nieuws

Groen. Hmmmm… Wat is er mis met dat groen…

Karin aan het werk
Karin aan het werk
Door Karin Hoogesteger 'Heey… psss… telefoon…’Verstoord kijk ik achterom naar het hoofd wat om de deur steekt.
‘Sorry… telefoon voor jou. Het is dringend.’
Met tegenzin leg ik mijn penseel neer en loop naar beneden. Als ik terugkom staat hij geboeid naar mijn schilderij te kijken.

Voor ik iets kan zeggen begint hij enthousiast te associëren. ‘Gaaf hee’, hoor ik. ‘Het lijkt op het vorige schilderij. Maar dan anders. En komen er ook vogels op, net als bij de vorige? En dit groen gaat nog weg, toch??’
Ik hoor het een tijdje aan, totdat ik besef dat ik gestoord ben in mijn proces, en hem uiteindelijk de deur uit bonjour.
Waar was ik ook al weer mee bezig? Vogels? Nee…
Groen. Hmmmm… Wat is er mis met dat groen….
NNEEEEE!!!!!
Dit was maar één van die momenten. Dat een toevallige atelierbezoeker, een vriend of vriendin, een familielid, collega, buur of maakt-niet-uit-wie, een on-af werk spot. En – hoe goed bedoeld ook – er wat over gaat zeggen. En ik merkte dat vaak dan ineens, wat ik twee weken geleden al schreef, de magie eruit is. En het proces slaat plots een andere weg in. Alsof de woorden die erover gesproken worden, te tastbaar zijn, te hard, voor het ijle Idee van het Schilderij in mijn hoofd. Het idee raakt dan vervaagd… veranderd of van mij vervreemd.
Vreemde ogen hebben het gezien, en het schilderij gaat een eigen leven leiden in het hoofd van een ander. De ander gaat er ideeën over vormen, ideeën die altijd anders zullen zijn dan mijn eigen ideeën. En nog erger: Gaat er wat over zeggen. En dat wat er gezegd wordt gaat aan de haal met míjn ideeën over het werk. Totdat ik enkel bewust ben van deze vreemde ideeën (die niet eens mijn ideeën zijn) en mijn gedachten erover…

… MUITERIJ!
Dáárom ben ik zo voorzichtig met mijn maak-bubbel, zoals ik het noem. Het werk mag pas eigen levens in hoofden gaan leiden als het eruit ziet zoals ík het wil. Als het af is. Daarom staan mijn werken-in-wording standaard met de goede kant naar de muur, of met een doek eroverheen op de ezel. 
Maar daar lijkt zo langzaamaan verandering in te komen. Tegenwoordig laat ik het werk af en toe eens open en bloot staan, in zijn ijle on-affe staat. Ik ben me ervan bewust dat mijn bezoek het kan zien. Soms zeg ik erbij dat ik liever nog geen commentaar hoor over het nieuwe werk, maar heel soms weet ik ook dat de ‘maak-bubbel’ niet in gevaar is.
Zoals het doek waar ik het twee weken geleden over had. Inga Tjapkes en cameramannen waren bij mij thuis en in het atelier beelden aan het schieten voor het programma ‘OverUIT de kunst’. En toen vroegen ze iets, wat ik al een paar dagen aan zag komen. En waar ik eigenlijk best bang voor was. En waarvan ik uiteindelijk had besloten het moment te laten beslissen. Kon ik misschien ter plekke aan een schilderij werken? Het feit dat ik ‘ja’ zei had twee redenen.
1:
Sommige werken kunnen het hebben om tussendoor gezien te worden. Daar heb ik al zulke gevormde ideëen over, die laten zich niet zo makkelijk muiten. En dit lijkt met de tijd sterker te worden. Of dat nu is omdat ik meer vertrouwd word met mijn ideeën of dat ik me gewoonweg minder gauw uit het lood laat slaan, het maakt het maak-proces minder kwetsbaar, en daar ben ik erg blij mee.
2:
Het verleggen van mijn grenzen. In een andere blog schreef ik over vrijheid. En ik denk dat je weet, hoe belangrijk die vrijheid voor mij is. In die tekst schreef ik ook, dat om de vrijheid te ontmoeten, je door je angsten moet gaan. Dit is precies wat ik deed op het moment dat ik ‘ja’ zei. En ik heb er nog geen moment spijt van.

Mocht je de uitzending nog niet hebben bekeken, dan nodig ik je uit onderstaande link te volgen en dit alsnog te doen. En let vooral op het moment dat ik niet alleen uit mijn bubbel kwam en het on-affe doek liet zien… maar daar ook nog eens dood-ernstig in ging staan schilderen.
Ik dacht dat ik het in mijn broek deed van angst… Maar een moment later was dat weg. Ik zat met mijn aandacht bij het werk.
In het doek, in de verf… in het moment. Geen notie van de camera en de drie mensen om mij heen. Na een tijdje werd ik eruit gehaald door een zucht van Inga. Het filmen was al gestopt. Maar de bubbel was voelbaar voor mijn drie bezoekers. Je kunt je vast voorstellen hoe ik me op dat moment voelde… Als dat geen vrijheid is…!
Hieronder het doek-in-wording (en nou maak ik het voor mezelf wéér een stapje enger, want jullie zijn mijn directe netwerk, en jullie kennen mijn werk het best. Maar hee… alles voor die vrijheid. EN voor de kunst ;)
Ben je nieuwsgierig geworden naar hoe het schilderij uiteindelijk wordt? Dan heb je geluk. Ik vermoed dat ik in de volgende nieuwsbrief het eindresultaat kan laten zien.
Karin Hoogesteger
Karin Hoogesteger schildert. Ze emigreerde naar Spanje, kwam min of meer verplicht terug naar Nederland, naar Zutphen, en heeft successen tot ver over landsgrenzen. Karin woonde in Nijverdal, studeerde in Kampen en streek neer in Hengelo. In haar werk zie je kinderen, kleurrijk maar niet rijkgeschakeerd, veel natuur en dieren. Een beetje sprookjesachtig is het altijd wel.

Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie? Tip de redactie via WhatsApp of via de mail.