De Zouteriken zetten weer voet aan vaste wal: wereldreizigers na vier jaar weer thuis

Het is in alle opzichten wennen. Nadat De Zouteriken afgelopen weekend afmeerden in de haven van Texel zijn ze al dagenlang bezig hun draai weer te vinden. De trap oplopen, onder een warme douche springen? Het is een vreemde gewaarwording dat dat gewoon weer kan.

En voor de jongste dochter Berber (7) helemaal. Ze was twee toen het gezelschap het ruime sop koos. En kent dus eigenlijk haast alleen maar een leven op zee.

"Berber had letterlijk koortsdromen. Puur van alle emoties", vertelt moeder Mariska (49). "Afgelopen nacht ging het voor het eerst wat beter. Maar voor haar is zo ongeveer alles nieuw aan het leven op vaste wal."

RTV Oost besteedde de afgelopen jaren meermaals aan de lotgevallen van De Zouteriken. Over hun trip door de tropen, reizen onder arctische omstandigheden, het orkaangevaar dat in bepaalde gebieden op de loer ligt. En uiteraard hoe het gezin door corona strandde maandenlang niet verder kon.

Achteraf zijn de vier jaren voorbij gevlogen. Wat de meeste indruk maakte? Daar hoeft Mariska niet lang over na te denken. Nee, dat zijn niet bepaalde tropische bestemmingen of landen of gebeurtenissen.

"Als je de wereld rondvaart, weet je wel dat je in tropische landen terechtkomt. Of dat je bepaalde dingen gaat beleven. Maar het zijn juist de ontmoetingen die ons het meest zijn bijgebleven. Zo ontmoetten we in Frans Polynesië mensen die ons letterlijk de laatste banaan die in hun tuin groeide te eten gaven."

"Of wanneer we in coronatijd ergens aan land wilden gaan en mensen, die al in maanden tijd geen bezoek meer hadden ontvangen, ons spontaan een touw toegooiden om af te kunnen meren. En ons binnen een minuut alle hulp aanboden. In Alaska zagen we hoe vissers, die je kent van het programma Deadliest Catch, met grote ogen naar ons zaten te kijken. Dat we met dat kleine bootje de oceaan over waren gevaren. Terwijl wij vinden dat juist zij gevaarlijk werk doen."

Hadden ze dan inderdaad zo'n klein bootje? "Nou, of je nu een boot hebt van 12 of van 25 meter, op de oceaan zijn alle boten klein... Maar los daarvan, wij zijn ervaren zeilers. Weten heel goed waar we mee bezig waren."

Al waren er natuurlijk spannende momenten. Vooral omdat het weer op zee zich slechts een beperkt aantal dagen vooruit laat voorspellen. "En uiteraard moet je noodprocedures doornemen. Hoe werkt het met een reddingsvlot? Onze oudste dochter Linde leren om noodsignalen uit te zenden. Allemaal procedures waarvan je hoopt dat je ze nooit nodig hebt. Maar op zee moet je vanzelfsprekend op alles voorbereid zijn."

De reis duurde - om precies te zijn - vijftig maanden en acht dagen. "Vooraf hadden we geen termijn in ons hoofd ofzo. Zouden wel zien hoe lang de reis zou duren. Een 'standaardreis' om de wereld neemt circa drie jaar in beslag. In die zin kun je dus stellen dat corona ons een jaar vertraging heeft bezorgd. Maar goed, zo kijken we er niet naar. Omdat we vooraf dus geen tijdsduur in gedachten hadden."

Afgelopen weekeinde voer De Zouterik de haven van Texel binnen. De plek van waaruit ze vier jaar geleden aan hun reis begonnen. Feestelijk ingehaald door vrienden en familie. 'Zie ginds komt de stoomboot', zingend. Eergisteren hebben ze De Zouterik weer leeggehaald. "Wel een bijzondere gewaarwording, want een deel van ons leven bevindt zich aan boord."

Wat ze nu gaan doen? "Eigenlijk nog geen idee. Angst straks voor heimwee naar zee? Misschien komt dat op den duur wel. En wellicht gaan we ooit wel weer varen. Maar eerst zullen Linde (intussen 17) en Berber weer naar school moeten. Na jaren van 'thuisonderwijs' aan boord. De komende jaren zullen we dus wel in een stramien raken. Hoe dan ook, we maken sowieso geen plannen meer voor de langere termijn. In dat opzicht heeft die wereldreis ons als persoon echt wel veranderd."

Of ze ooit weer een wereldreis gaan maken? Wie zal het zeggen. "Vooralsnog hebben we geen plannen. Maar de boot blijft natuurlijk de boot. En varen blijft onze passie."

Maar eerst stort Mariska zich op het boek over de wereldreis. "We hebben zoveel meegemaakt, ik zou er een boek over kunnen schrijven. En dat ga ik nu dus ook doen."