Nieuws
Molenaar Ada Meurs van Zwolse Passiebloem knokt voor inclusieve molen
Nog steeds zijn molenaars in Nederland overwegend man, grijs, kaal en gepensioneerd. Ada Meurs, vrouw en al 25-jaar gepassioneerd molenaar op de Zwolse Passiebloem, wil dat graag anders. "Iedereen is welkom als je mens bent en van molens houdt. Variatie? Ja graag!"
Nieuwe Nederlanders, lhbti-plussers, jongeren. Als het aan Ada Meurs ligt zijn ze straks allemaal aan het werk als vrijwillig molenaar. Maar deze mensen werven, blijkt lastig. "Godzijdank worden steeds meer jonge mensen molenaar. Maar nieuwe Nederlanders bijvoorbeeld hebben geen historie, geen verleden met molens. Dat zou een reden kunnen zijn waarom ze zich niet melden."
Ada Meurs als gepassioneerd molenaar op de Zwolse Passiebloem
Gastvrijheid en een warm welkom. Dat schrijft Ada Meurs met hoofdletters als het gaat om het aanbrengen van meer diversiteit in het molenaarsbestand. "Ik heb het er met collega-molenaars over gehad. We moeten groepen blijven uitnodigen, ons verhaal blijven vertellen. En vooral ook iedereen die geen standaard molenaars-profiel heeft een welkom gevoel geven. Maar het is moeilijk."
Stichting De Overijsselse Molen bestaat op 10 juni 70 jaar. Bij RTV Oost besteden we daar uitgebreid aandacht aan. Onder meer met vier portretten van molenaars en molens in onze provincie. De Passiebloem in Zwolle, één van de weinige oliemolens in Nederland, wordt beschouwd als één van de pronkstukken. Penningmeester Ruud Roose van de stichting juicht de oproep van Ada Meurs - zie het grote artikel - om meer diversiteit onder de molenaars van harte toe. "Als ze interesse hebben in het werktuig, dan zijn ze van harte welkom."
Meurs is zelf al vanaf haar tienerjaren besmet met het molenaarsvirus. "Wat dat is? Een gevoel van houden van. Denken: oh leuk, ik mag naar de molen. Liefde, passie, blijdschap ook. Over de techniek, het hout, de historie. Er zijn zoveel manieren om van molens te houden. Iedereen met dat gevoel is welkom als molenaar."
Molens en rijkdom
Zelf kan ze haar liefde kwijt op één van de weinige oliemolens in Nederland, de Zwolse Passiebloem. Als vrouwelijke molenaar, waarvan er na 1950 toch heel langzaam meer van zijn gekomen. "Dat was een half procent toen ik ooit begon, nu is het negen procent", zegt ze.
Het biedt hoop als het gaat om het binnenboord trekken van andere groepen mensen. Allemaal om de molens in Overijssel en de rest van Nederland draaiende te houden. "Want het is een belangrijk deel van onze geschiedenis", benadrukt Ada Meurs. "Zonder molens zou Nederland nu niet zo welvarend zijn. Want in de gouden eeuw konden we alleen door zaagmolens zoveel schepen bouwen die ons rijkdom brachten."
