Het gaat eindelijk beginnen: Zwolse roeiers onderweg naar Oceaanrace

De oceaanboot waarmee de roeiers de strijd met de elementen aangaan, is met een containerschip onderweg. De komende twee weken zullen ze op de startlocatie de laatste voorbereidingen treffen. Daarmee hopen ze van de organisatie definitief groen licht te krijgen voor het verwezenlijken van hun droom: deelname aan de zwaarste roeirace ter wereld, de Talisker Whisky Atlantic Challenge.

Terugkijkend op de afgelopen vier jaar voorbereiding was het een hobbelige weg ernaartoe. “Met name de laatste periode, waarin heel veel zakelijke en privé-omstandigheden samen kwamen, was moeilijk”, zegt Tristan Sim van team Migaloo. Hij refereert daarbij onder meer aan de stressvolle laatste training op het IJsselmeer. Maar ook privé hebben de roeiers in de afgelopen periode het nodige voor de kiezen gekregen, zowel in negatief als in positief opzicht.

Lees meer:

“Zo is mijn stiefmoeder overleden en heeft Aidan zijn beide ouders verloren", vertelt Sim. "Dat hakt erin. Bovendien is er nogal wat veranderd in onze levens. Ik ben vier jaar geleden als vrijgezel aan dit avontuur begonnen, maar ben vrij recent de trotse vader geworden." Dochter Nora is nu negen weken oud. "Dan maakt het vertrek voor een race van veertig tot zestig dagen over de oceaan moeilijk. Dat wisten we natuurlijk van tevoren, maar weten en voelen zijn toch twee verschillende dingen.”

In tegenstelling tot zijn teamgenoot Aidan Scherpbier, kiest Tristan Sim er mede daarom voor om tijdens de oceaanrace met de satelliettelefoon contact te houden met het thuisfront. "Dat kan emotioneel lastig zijn, maar dat heb ik met mijn partner Lotte afgesproken. Dochtertje Nora speelt daarin natuurlijk een rol, we willen dingen delen en ik wil weten of het thuis goed gaat.”

Zijn roeimaat kiest daar niet voor. “Ik wil me volledig kunnen concentreren op de race”, zegt Scherpbier. "Mijn thuisfront gaat daarmee akkoord". Al laat zoontje Skip (9) wel weten dat hij het heel leuk, maar ook wel moeilijk vindt dat zijn vader meedoet. De roeirace duurt lang en hij ziet zijn vader dan een hele tijd niet. Daar staat tegenover, vertelt Skip, dat hij blij is dat het eindelijk zover is, want hij heeft vier jaar op zijn vaders deelname moeten wachten.

Los van de emotionele component hebben de twee Zwolse docenten zelf vooral heel veel zin om van start te gaan. “Ik ben fucking excited!” zegt hij, terwijl hij op het strand van Schiermonnikoog loopt waar hij zijn laatste vrije dagen voor vertrek met zijn gezin doorbrengt.

“Ik kijk naar de zee en denk alleen maar: hoe vet dat het nu zover is. De zee, daar wil ik zijn. Ik heb er heel veel zin in. Gelukkig is na de verhuizing en de geboorte van dochter Nora de rust thuis teruggekeerd en dat maakt het vertrek wel ietsje makkelijker.”

De grootste zorg van beide heren is nu nog dat de organisatie groen licht geeft, zodat beide mannen daadwerkelijk mogen vertrekken. “De keuring van de boot en de veiligheidseisen zijn streng, alles moet kloppen en dat geeft nog wel wat stress", legt Sim uit.

“We moeten aan heel veel dingen denken”, vult Scherpbier aan. “Er zitten ook wel eisen tussen die onzinnig zijn. Zo moet er bijvoorbeeld een zwaar anker mee met een tien meter lange ketting."

"Dat is extra gewicht waarop je niet zit te wachten. Het heeft ook geen nut, want overal waar we op de oceaan roeien is het veel dieper dan tien meter. Maar goed, het moet.”

Verder zal de boot qua inventaris wat betreft het meenemen van voedsel en medicijnen nog een keuring ondergaan, alvorens team Migaloo van start mag. ”In totaal moet er voor zeventig dagen voedsel en zo’n vijftig liter (nood)water mee aan boord”, zegt Scherpbier. Mede dankzij de training van Defensie heeft het Zwolse team die voorwaarde goed op orde, er gaat een hele lading droog voedsel mee.

Het zijn de puntjes op de i, waar de roeiers de komende twee weken voor vertrek nog druk mee zijn. “Natuurlijk zullen we de laatste twee weken in La Gomera ook nog een paar proefvaarten maken om bijvoorbeeld de automatische piloot en onze watermaker te testen."

"En we krijgen natuurlijk nog de nodige bijeenkomsten waarin we van de Atlantic Challenge organisatie instructies ontvangen. Maar al met al zijn we er klaar voor en hebben er enorm veel zin in”