Almelose zusjes die meededen aan dansmarathon: "Het was een intens bizarre ervaring"

Waarom begin je aan zo'n opgave, vijftig uur onafgebroken dansen? "We vinden dansen superleuk", zegt Sanne. "Maar we zijn niet goed genoeg om aan professionele dansprogramma's mee te doen. Daarom was dit voor ons perfect. Ook omdat we wilden weten wat dit mentaal met ons zou doen. En we willen graag beroemd worden." En dat er nog geld werd ingezameld voor het goede doel, het Longfonds, was ook mooi meegenomen.

Gevaarlijk was de deelname niet, volgens de zusjes. Hoewel er tijdens en na de marathonuitzending veel kritiek loskwam. Deelnemers raakten uitgedroogd, vielen flauw of konden nauwelijks nog dansen naarmate de marathon vorderde. Dat leidde tot negatieve reacties op sociale media.

Maar volgens Sanne was er niet zo veel aan de hand. "Het was totaal niet gevaarlijk. We werden goed verzorgd", zegt Sanne. "De productie van het programma was daar ook op voorbereid. Backstage was alles ook goed geregeld. We kregen op tijd te horen wanneer we moesten drinken en werden goed in de gaten gehouden."

Na 49 uur en 17 minuten viel ze flauw. Had de organisatie Sanne er dan niet op moeten wijzen dat het misschien wel een keer klaar was? "Weet ik eigenlijk niet. Ik was behoorlijk aan het hallucineren, maar ik wilde doorgaan." Ze denkt dat ook het niet makkelijk was voor de organisatie om te zien dat het niet zo goed ging. "Aan mij was lichamelijk niks te zien."

Voor Evelien was het wel een schok om te zien hoe haar zus onderuit ging. "Ik dacht heel even dat ze dood ging. Ik wilde naar haar toe, maar werd tegengehouden door de scheidsrechters." Die vertelden haar dat het al weer wat beter ging met haar zus waardoor ze er toch in slaagde om de vijftig uur vol te maken.

De hoofdprijs van een ton ging echter aan haar voorbij. "Ik was er van overtuigd dat ik zou winnen, maar ik had niet verwacht dat er zoveel koppels het einde zouden halen." Uiteindelijk had Evelien toch te veel pauze genomen in vergelijking met andere deelnemers. En dus kon ze die felbegeerde hoofdprijs niet met haar zus delen, zoals de twee van te voren hadden afgesproken.

Van de kritiek heeft Evelien niet zo veel meegekregen. "Je bent er zelf bij, vind ik. We wisten dat het zwaar ging worden. De schuld ligt niet bij het programma." Overigens is het haar nogal meegevallen. "We hebben het als topsport benaderd, we hebben ons goed gehouden aan het trainingsschema dat we vooraf hebben gekregen."

Nu, een paar dagen later is Evelien overigens allerminst hersteld. "Ik heb mezelf verbaasd. De laatste zeven uur waren één groot feest, maar nu ben ik moe, draaierig en doet mijn lichaam pijn."

Beiden kijken tevreden terug. "Het was een van de mooiste ervaringen uit mijn leven", zegt Evelien. "Ik heb me nooit onveilig gevoeld", aldus Sanne. "Maar het was een intens bizarre ervaring."

Zouden ze het weer doen, stel dat John de Mol volgend jaar opnieuw een dansmarathon wil organiseren? "Gisteren dacht ik nog dat ik het nooit weer zou doen", zegt Evelien. "Maar dat zei ik ook na mijn eerste bevalling. Ik heb intussen twee kinderen." Evelien vindt overigens wel dat ze niet meer mee hoeft te doen om aan te tonen dat ze het kan, vijftig uur aan één stuk door dansen. Dat heeft ze bewezen. "Nu blijft alleen winnen nog over."