Ken ie mie nog; voorbereidingen op het filmen

Mijn eerste gedachte is ‘niet’. Maar dat zou dan gelijk het eerlijke beeld oneerlijk maken. En laten we wel zijn, mensen die hier wonen en werken, hebben dagelijks met dit soort gebeurtenissen te maken. “Ik zou de hand en de poep filmen, maar het hoofd niet.” Van der Wal is blij met dit antwoord. Zo kunnen we het prima uitzenden. Met een stempel goedgekeurd mag ik drie weken filmen. Het Dijkhuis regelt zelf de goedkeuring van de bewoners en betrokkenen en ik kan aan de slag. 

Maar een hele duidelijke grens hebben we niet besproken. Als iemand tijdens het eten kwijlt, is dat beschamend? Als een baby dat doet, wordt het via Facebook duizenden keren gedeeld. Maar hoe is dat bij een ouder persoon die een respectabel leven heeft gehad. Er is ook een bewoonster die heel agressief is. Zij heeft geen besef waarom die vreemde man, haar verzorger Hans Welberg, aan haar vieze billen zit. Het liefst slaat ze die akelige man bont en blauw. Gelukkig heeft Welberg zoveel ervaring, dat hij weet hoe hij met deze dame om moet gaan. De familie vindt het heel vervelend dat ze dit doet. Maar het gebeurt wel, elke dag opnieuw. Waarom weet niemand. Mag het in beeld? 

Of die mevrouw die denkt dat haar man ook op de afdeling woont. Als ze hem roept, ook al is het bij de verkeerde naam, komt hij naar haar toe en geeft haar een zoen. Maar zijn echte vrouw is er verdrietig om. Logisch, haar man gaat vreemd, al weet hij het zelf niet. Hun kinderen vinden het goed dat ik het film. Het gebeurt vaak en de kijkers kunnen er vast iets van leren. Maar pijnlijk is het wel. Kan ik de camera laten draaien wanneer hij de verkeerde vrouw zoent? 

Maar ook de weldenkende mens die lichamelijk beperkt is, woont bij TMZ. Zoals Barend Kleyne Snuverink. Hij heeft de verlammende ziekte ALS. Hij wil heel graag in beeld komen om die vreselijke ziekte aan het licht te brengen. Ik ontmoet hem voor het eerst als hij net een longontsteking heeft overleefd. Want dat doet deze vriendelijke, warme man. Overleven. Meer dan dat kan hij niet meer. Tijdens zijn slaap wordt hij beademend door een machine en hij kan steeds minder lichaamsdelen bewegen. Hij leeft van dag tot dag. En wanneer hij niet meer televisie kan kijken, is het voor hem klaar. Dan gaat hij liever naar het hiernamaals. Maar nu nog niet. Want zijn band met zijn zus is intenser dan ooit en het liefst wil hij niks missen. Op de vraag of ik mag filmen op de dag dat hij het hospice in een kist verlaat, zegt hij volmondig ja. Bijzonder. Wil ik dat ook? 

Het is een opdracht waar je ook je eigen grenzen verkent en verlegt. Net als de bewoners dat elke dag doen. Want ja, dat gebeurt nou eenmaal bij het laatste stukje van het leven.