nieuws
Dagboek 19 december: "op eigen benen staan"
Alweer het laatste stukje dat ik schrijf. Wat een gekke, bijzondere week was dit. Ik vergeleek het schrijven over dit onderwerp een paar keer met dat je voor het eerst in je blote kont in de sauna staat. Hoe bewust je je dan bent van het feit hoe vreselijk naakt je bent. Maar zodra je je realiseert dat er geen weg terug meer is, voelt het eigenlijk heel bevrijdend. Dan ga je er ook maar gewoon helemaal voor.
Waar ik een beetje op hoopte na het schrijven van mijn stukjes is gisteren wel gebeurd. Naast de kerstviering van de kinderen had ik ook nog een verjaardag waar ik eventjes naartoe wilde. Voor het eerst merkte ik dat de toon van de gesprekken waren veranderd.
In plaats van dat het altijd best een ongemakkelijk onderwerp was, merkte ik dat ik er zelf veel makkelijker over sprak. Ik merkte dat ook mijn gesprekspartners zich daar duidelijk meer op hun gemak bij voelden. Niet alleen positief, maar soms ook een beetje kritisch. Ik vond het hartstikke prima. Fijn dat het eindelijk kan!
Bewogen jaar
Het eind van deze week en het eind van een veelbewogen jaar voor mij. Mooi om daar, door er over te schrijven, nog eens bij stil te staan. Hoe ik op 1 januari dit jaar mijn veertigste verjaardag vierde. Ik was verliefd en ik was er heilig van overtuigd dat 2014 MIJN jaar zou worden.
Toen in februari mijn dochter werd opgenomen in het ziekenhuis, zat er voor het eerst weer iemand naast mij. Samen met de mensen om mij heen sleepten we ons door die twee weken heen. Mijn andere kindjes werden opgevangen, er werden lekkere maaltjes voor mij gekookt en we kregen enorme steun vanuit de school. Weer zo’n moment wanneer je merkt wie je echte vrienden zijn.
Voor mijn dochter werd een heel traject aan hulpverlening opgestart, want het is best zorgwekkend als een meisje van 9 stopt met eten. Vlak nadat mijn dochter thuis kwam uit het ziekenhuis liep helaas mijn relatie stuk. Ik denk dat mijn rugzakje iets te vol zat voor hem, eigenlijk best begrijpelijk. Maar balen was het wel.
Hulpverleningstraject
In diezelfde tijd kreeg mijn oudste kind een diagnose, waarna er weer een heel hulpverleningstraject op gang kwam. Tweemaal per week kwam er iemand bij ons thuis om ons een beetje wegwijs te maken in de dingen waar mijn zoon tegenaan loopt. Ik moest leren bewust te worden van welke omgangsvorm het best bij hem past.
Mijn weken vulden zich uiteindelijk met allerlei afspraken bij diverse hulpverleners, ik had soms elke dag wel iets. Ik zou niet weten waar ik op dat moment de tijd voor een baan vandaan had moeten halen.
De afgelopen weken is gelukkig al deze hulpverlening afgerond, we kunnen het weer helemaal zelf. Ik heb zelfs de afgelopen drie maanden een werkervaringsplek gehad om zo weer een beetje in dat ritme te komen. Hartstikke leuk, dat deed me goed!
Op eigen benen
Uiteindelijk heeft 2014 vooral in het teken gestaan van opkrabbelen. Verwerken van dingen die gebeurd waren, op zoek gaan naar een nieuwe weg en dealen met de dingen die op ons pad kwamen. Ook mijn ex en ik kunnen eindelijk weer door één deur, daar hebben we heel hard voor moeten knokken. Dit blijkt voor onze kinderen de beste therapie.
Ik zou wel kunnen zeggen dat het niet MIJN jaar is geworden, maar die stelling zou de plank finaal misslaan. Ik had er misschien van tevoren een ander plaatje bij. Misschien waren dit wel de laatste naweeën van de heftigste tijd in mijn leven. Een tijd waar ik volledig op mezelf heb leren vertrouwen, waar ik me met mijn kinderen doorheen heb geslagen en waardoor er nieuwe wegen helemaal open liggen.
Door hier doorheen te zijn gegaan ben ik er weer helemaal klaar voor. Ik wil weer aan de slag, zodat ik hopelijk in 2015 alle lieve mensen van de voedselbank een hand kan geven om ze enorm te bedanken voor alles wat ze voor ons hebben betekend. Dat we het weer op onze eigen benen kunnen.
Applaus
Ik ben onder de indruk van de actie “Samen voor de Voedselbank”, waar zo veel mensen hun best hebben gedaan voor de voedselbanken. Wat een mooie actie en wat een inzet! Naast deze fantastische hulp, hoop ik ook echt dat er meer bewustwording is gekomen voor de groep mensen die net niet in aanmerking komen voor deze hulp of te bang zijn om deze hulp in te schakelen. Ik hoop dan ook dat er voor deze groep mensen wellicht in de nabije toekomst zinvolle initiatieven zullen komen.
Ik wil iedereen bedanken voor het lezen van mijn stukjes, ik hoop een klein aandeel te hebben geleverd in het opheffen van de meeste vooroordelen. Bij deze een groot applaus voor de mensen van de voedselbank en alle andere mensen die zich zo enorm hebben ingezet!
Fijne feestdagen en een gezond 2015!
Barbara op de radio vrijdag 19-12:
Barbara op de radio vrijdag 19-12
Lees meer:
Lees meer:
Lees meer:
Lees meer:
Lees meer:
Lees meer:
