

En nu op weg naar Abruzzen, naar Jan van Lienden en Willeke Luinge uit Ommen. Op weg naar een nieuw avontuur in Grenzeloos Genoegen! Ciao tutti!

Lees meer:

Lees meer: