Dagboek 17 december: "zit ik me dus alsnog te verdedigen"

Uiteraard houd ik een beetje in de gaten hoe mijn verhalen op social media worden ontvangen. Het kon ook niet uitblijven dat er na allemaal lieve berichtjes af en toe wat negatieve reacties kwamen. Gek gezegd was ik blij dat dat gisteren een paar keer gebeurde. Daaruit bleek precies welke vooroordelen er bij veel mensen zijn. En het is precies waarom ik mijn mond twee jaar angstvallig gesloten hield.

Het zou best logisch zijn dit persoonlijk op te vatten. En iets in mij wil zich hiertegen best verdedigen. Een mevrouw schrijft: "Zielig hoor, héél zielig zelfs. Maar wel internetten, mobiel bellen en WhatsAppen." Die kwam wel even binnen. Ik wil helemaal niet zielig zijn. Ik voel me ook helemaal niet zielig. Het klopt inderdaad dat ik een mobiele telefoon heb en ook een pc met internet. Een computer is één van de gebruiksvoorwerpen die zelfs bij de sociale dienst op het lijstje staat van apparaten die je eigenlijk in je bezit moet hebben.

Computers en internet zijn tegenwoordig onmisbaar om op zoek te gaan naar werk, om mee te draaien in de maatschappij. Voor mijn kinderen op school is het apparaat ook een must. Huiswerk en spreekbeurten. Ze moeten het allemaal digitaal doen. Want digitaal is de toekomst en mijn kinderen horen in die toekomst.

Tijdens mijn sollicitatietraining werd het ook nog eens genoemd. Er wordt amper nog per brief gesolliciteerd. Alles gaat per e-mail. Daarnaast is een mobiele telefoon best handig als een werkgever je uitnodigt voor een gesprek. In deze tijd wordt je geacht altijd en overal bereikbaar te zijn. Hoe iemand verder omgaat met een telefoon is compleet afhankelijk van de situatie. De kosten bepaal je altijd nog zelf. En lang leve WhatsApp, want dat is hartstikke gratis!

Wat ik dan daarentegen wel heel schrijnend vind, is het verhaal van de meneer die net niet in aanmerking komt voor hulp van de voedselbank. Die in het schemergebied zit en zich kapot ergert aan de mensen die wel deze hulp ontvangen. Hij ergert zich aan de inzamelingsactie voor Sinterklaas en Kerst, terwijl hij voor zijn kinderen niets kan kopen.

Ook hier zou ik mij persoonlijk aangesproken kunnen voelen, maar ik realiseer me hoe deze tekst uit onmacht is geschreven. Ik herken die wanhoop, ik herken die paniek en ik herken die uitputting. En ik herken het gevoel van falen, omdat je je kinderen zoveel beter had gegund.

Ik weet dat er stichtingen en instanties zijn die zich hardmaken voor deze groep mensen, die net buiten de zogenaamde pot pissen, maar deze hulp is wat lastiger te vinden dan de hulp van de voedselbank. Misschien zou daar wat meer ruchtbaarheid aan gegeven moeten worden.

Gelukkig zijn er tegenwoordig op Facebook veel pagina's waar mensen hun spullen weggeven, ruilen, of tegen kleine vergoedingen verkopen. Wat een uitkomst is dat! Niet alleen omdat je op deze manier toch af en toe weer eens iets leuks in huis haalt, maar wat ik vooral mooi vind is dat het een soort saamhorigheidsgevoel geeft. Mensen die wat voor elkaar over hebben en waar de ontvanger dan uit dankbaarheid een reep chocola meebrengt.

En tja, wat zal ik verder zeggen over al die vooroordelen over de mensen die naast mij in de rij staan bij de voedselbank? "Ze rijden allemaal in dikke auto's." Die hoor ik het meest. Dat komt inderdaad voor ja, dat klopt.
Maar van veel van die mensen ken ik inmiddels het verhaal.

Ik ben zelf ook wel eens met een grote auto naar de voedselbank geweest. Mijn vader reed mee,en die mooie auto is van hem. Er zijn ook mensen die eventjes een auto mogen lenen, omdat de tassen met boodschappen amper op de fiets te vervoeren zijn.

Hoe vaak ik wel geen jonge moeder met twee kindjes op een fiets beladen met zware tassen zie slingeren op de weg om met gevaar voor eigen leven die boodschappen naar huis te vervoeren. Ze gaat op de fiets, want dat is haar enige optie. En als je dan in gesprek gaat met zo'n vrouw en vraagt of de kindjes dan misschien niet even bij een buurvrouw mogen blijven, blijkt dat ze in een sociaal isolement zit. Ze kent hier namelijk nog niemand.

Niet iedereen heeft de vrienden die ik heb, de mensen die even op mijn kinderen willen passen als het echt te koud en te nat is om in de rij te staan. Of die even mee willen rijden in hun soms "net te dure auto". Dit maakt mij ontzettend rijk, ondanks mijn lege portemonnee.

De volgende vind ik ook zo bijzonder: "En allemaal hebben ze de mooiste kleren aan." Die hoor ik ook geregeld. Ik vraag me wel eens af of met een gebrek aan geld ook iemands smaak komt te vervallen. Aan mij zul je het ook echt niet zien. Ik koop al ruim twee jaar geen nieuwe kleding meer, tenzij het ergens voor de helft van de helft in de winkel ligt. De rest koop ik voornamelijk in de kringloopwinkel.

Kleding waarop ik ben uitgekeken pimp ik. Ik naai er knopen op, of een leuke bloem, ik verknip kapotte spijkerbroeken en haak daar weer een vloerkleed van. Van oude T-shirts naai ik vrolijke dekens voor op de kinderkamers en ik beschilder mijn eigen muren. Als ik geen geld heb voor laminaat, schilder ik zelf een houtnerf op de vloer met betonverf en om die vloer een beetje leefbaar te maken, leg ik daar dan weer een zelfgemaakt kleed op.

Daarnaast zijn er mensen die af en toe een zak kleding voor mij of mijn kinderen achter de deur gooien. Geweldig! Zo zitten ook zij goed in de kleding, hun kasten zijn goed gevuld en ze lopen er ook nog eens heel mooi bij.

Zit ik me dus alsnog te verdedigen...

Ik zal eerlijk toegeven dat ik ook best vooroordelen had toen ik er voor het eerst tussen stond. "Ik ben toch echt niet zoals zij", dacht ik. En: "ik ben hier vast zo weer weg". Maar gaandeweg heb je gesprekken, je staat toch soms een uur in de rij. En deze gesprekken zijn zo ontzettend leerzaam voor mij geweest. Ieder heeft zijn eigen verhaal en zijn eigen manier om daarmee om te gaan. En ja, ik ben wel degelijk ook zo.

De grootste schreeuwers hebben vaak de grootste ellende voor de kiezen gehad en zijn uit zelfbescherming achter een masker gedoken. Ik oordeel niet meer zo snel. Ik kijk wel uit!

Dan nog de blauwe brief. Hans van Wieren vroeg me er gisteren nog naar toen hij me in de radio-uitzending belde. Ik moest bekennen dat ik hem nog niet had open gemaakt. Ik ga het zo meteen toch maar doen. En bij gebrek aan inspiratie wat ik de Belastingdienst moet vertellen, heb ik me voorgenomen om de link naar dit dagboek aan ze door te sturen. Iets anders kan ik niet meer bedenken. Hopelijk komt het aan bij iemand die er even over na wil denken. Fingers crossed.

Lees meer:

Lees meer:

Lees meer:

Lees meer: