Nieuws
ME'er Chantal Westerhoff draaide 24-uursdienst tijdens Elfstedentocht van 1997: "Onvergetelijk"
Het bruggetje bij Bartlehiem is klein en onopvallend. Maar het is ook een heel beroemd bruggetje omdat de deelnemers aan de Elfstedentocht twee keer passeren tijdens de tocht der tochten. Bij dat bruggetje stond op 4 januari 1997 tijdens de laatste Elfstedentocht ME'er Chantal Westerhoff. "Ik heb het nog nooit zo koud gehad."
"Ik stond er in mijn rol als ME'er", blikt Westerhoff 25 jaar later terug. Westerhoff is al intussen al weer jaren politiewoordvoerder. "Wij waren gevraagd om assistentie te verlenen aan de politie Friesland." Een heel peloton uit Twente ging dus in alle vroegte richting Friesland. "Ik heb toen een dienst gedraaid van 24 uur maar die was geweldig, onvergetelijk."
We hebben bij dat bruggetje in Bartlehiem genoten
Eigenlijk alles die vierde januari in 1997 was geweldig. "We hadden een briefing in Stiens kan ik me nog herinneren. Er werd gezegd dat wij dus bij dat bruggetje moesten staan om daar de orde te handhaven. Ik heb het nog nooit zo koud gehad", herinnert Westerhoff het zich nog als de dag van gisteren.
Natuurlijk hadden de agenten zich wel voorbereid op de kou. Moderne thermokleding zoals we die nu kennen, was er nog niet. Er was wel van 'dat dikke wollen spul'. En jeuken dat dat deed, maar dat hadden de agenten die op 4 januari naar Friesland mochten er graag voor over. Over dat wollen spul ging het ME-tenue en daaroverheen ging weer een regenpak. Op die manier probeerden de leden van de mobiele eenheid zich te wapenen tegen de kou.
Koud, dat was het dus, maar er was weinig te klagen. "We gingen volgens mij drie uur op en twee uur af. Dan had je tijd om warm te worden in een tent, maar je wilde eigenlijk helemaal niet af want je wilde het allemaal meemaken. Het was daar één groot feest. Kleintje Pils, een bekende fanfareband stond daar te spelen, Erica Terpstra kwam nog langs om ons geluk toe te wensen en warm te houden."
Het bruggetje bij Bartlehiem: eerst rijden de schaatsers vanuit Franeker bij Bartlehiem de Dokkummer Ee op richting het keerpunt in Dokkum. Als dan gestempeld was in Dokkum gingen de rijders via dezelfde route terug naar Bartlehiem. Opnieuw dus naar dat bruggetje om dan de laatste vaak zware kilometers af te leggen naar de finish in Leeuwarden.
Mooie herinneringen heeft Westerhoff aan die dag. Ook nog wel een vrij bizarre, trouwens. "Ik heb daar met collega's een man van het ijs gehaald die daar spiernaakt rondliep. Die man kreeg een warme deken. Iedereen moest lachen. Het was gewoon heel erg leuk."
Een groep bekenden van Chantal Westerhoff die vanuit Twente was overgekomen, kwam zelfs langs met een warme kop koffie. "Ik rook direct dat daar niet alleen koffie in zat maar ook een flinke scheut sterke drank. Die hebben we dus afgeslagen. Dat konden we er niet bij gebruiken", lacht ze.
Ik heb toen een dienst gedraaid van 24 uur maar die was geweldig, onvergetelijk
"We hebben bij dat bruggetje in Bartlehiem genoten." Nadat de wedstrijdrijders gepasseerd waren, was het vooral feest met de andere deelnemers die nog langskwamen. "Sommige mensen waren zo kapot, dat we ze onze lunchpakketten gaven. Of stukken chocola, want die hadden we in overvloed." Vervolgens trokken de agenten ze weer overeind en hielpen ze de schaatsers met een duwtje de goede kant op. "En dan hoopte je maar dat ze het gingen halen."
Zorgen voor mensen, die taak stond voorop. "Het gaat eigenlijk altijd om het zorgen voor mensen. De veiligheid stond voorop." Publiek kroop massaal het ijs op om zo dicht mogelijk bij de schaatsers te komen. "Als je die mensen dan vroeg om van het ijs af te gaan, dan werd daar gewoon gehoor aan gegeven. De sfeer was echt heel ontspannen. Ik heb daar echt een heel goed gevoel aan over gehouden. "
We gingen volgens mij drie uur op en twee uur af , maar je wilde eigenlijk helemaal niet af want je wilde het allemaal meemaken
Behalve dat goede gevoel, heeft Westerhoff ook nog steeds een mok die haar herinnert aan die vierde januari in 1997. En een flesje Fryske Beerenburg.
