Ilse DeLange leert ook na 25 jaar nog steeds elke dag: "Ik moet mijn beste liedjes nog schrijven"

In de jaren voor 1998 timmert DeLange al aan de weg, met talentenshows en optreden tijdens de uitreiking van de Nederlandse Country Music Awards. Een doorbraak levert dat nog niet op, maar dat verandert in 1998. Dat jaar neemt ze in de country-hoofdstad Nashville in de Verenigde Staten het album World of hurt op. Het album blijkt al snel de kickstart te zijn die haar carrière tot grote hoogte stuwt.

"Het is af en toe surrealistisch", zegt de Almelose als ze terugblikt, "Omdat je denkt: het kan toch niet al 25 jaar zijn? Als je vroeger zo'n getal hoorde dan dacht je: oh ja dat zijn dan heel oude mensen die dat meemaken. En nu ben je het zelf! Het maakt me eigenlijk heel trots."

"Ik heb soms het gevoel dat het als de dag van gisteren was dat het eerste nummer uitkwam. Een jubileum heeft altijd iets aan zich van dan ben je halverwege of aan het eind van een carrière of wat dan ook maar dat is in mijn geval helemaal niet zo. Voor mijn gevoel ben ik er nog middenin."

Door de jaren heen blijft country de basis, maar kijkt DeLange ook over de muzikale grenzen heen. "Soms is het heel fijn om even weer de kaders op te rekken of grenzen over te gaan voor jezelf creatief gezien, om te ontdekken of er nog iets te vinden valt elders. Dat is in ieder geval leuk en als het dan beklijft en je hebt bij zo'n sessie iets gemaakt dat voor jezelf behoorlijk vernieuwend is, dan word je daar weer helemaal blij van."

Naast de optredens en het maken van muziek, is de Almelose door de jaren heen regelmatig te zien in (muziek)programma's. Als coach in de verschillende versies van The Voice, haar eigen programma Ilse's Veranda, een rol in de Amerikaanse dramaserie Nashville. En natuurlijk de deelname aan het Eurovisie Songfestival in 2014. Samen met Wylon - als The Common Linnets - wordt de Almelose tweede met het nummer Calm after the storm.

En dan is er Tuckerville. In 2014 besluit Ilse om de pop- en de countrymuziek samen te voegen in een festival. De eerste editie wordt nog in de Grolsch Veste in Enschede gehouden, daarna op het Rutbeek in Enschede. Zaterdagavond staat de zesde en tevens laatste editie op het programma. Door gestegen kosten en de inflatie lukt het niet meer om de kwaliteit te bieden dat het festival graag wil.

"Echt ontzettend jammer", zegt ze daarover. "Geloof me: we hebben alle scenario's onderzocht. We hebben een aantal edities met de meest geweldige sfeer en diverse line-ups gehad. Met vaak mooi weer, heel veel mensen die kwamen. Maar uiteindelijk is de conclusie toch dat het niet toereikend is geweest om het echt een succes te maken. En dan moet je ergens een keer stoppen."

Tuckerville stopt dan wel; zelf is de zangeres nog lang niet van plan de gitaar aan de wilgen te hangen. "Ik blijf gewoon liedjes schrijven natuurlijk, daar zit de kern van alles. Ik heb het gevoel dat ik ook in het schrijven steeds dichter bij mezelf kom. Aan de ene kant heb ik de pop-richting die ik heel leuk vind. En aan de andere kant meer mijn rootsy-richting en daarin vind ik het steeds mooier om ook persoonlijkere teksten te schrijven. Ik las laatst een quote: naar mate je ouder wordt, word je steeds de persoon die je altijd had moeten zijn. Dat vind ik wel mooi."