Nieuws
Hasan uit Olst schrijft over zijn nieuwe leven na zijn vlucht uit Syrië: "Ik voel de warmte van Olst"
27 november 2022, 07:01 • 4 minuten leestijd
"Ik had nooit gedacht dat ik me na mijn vlucht weer ergens thuis zou voelen. De warmte en liefde van mijn dorp Saraqib was ik kwijt. Maar hier in Olst maak ik het mee." Hasan Kaddour woont nu bijna zeven jaar in Olst. Het Sallandse dorp aan de IJssel is zijn thuis geworden. Net als ooit Saraqib in Syrië. In zijn boek 'Het verhaal van mijn twee dorpen, van Saraqib naar Olst.' verweeft Hasan die twee werelden.
Hasan Kaddour vluchtte in 2015 weg uit Saraqib in Syrië. Na een lange, zware reis vond hij uiteindelijk een plek in Olst. In Syrië was Hasan journalist, dichter en schrijver. Hier pakte hij zijn passie weer op voor het nieuwsplatform Hier in Salland. Hij schrijft over zaken als duurzaamheid en gemeentepolitiek, maar vooral over zijn eigen ervaringen in het dorp waar hij niet is geboren maar wel een thuis heeft gevonden.
"Verslaving"
Elke ochtend rond zes uur zit Hasan al In zijn werkkamer om te schrijven. "Het schrijven is haast een verslaving. Toen ik tijdens mijn vlucht vanuit Syrië een maand niet had geschreven voelde ik me letterlijk ziek, ik had buikpijn, hoofdpijn. Toen ik de laptop pakte en weer kon schrijven voelde ik me weer beter."
Aan de muren hangen tientallen gekleurde briefjes met gedachten en ideeën. In het Arabisch, Nederlands en Engels. Zijn hoofd zit vol verhalen die eruit moeten. Olst is voor Hasan een goede plek om inspiratie op te doen: "Ik loop vaak door het dorp, of langs de IJssel. Eén van mijn favoriete plekken om te schrijven is bij de vijver onderaan de dijk, vlakbij mijn huis, het is er zo mooi en rustig."
Kinderen
Hasan kreeg in februari 2021 het Nederlandse staatsburgerschap. Kort daarna werd hij vader van een dochter. Het zette hem nog meer aan het denken over zijn wortels in Syrië en zijn leven hier: "Zij is Nederlands, maar ze is ook een dochter van Syrië. Ze zal straks beide talen even goed spreken en de twee werelden nog meer verbinden." Dit jaar kreeg hij met zijn vrouw nog twee zoontjes, een tweeling.
Voor mijn dochter, op een dag... En ik zal je vertellen waarom je de dochter bent van een dorp met de naam Olst, in het noorden van de aarde én de dochter van een dorp in het oostelijke Middellandse Zeegebied. Mijn dochter, je zult trots zijn dat je daar en hier thuishoort. Je zult trots zijn dat je de dochter bent van Syrië, dat verscheurd werd door verraderlijke zwaarden. De dochter van Holland is je warme omhelzing. (fragment uit Hasans boek)
Damast in Salland
Hasan schrijft zijn artikelen onder de noemer Damast in Salland. Damast heeft voor Hasan een bijzondere symboliek: "Damast, dat ken je wel, die mooie zijden stof. Het woord komt van Damascus, de hoofdstad van Syrië. Jij, ik, de buren, de mensen op straat, we zijn allemaal mooie zijden draden. Maar pas als je ze met elkaar verweeft krijg je damast. Geen losse draden meer, maar een prachtige zijden stof. Dat is ook een mooi beeld voor de samenleving."
Onbekend maakt onbemind en bekend maakt bemind.
Hasan merkt het elke dag: hoe beter mensen elkaar en elkaars gewoonten kennen, hoe beter ze elkaar begrijpen en kunnen samenleven: "Onbekend maakt onbemind en bekend maakt bemind. Met 'Damast in Salland' wil ik mensen verbinden. In elk dorp in de wereld zijn mensen achterdochtig naar vreemdelingen, totdat je elkaar leert kennen en geen vreemden meer bent."
Vandaag heeft het Uwe Majesteit behaagd mij het Nederlandse staatsburgerschap te verlenen. (...) Een witte deken van sneeuw bedekt nog steeds de huizen van Olst, en er zijn een paar kinderen die lol hebben. Olst ziet er vandaag uit als een bruid in haar witte jurk. Vanuit het raam van mijn huis zie ik mensen over straat lopen in zware, warme kleren. Ik voel daarom de warmte van mijn dorp, een gevoel dat zich uitbreidt naar mijn hart. Het kan wel koud zijn buiten, maar ik voel ook de warmte van Olst waar ik uiteindelijk naar toe vluchtte. (fragment uit Hasans boek)
Taal van het gevoel
Hasan beheerst het Nederlands nog niet zo goed als hij zou willen. Lezen en ook schrijven gaat steeds beter, maar spreken blijft lastig: "Ik wil het graag goed doen, maar de talen zijn zo verschillend dat ik het moeilijk vind om mijn gedachten in woorden te vatten. De manier van uitdrukken is zo verschillend, het Arabisch is echt de taal van het gevoel, maar Nederlands is meer een praktische taal. Eén en één is twee, en zo is het."
"Bijvoorbeeld liefde: In het Nederlands heb je daar eigenlijk maar twee uitdrukkingen voor, liefde, en houden van. In het Nederlands zeg je 'ik hou van bloemkool' en 'ik hou van jou' met precies dezelfde woorden. In het Arabisch zijn er wel negentig woorden die je kunt gebruiken om te beschrijven hoe groot je liefde is. Ik merk wel dat als ik in het Nederlands de Arabsiche schrijfstijl gebruik dat mensen het wel snappen en waarderen."
Trots
Als Hasan schrijft kan hij schaven en controleren tot het goed is. Ook krijgt hij hulp van bevriende journalisten die de spelling nog even nalopen. Op deze manier heeft hij al tientallen verhalen, artikelen en columns geschreven, en is er nu ook het boek: "Met mijn boek vertel ik de mensen hier over mijn dorp Saraqib in Syrië. Dankzij mensen hier in Salland en hulp van de gemeente is dit boek er gekomen. Dat geeft me een heel trots gevoel. Ik ben er heel dankbaar voor."
Mijn familie en vrienden in Syrië hou ik via social media op de hoogte van wat ik hier doe. Ik vertel ze alles over mijn leven hier in Olst. Ja, Olst, Olst, daar gaat het zo vaak over dat Olst inmiddels een bekende plek is in Syrië, dat maakt me nog trotser op Olst dan ik al was."
Het boek is te koop bij de boekhandels in Olst en Wijhe, of door een bericht te sturen naar hetverhaalvanmijntweedorpen@gmail.com.
Syrische vluchteling Hasan Kaddour vertelt over zijn leven in Olst
