Jeugdcultuur

In de grote steden van Nederland, met name in Nijmegen en Amsterdam, ontaardde de in de jaren 70 ontstane kraakbeweging. De steun onder de bevolking voor het kraken tegen de leegstand verdween, toen steeds militantere groeperingen de overheid gingen ontkennen en parallelle structuren in het leven riepen voor woningtoewijzing en ordehandhaving. Uiterlijke kenmerken: zwarte kleding en hanenkam.

Dat in het begin van de jaren 80 de punkcultuur hoogdagen beleefde, werd mede veroorzaakt door de enorme jeugdwerkloosheid. Ten gevolge van de economische wereldcrisis hadden generaties schoolverlaters nauwelijks kans op de arbeidsmarkt. Ook maakte het herleven van de Koude Oorlog de jongeren bang voor een kernoorlog. Het algemene pessimisme werd door Wim de Bie en Kees van Kooten vertaald in de term 'doemdenken'.

Deze stemming werd in de loop van het decennium verdrongen. De jeugd trok zich terug in een hyper-commerciële popcultuur. Er heerste een gevoel van "alles kan en alles mag zolang ik het maar kan betalen". Het snobisme vierde hoogtij. Voorbeelden hiervan zijn de serie Miami Vice en de film Wall Street. Een andere exponent hiervan was het fenomeen van de yup (young urban professional), jonge succesvolle zakenlieden, vaak werkzaam in de opkomende IT, die hun pasverworven rijkdom maar al te graag aan de wereld wilden tonen met statussymbolen als snelle sportwagens en dure modekleding.