Zulfa uit Turkije woont nu veilig bij broer Zakwan in Zwolle: "Wij hebben hetzelfde hart"

De aardbeving die Turkije en Syrië trof, is nu bijna een maand geleden. Wie naar het gezicht kijkt van Zulfa ziet dat de blauwe plekken die ze had bijna helemaal zijn vervaagd. Het verband om haar hoofd is weg. Het gaat verrassend goed met Zulfa als je bedenkt wat ze heeft meegemaakt. Het verlies van haar moeder en haar broers, de verwondingen en het verblijf in het ziekenhuis. Daarna nog de reis naar Nederland. Op de bank naast Zakwan zit een vrolijk meisje, dat regelmatig haar stralende lach laat zien.

Als Zakwan in gedachten teruggaat naar het moment dat hij Zulfa vond in het ziekenhuis in Adana in Turkije, schiet hij vol. "Toen ik in haar kamer kwam, kon ze nog maar één oog open doen, maar ze zei gelijk: 'Hey habibi'. Zo noemt ze me altijd. Het betekent hé, mijn liefje."

Zakwan voelt vanaf dat moment ook de druk, zoals hij het zelf zegt, om voor Zulfa te zorgen. "Ik moet wat voor mijn zus doen." Naast het regelen van de begrafenissen van zijn broers en moeder gaat hij aan de slag om zijn zus naar Nederland te halen. Dat lukte uiteindelijk. Zulfa heeft intussen een eigen bed heeft op de kamer waar ook de andere kinderen van Zakwan en zijn vrouw slapen.

"Ze blijft nu bij ons als één van de familie. De familie is dus een stukje groter geworden." Niet alleen een stukje groter, maar ook een beetje drukker. "Zoals gisteren voor het slapen. Normaal gesproken zijn er twee kinderen die vragen: 'Oh mama, ik wil een verhaaltje'. Dan nog even lachen en spelen. Nu heeft mijn vrouw er dus drie zo", zegt hij wijzend op zijn zusje die haar schaterlach verbergt achter haar hand. Intussen kan ze ook al 'mooi' zeggen in het Nederlands.

"Het is best druk, maar het is ook een mooi leven. Ze is echt een vrolijk zusje. Zulfa en ik leven met hetzelfde hart. Ze voelt wat ik voel", verklaart Zakwan de klik die hij met haar voelt.

Hoe gaat het met Zakwan zelf? Ook hij heeft een enorm enerverende maand achter de rug, waarin hij dag en nacht druk is geweest met regelen voor anderen. Aan verwerking is hij nog niet toegekomen. "Ik voel dat ik alles doe als een robot. Het glas zit helemaal vol", omschrijft hij zijn eigen gemoedstoestand. "Ik weet niet wat ik nog kan. Ik moet stabiel blijven, mezelf niet verliezen."

De kinderen van Zakwan en zijn vrouw hebben vakantie. Het is een mooie gelegenheid voor het nieuwe gezin om er samen op uit trekken. Naar de kinderboerderij bijvoorbeeld. Even de konijnen aaien, ver weg van alle ellende in Turkije.

Of Zulfa definitief in Nederland kan blijven, is nog de vraag. Ze heeft geen verblijfsvergunning en is ook niet in staat om dat zelf te regelen. Daar moet Zakwan nog mee aan de slag.

Ook medische zorg is nodig. Vanwege een bloeding in haar hoofd, moest Zulfa daags na de aardbeving een spoedoperatie ondergaan. Nu ze in Nederland is, moet daar goed naar gekeken worden.

Zakwan is dankbaar voor alle hulp die hij in Nederland krijgt. "Ik weet niet hoe ik iedereen kan bedanken." Al die hulp zorgt ervoor dat hij vertrouwen heeft in de toekomst. "Het gaat lukken", zegt hij. "Mooi", zegt Zulfa, terwijl ze haar duim omhoog steekt.