Boys don't cry... toch?Â

Hoe dat kwam? Boudewijn Koops woonde in Ootmarsum en deed -gewoon- auditie bij Van Jonge Leu en Oale Groond. Hij kwam er niet door, maar acteur, regisseur en schrijver Laurens ten Den zag zijn potentie en in seizoen drie en vier speelde Boudewijn mee. Het maakte dat hij nog beter wist wat hij wilde. Een podium. Want opgegroeid met een theologe als moeder en dirigent als vader speelde de kerk een actieve rol in zijn leven. Hij dacht als kind logischerwijs dominee te zullen worden. Bovendien: al die levensvragen, tezamen met die verhalen in de bijbel, hielden het kind Boudewijn bezig. Mag je wel homo zijn bijvoorbeeld? En waarom ging dominee Roel plotseling voor altijd op vakantie?

Jules van Rijn daarentegen had een heel ander perspectief als kind. Hij kreeg leukemie. En was jarenlang ontzettend ziek. Hospitaal in, hospitaal uit, quarantaine, bestralingen, Hepatitis C door een besmette bloedtransfusie... Jules groeide op en overleefde. Maar hij bleef relatief klein. Lastig tegen de tijd dat je een puber bent en de meiden die je leuk vindt de lucht in schieten. Of mensen in de kroeg vragen of je wel 16 bent.  

Ze besloten beide academie Artez Theaterdocent te doen en kwamen elkaar bij de auditie voor de opleiding tegen. In de trein terug werden ze vrienden en zijn dat gebleven. Die vriendschap, en de veiligheid die daarbij hoort, is de basis voor de inhoud van deze voorstelling. Het geeft de voorstelling een extra dimensie. Er is moed voor nodig als je zoveel van jezelf op het podium laat zien, als  Jules en Boudewijn doen.  Hun vriendschap maakt de voorstelling echter, intiemer en intenser. Regisseur Corien Feikens is de aanstichtster van dit alles, zij ontdekte dat taboes onder jongeren wierig telen en soms gewoon onbespreekbaar bleken. Dat moet anders dacht ze. Ze richtte TEN producties op om zich te kunnen richten op educatief theater. 

De voorstelling wordt dan ook veelvuldig gespeeld voor jongeren, schoolklassen. Hoewel Boys don't cry bij elk publiek onverminderd populair is. De voorstelling loopt al even, maar blijft geboekt worden. Mooi vooral in deze tijd, omdat Boudewijn, Jules en Corien direct na de voorstelling - zonder een moment te vertrekken het gesprek aangaan met de jongeren uit de zaal. Homofobe reacties worden besproken, kanker en ziekte in de nabije omgeving, scheidingen van ouders... 'als we stoppen zit de eerste rij vaak nog in tranen, een knuffel is dan op zijn plaats' zegt Jules. De spiegel die Boys don't cry voorhoudt creëert ruimte, voor begrip en tolerantie. 

Thanks boys. Jullie hebben me geraakt. En: Boys do cry. 

Inga Tjapkes 

De theatervoorstelling Boys don't cry zie je hier:

21 december 20:45 Winterwoorden Gildenfestival, Broerenkerkplein Zwolle. Een unieke versie van Boys don’t cry in een intieme tent-setting.

9 januari 20:30 Schouwburg Odeon, Zwolle (UITVERKOCHT)

5 april 20:00 Rabotheater Hengelo

19 april 19:30 Deventer Schouwburg

20 april 20:30 Schouwburg Odeon, Zwolle