Dagboek 18 december: "kan ik nog wat missen?"

Gelukkig blijkt school het kaartje te betalen. Pfiew…een grote opluchting, want ik heb tot dinsdag nog een tientje. Dan krijg ik mijn weekgeld voor de boodschappen. Ik heb net de jongste kinderen naar school gebracht en terwijl ik de achterdeur binnenloop, zit mijn oudste al geïrriteerd op de bank, en zegt: “ik wist niet dat ik zelf eten en drinken moet betalen in de bioscoop!”

Ik begin gelijk te rekenen, kan ik nog wat missen? Wat staat er nog op mijn boodschappenlijstje deze week? Helaas moet ik mijn kind vertellen dat het deze week echt niet gaat lukken. Ik hoor mezelf zeggen: “kijk maar even of er nog iets in de kast ligt dat je mee kan nemen”, waarop zijn irritatie alleen maar groeit. “MAAAHAAAM….dat mag toch helemaal niet in de bioscoop, je mag toch niet zelf je eten en drinken meenemen?! En al mijn vrienden doen het wel!” Verdorie wat vind ik dat rot voor hem.

Zo staan dit soort weken altijd in het teken van dingen die geld kosten. Op zich allemaal kleine bedragen, maar het tikt snel aan. De folderjongens, die ons fijne feestdagen komen wensen. Ik gun ze dat zakcentje, want ik weet hoe leuk het is voor die kids om wat extra’s op te halen. Ik heb dat werk vroeger ook gedaan.

Mijn dochter zing mee in het kerstkoor van school. Ze moet eigenlijk iets roods aan of iets met glitters. Goddank ligt er nog wel iets in die strekking in de kast, en anders beplak ik wel iets met glitters. Ik hoef dus niets te kopen. De jongste is koning in het kerstspel en moet een keukenschort aan. Verdorie, ik heb er alleen een met Mickey Mouse! Maar de juf stelt mij gerust en zegt dat ze er een heel moderne versie van maken. Ook hiervoor hoef ik gelukkig niks te kopen.

Mijn oudste zoon doet een sponsorloop voor KIKA en gaat daarom de deuren langs. Als hij terug komt heeft hij een mooi lijstje bij zich van mensen die allemaal een paar euro hebben gedoneerd. Top! Mijn naam komt er als laatste op, ik kan helaas net een euro missen. Het laagste bedrag op de lijst, hoe gênant toch weer.

Op school is een kerstdiner, en de ouders maken allemaal wat lekkers. Ik wil niet achterblijven. Dat betekent dat ik voor drie klassen iets lekkers in elkaar wil flansen, want ik wil niet dat mijn kindjes met lege handen aankomen. Het wordt een komkommerkerstboompje. Dat kan wel uit, die paar komkommers.

Ondertussen voel ik me schuldig, want vanavond hebben al mijn kinderen kerstviering op school. Mijn oudste zit niet meer op dezelfde school dan de jongste drie. Ik hoopte dat hun vader misschien op een van de locaties aanwezig zou kunnen zijn. Maar hij werkt ergens in Brabant, en heeft andere plannen voor vanavond. Ik zal dus tussen mijn kinderen moeten kiezen.

Mijn oudste zit voor het eerst op het voortgezet. Ik wil heel graag bij hem gaan kijken. Er is een marktje, en hij had speciaal voor ons iets moois gemaakt en dit voor ons gereserveerd. Maar dat zou betekenen dat ik de andere drie niet kan gaan zien. Wat doet het zeer dat ik moet kiezen…

Ik besluit de zus van mijn ex te benaderen, haar zoon zit op dezelfde school. Ik vraag of zij misschien iets te doen hebben vanavond, en toevallig ook kerstviering hebben van hun zoon. Dit is niet het geval. Zij regelt dat haar zoon en dochter vanavond met hem meegaan. Ik ben opgelucht, zo is hij niet alleen, en hoeft hij niet alleen door het donker naar Borne te fietsen. Wel een beetje dubbel, mijn zoon is toch teleurgesteld, want zijn ouders zijn er niet.

Na het afleveren van mijn kinderen op school sprak ik onderweg mijn vriendin. Ze vertelde me dat ze elke dag trouw luistert naar mij op de radio. Ze vertelde me dat het haar opviel dat ik er zo nuchter over spreek. Alsof ik het over iemand anders heb, en niet over mezelf. Grappig dat dit haar zo opviel. Want eigenlijk ervaar ik het misschien ook wel een beetje zo.

Dat viel me op toen ik maandag mijn eerste stukje schreef. Voor het eerst moest ik even huilen om mijn situatie. Ik heb namelijk echt de afgelopen twee jaar niet nagedacht over wat ik er nou allemaal zelf bij voel. Noem het zelfbescherming, noem het overleven. Ik weet het eigenlijk niet.

Pas nu ik ga nadenken over wat er allemaal is gebeurd, het opschrijf en weer teruglees, komt ineens dat besef. Potverdikkie, dat is toch ook best wel veel allemaal! Maar ik heb het allemaal wel geflikt met mijn vier kanjers en de mensen om mij heen. Wat is het eigenlijk lekker om er eens over te schrijven!

Gisteren hadden we een feestmaaltje: mijn vriendin lag met zware griep in bed, dus ik ving haar dochtertje op, tot haar man thuis zou komen van het werk. Hij belde op een gegeven moment dat hij halverwege het land was gestrand, omdat hij tijdens het tanken was afgeleid en per ongeluk benzine in zijn diesel auto had gegooid (gelukkig vond hij het niet erg dat ik heel hard moest lachen).

Dus bleef het meisje gezellig eten. Ik had in de vriezer nog een hele grote zak zoete aardappel patat van de voedselbank, kwam dat even goed uit! Ik had een lekker stukje kipfilet en broccoli gekocht. Prima maaltje!

Voor vanavond wordt het even puzzelen. Het verse eten is op, het geld is bijna op, dus waarschijnlijk wordt het soep met brood. Misschien niet zo’n gek idee aangezien iedereen vanavond op school moet zijn. Komt dan ook wel weer goed uit. Gelukkig morgen weer naar de voedselbank. Dan is de koelkast weer gevuld, en gaan wij fijn het weekend in.

Ook al is het soms best een tijdrovend verhaal, je staat namelijk makkelijk een uur in de rij. Inmiddels heb je mensen leren kennen waar je even mee bij kletst, waar je even je verhaal bij kwijt kunt, en andersom. De kindjes hebben ook kindjes getroffen waar ze mee kunnen kletsen en waarmee ze zich kunnen vermaken tijdens het wachten. Zo is de tijd wel snel voorbij.

Het gaat allang niet meer alleen om die gevulde koelkast. Voor mij is het even een momentje in de week waar je even het masker af mag zetten, en waar je als die deur open gaat, eventjes in een warm bad komt. Allereerst Han Eulderink, die iedereen bij de deur verwelkomt. Soms met een huishoudelijke mededeling, maar meestal met een grote glimlach. Wat bokst die man veel voor elkaar voor ons!

Dan ga je je melden, en de mevrouw die je naam afvinkt vraagt je niet eens meer naar je naam. Ze kent ons namelijk allemaal. Vervolgens kom je langs de mensen die de kratten uitdelen, zwaar werk! Daar meestal even keuvelen met de mevrouw die weet dat ik erg van koken hou, en waarmee ik al ter plekke recepten bedenk voor de producten in de krat.

Of de meneer die altijd zo gek is met mijn kinderen. Daarna langs de dames achter de afdeling met producten die net over de datum zijn. Die vinden het altijd zo leuk dat ik mijn eigen kleding pimp en met wie je even kletst over van alles en nog wat. Dan de vriezer waar vaak veel lekkers in zit, een taartje of lekker ijs. Even langs de meneer die die groenten en aardappels uitdeelt. Als afsluiter langs de lollige meneer die het vlees uitdeelt, en mijn zoon vraagt of hij wel van een kippenpootje houdt.

Al deze vrijwilligers, die belangeloos elke week voor ons klaar staan, wat zijn het toch een toppers!

Tijdens het typen ging zojuist de bel. Twee dames die ik ken van school. Ze kwamen een enorm lieve terugkoppeling geven op de stukjes die ik schrijf. Ik glim er nog van….

Lees meer:

Lees meer:

Lees meer:

Lees meer:

Lees meer: