Dag modder, HALLO INSPIRATIE!

In die tijd zat ik daar niet zo op te wachten. Want daarmee was mijn probleem doorgaans niet verholpen.

Maar nu betrap ik mezelf er regelmatig op, dat ik bij Abel hetzelfde doe.

En ik ontdek, dat met het uitspreken van zo een gezegde of vergelijking het probleem inderdaad nog bestaat… maar er een stukje relativiteit tegenover wordt gezet.

Of een bijkomstigheid, waar je soms eigenlijk maar blij om mag zijn....

Toen ik op de basisschool zat en op een bepaald moment - net als al mijn klasgenootjes - een bloempotkapsel wenste, en elke ochtend tevergeefs probeerde mijn weerbarstige krullen in het gareel te brengen, kreeg ik steevast van ze te horen:
‘Gekrulde haren, gekrulde zinnen’.

Als ik daarna tijdens het ontbijt de korstjes van mijn brood liet liggen zeiden ze: ‘van korstjes krijg je borstjes’… en ja, dat wilde ik ook graag wel dus at ik maar trouw mijn bordje leeg.

En op de HAVO, toen de borstjes nóg niet kwamen, terwijl de helft van mijn klas al kon shoppen voor een puber bh, zei mijn moeder lief; wacht maar Karin. ‘Vroeg rijp, vroeg rot’. Over dertig jaar hangen bij die meiden de borsten op hun dikke buik en dan zie jij er nog jong en mooi uit… (en inderdaad, uiteindelijk kwamen ze wel, en ik geloof zelfs dat mijn moeder gelijk had. :)

Dat er niet alle dagen koek bij de koffie was, merkte ik als ik eens een slecht cijfer had… of als we door de regen terug naar huis moesten fietsen en zeiknat binnen kwamen vallen. Dan werd er door mijn moeder steevast de Groningse uitspraak tegenaan gegooid: ‘t Is nait ál daag’n koffie mit kouk’.

Waar ik echter de meeste moeite mee had was deze:

‘Het leven is geen lolletje. Schrijf dat maar op je bolletje.’

Hoe vaak die de afgelopen jaren wel niet in mijn hoofd is opgeplopt... en hoe vaak ik vervolgens naarstig de ‘g’ doorstreepte in mijn hoofd met denkbeeldig rode stift.

Maar uiteindelijk ontdekte dat die ‘g’ er soms gewoon ook hoort.
Nee. Het leven is soms écht geen lolletje. En ontkenning ervan, is weglopen van je probleem (of conclusie.. of gemoedstoestand. Noem het wat je wilt.)

Soms wordt het vanzelf weer een lolletje, als je een minuut kan vinden om die ellendigheid te erkennen, te omarmen en weer liefdevol in de steek kan laten.

En dan is ‘Het leven is geen lolletje. Schrijf dat maar op je bolletje’ een goede hulp om er even bij stil te staan en mijn ikkige boeltje weer op te pakken.

En dan de laatste - en tevens voor mij op dit moment de meest toepasselijke:
‘Waar een deur dicht gaat.. gaat ergens anders een deur open’.

Heel concreet werkt het bij mij klaarblijkelijk zo, dat vrijheid essentieel voor mij is.

En ook, dat ik dat –helaas- steeds blijk te vergeten…

Vrijheid betekent voor mij ruimte.

Ruimte in mijn agenda, in mijn hoofd, in mijn gevoel.

Ruimte voor oneindig veel nieuwe dingen.

Ooit, toen een galerie de samenwerking verbrak, stroomde tien minuten na dit telefonische nieuws mijn inspiratie zo, dat ik die middag het concept klaarhad en het begin van 38 schilderijen… mijn grootste serie ooit.

Mijn beste werk maak ik – gek genoeg – na het verbreken van een relatie. Vaak zijn dat sleutelwerken. (schilderijen die anders zijn dan de vorige, een nieuwe richting aanwijzen)

En nu… de laatste maanden heb ik wel nieuw werk gemaakt, maar ik heb veel door de modder gebanjerd. Dan schilderde ik niet, maar werkte wel keihard. Aan bijzaken. Netwerk, website, geld op de plank...

Maar mijn atelier? Die heb ik vrij weinig gezien.

Deze week was er weer zo'n moment.
Er ging een deur dicht.
En vanochtend ging er een gigantische inspiratiedeur open.

Dag modder… Hallo vrijheid…. HALLO INSPIRATIE!

Daar ga ik dan. Ik sluit me de komende tijd weer eventjes op in mijn atelier.

En ditmaal niet om weg te lopen van de wereld, maar om door die deur te lopen. De deur van de oneindige vrijheid...

en te omhelzen wat daar is.

…wordt vervolgd. Uiteraard ;)