Het laatste stel in Italië: Hans en Astrid Horn uit Ootmarsum

Hans is bondscoach van Italië als het gaat om de hippische sport. Ik heb hem zelf nog helemaal niet gesproken. Tijdens de productie van het programma heb ik alles met zijn vrouw Astrid geregeld, ook al omdat Hans een drukbezet man is en veel op reis is naar concoursen over de hele wereld.

Ik had de indruk dat zij onze komst wat luchtig opnamen. Ook al had ik Astrid goed voorbereid en verteld wat er nodig is om twee keer een programma van 18 minuten te kunnen maken. Maar we waren van harte welkom. Dit laatste adres zou onze grootste uitdaging worden.

Na een halve kilometer oprijlaan zagen we hun huis opdoemen. In een woord: Prachtig. Een echt groot Toscaans huis met een fantastisch panorama-uitzicht rondom en natuurlijk ook een zwembad. We worden hartelijk ontvangen en spreken meteen het opnameschema door.

Er is meteen al hilariteit als Hans iets moet doen. Hans kijkt bedremmeld, maar wij bedoelen "onze Hans" (Averesch). We spreken af dat we alleen Averesch zeggen als we die Hans bedoelen. Dat doe ik dan voor het gemak ook maar in deze tekst.

Hans leidt me rond door hun prachtige grote huis. Hij kocht het in 1997 als een oude boerderij met twee woongedeelten. De verbouwing was na vier jaar klaar en vele oude elementen zijn bewaard gebleven. Ook maken we een rondgang over hun land met een olijfboomgaard en een wijngaard waar ze hun eigen wijn maken (Libero H).

Hans is een rustige man van weinig woorden maar een harde werker dat wordt me al snel duidelijk. Hij heeft blijkbaar het talent om iets in een paard te zien en het zodanig te trainen dat het wereldsuccessen kan halen, zeker in combinatie met de juiste ruiter. Jos Lansink met Libero H. is een van zijn belangrijkste successen.

Er moeten ook boodschappen gedaan worden voor het kookgedeelte in aflevering 2. Daarvoor heeft Astrid Mario geregeld. Mario is een echte gezellige pizzabakker, getrouwd met een Nederlandse vrouw dus hij spreekt ook behoorlijk goed onze taal maar wel met een lekker vet Italiaans accent. Ik kan het gelijk goed met hem vinden.

Hij neemt me mee naar een heel bekende slagerij. Dat leek me in eerste instantie niks bijzonders totdat we een kijkje achter de schermen mochten nemen. Hele catacomben en kelders vol met gedroogde hammen en salami's. En de chef slager leek ook nog eens als twee druppels water op Anne van der Meiden.

Mario heeft een oog voor televisie en begrijpt het meteen als we iets van hem vragen. Bovendien is hij camerageniek met zijn donkere zonnebril en super ad rem. Ik heb dubbel gelegen van het lachen. We nemen even afscheid van Mario, maar hij komt om 18.00 uur terug naar het huis waar hij voor ons zal koken.

Ondertussen gaan beide Hansen naar een grappawinkel voor een klein grappafilmpje in de serie. Deze streek staat bekend om z'n grappa. De Italianen zijn er dol op, zeker na het eten. Schijnt ook goed te zijn voor de spijsvertering, maar het is mij te sterk.

Astrid rijdt ons later voor naar ons hotel in Sinalunga. Haar Italiaanse vriendin Betty runt daar een hotel uit 1460 of zo. In elk geval heel oud, maar redelijk comfortabel. Het is gewoon een museum waarin we terechtkomen. Voor twee nachten helemaal prima.

Dinsdagochtend laten Astrid en ik hun hond Bella uit en terwijl we dat doen kom ik een heleboel te weten over haar, over hun samen, hun leven en levenswerk: De Wiemselbach. Daar waar Hans rustig is, is Astrid een spraakwaterval, maar heel eerlijk en openhartig. Ze heeft me wel vier keer verteld hoe dol ze op Hans is, hoe hardwerkend hij is en hoe trots ze op hem is.

Haar leven ligt op de Wiemselbach, Hans' leven is Italië en omdat ze zoveel van hem houdt is ze hier ook. Ze leest veel, ontvangt af en toe familie en vrienden, loopt veel met de hond of rust bij het zwembad. Ik krijg de indruk dat het haar af en toe wat te rustig is. Ze verheugt zich erg over hun eerste kleinkind dat in het najaar wordt geboren.

Daarna halen we twee scooters op, een gele voor mij en een blauwe voor Averesch. Hans heeft er zelf één. Hij en Astrid gaan voorop en wij er achteraan. Het is helemaal super zo'n scooter alleen is ie vrij zwaar voor mij. Je moet er best even aan wennen. Maar daar is geen tijd voor als je zo'n programma doet. Hup op die scooter en achter Hans en Astrid aan die binnen no time uit het zicht verdwenen zijn.

Ik raak een beetje in paniek want wij hebben geen idee waar die pottery is waar we hebben afgesproken. Ik sommeer Averesch terug te gaan naar André en Julius die ons in de auto moeten volgen maar ons natuurlijk ook kwijt zijn. Ik blijf wachten bij een tankstation. Hemel, hoe krijg ik dat ding op de standaard en ik wil subiet uit die zon. Wat een bloedhitte hier.

Na tien minuten zie ik Averesch en de jongens aankomen, ik zwaai met m'n armen en roep. Pas op het allerlaatste moment zien ze me staan. Ik had het helemaal gehad op dat moment. Nog eens 5 minuten later komen gelukkig Hans en Astrid terug. Ze hadden ons gemist. Fijn.

Vanaf dat moment worden er iets duidelijker afspraken gemaakt en dat werkt. We stoppen af en toe zodat Julius kan uitstappen en "voorbijkomende shots" kan maken. Het is inderdaad een mooie tocht maar ook best eng. De berg op, hier en daar scherpe bochten, voorbij razende vrachtwagens en dan op zo’n zware scooter. Pff.

We komen aan bij de Toscaanse pottery waar alle potten in die typische Toscaanse roze kleur nog met de hand worden gemaakt. Wij mochten ook even met onze handen in de klei. Voor de crisis werkten hier nog 25 mensen, nu 5. Daarna verder met de scooter naar een leuk plaatsje waar we een ijsje zouden kunnen gaan eten. Dat laatste ging helaas niet door, want de ijswinkel zat dicht.

Als we later een prachtige oprijlaan van grind met aan weerszijden hoge cipressen oprijden, kom ik ten val. De scooter glijdt uit in het grind. Ik reed gelukkig niet hard op dat moment en ik draag een helm, maar mijn knie en voet zijn wel een beetje kapot. Het is met een sisser afgelopen maar "mijn mannen" schrikken zich kapot en zijn alle drie heel lief en behulpzaam. Dat ontroerde me.

Voor nog geen duizend euro ga ik diezelfde berg weer af met de scooter dus neemt André de scooter mee en spring ik bij Julius in de auto. Terug bij huis beslissen we dat het te laat is om nu nog helemaal naar Siena te rijden en daar opnames te maken. Dan zijn we nooit op tijd terug voor de barbecue want die willen we bij licht nog kunnen opnemen.

Dus gaan we even terug naar het hotel, ik fris me op en kleed me om. Terug bij het huis help ik Astrid met de sla en we kunnen aan tafel. Als alles er op staat heffen we met elkaar het glas op de goede afloop. Met name Astrid is veranderd vind ik. Ze is veel rustiger geworden vandaag, erkent meerdere keren dat tv-maken hard werken is en dat ze heel benieuwd is hoe het er allemaal op staat. En ook dat ze haar rustige leven hierdoor meer waardeert.

Woensdagochtend rijden we eerst naar Siena waar Averesch en ik de highlights bekijken. Hier nemen we dan ons eerste ijsje. Ieder een hoorntje met twee bolletjes. Prijs: 13,- euro! Hans wilde hem teruggeven maar ik had er al aan gelikt. Hij heeft er, zoals elke goedgeaarde Nederlander zou doen, wel een uur over geklaagd dat het een belachelijke afzetterij was...

Daarna op weg naar Negrar, noordelijker vlakbij het Gardameer. Hier nemen we nog een wijnitem op bij de broers Roberto en Antonio Mazzi die overheerlijke Amarone wijn maken. Dit is wijn van ingedroogde druiven (rozijnen dus eigenlijk). Wij slapen ook in een van hun huizen die anders ter beschikking worden gesteld voor druivenplukkers.

Hans Averesch neemt ons deze laatste gezamenlijke avond mee naar Lazise waar hij zelf vaak op vakantie is geweest. Inderdaad een prachtig en gezellig stadje aan het Gardameer. We eten lekker, nemen nog een ijsje en gaan dan terug naar ons hotel in Negrar. We zijn allemaal kapot. Zolang je in de flow zit kun je veel, maar als je weet dat er niks meer hoeft, lijkt het wel of je ook niks meer kan. Dat geldt voor ons alle vier.

We kunnen nu wel een dag eerder, donderdags naar huis. Het was een geweldige ervaring en wat hadden we een geluk met het weer. Een speciaal woord van dank richting Julius en André, voor hun tomeloze inzet, enthousiasme en gedrevenheid. Maar ook voor mijn maatje Hans, dat we het zo lang zo goed met elkaar hebben kunnen uithouden. En ook dank aan Toon Heisterkamp die dit avontuur mogelijk maakte.

Ik ben drie kilo zwaarder geworden deze twee weken maar het was het meer dan waard. Arrivederci, tot in augustus bij de uitzendingen van Grenzeloos Genoegen.

Lees meer:

Lees meer:

Lees meer:

Lees meer:

Lees meer: