Tbs'er Peter de V. wil na 20 jaar in de kliniek meer vrijheid

Nu wil hij graag op zichzelf wonen. "Ik werk iedere dag in de bossen bij Zeewolde. Ik zit in de groenvoorziening. Heerlijk die rust. Maar 's avonds moet ik dan weer terug naar de kliniek. Naar een afdeling met zoveel poespas om me heen. Dat wil ik niet meer. Ik verlang naar rust."

Ik spreek Peter even na een zitting bij de Zwolse rechtbank. Een echt interview geven wil en mag hij niet. Wel laat hij nog even trots de logo's zien van zijn werkgever. "Wij werken voor Staatsbosbeheer. Met grote machines aan de slag, bosmaaiers en zo. Ik krijg er geen cent voor betaald, sterker nog, er moet geld bij. De reiskosten betaal ik zelf. Ik zou er heel graag betaald aan de slag gaan."

Het is een bijzonder gesprek met Peter. Het geeft een raar gevoel, in je achterhoofd wetende wat hij gedaan heeft met zijn toenmalige vriendin.

Zijn uiterlijk verraad dat we met een eigenzinnige persoon te maken hebben. Lang haar, strak achterover gekamd. In zijn gezicht prijken een grote snor en diverse piercings.

Om zijn nek hangt een mitella. "Ja, ongeluk op het werk. Ik zat met een mes in een pomp te prutsen. Toen schoot ik uit en sneed met duim er bijna af. Gelukkig hebben ze het met een operatie kunnen herstellen. Maar nu even geen werk voor mij dus. Dat is jammer, want het liefst werk ik zeven dagen in de week."

"Ik ben heel erg veranderd de afgelopen jaren. Als ik nu problemen ervaar, dan maak ik het bespreekbaar. Het team waarin ik werk biedt dan ook een luisterend oor. Dat is heel fijn. Als ik vroeger problemen had, dan dook ik er gelijk op. Dat doe ik nu niet meer."

Dan onderbreekt zijn begeleider van de Oostvaarderskliniek in Almere het gesprek. Ze moeten gaan. "Ik ga nog even langs Joop van Ommen, ken je die?" Ja, die ken ik. De betrokken Zwollenaar springt al jaren in de bres voor mensen in problemen en is initiatiefnemer van De Herberg. "Ik heb nog bij hem gewoond, voordat ik werd veroordeeld."

Daarover kunnen we ook lezen in een oude editie van De Herbergkrant. Daarin staat dat Peter en Alide voor de fatale avond, eind 1994, in een caravan woonden bij de toenmalige 'Herberg' van Joop van Ommen, de WRZV-hallen.

In het artikel vertelt Van Ommen: "Peter werd door zijn moeder, een Amsterdamse hoer, als baby te vondeling gelegd. Helemaal verwaarloosd en uitgedroogd werd hij gevonden en naar het ziekenhuis gebracht. Z'n hersens hebben daar een enorme opdonder van gehad. Hij kwam bij pleegouders op een boerderij in Steenwijk terecht."

Ook Peter de V. zelf komt in het artikel aan het woord: "Het waren goede pleegouders. Maar toen mijn pleegmoeder ongeneeslijk ziek werd, ging het mis met mij. Ik vloog een leraar aan, die weigerde mij naar mijn moeder in het ziekenhuis te laten gaan. Als gevolg daarvan moest ik naar de jeugdgevangenis. En daar heb ik drugs leren gebruiken."

"Later heb ik in de binnenvaart gezeten, maar dat was niks. In Zwolle ben ik van het schip af gestapt. Daarna heb ik een tijdje als uitzendkracht bij Scania gewerkt, maar dat hield op toen er geen werk meer was. Uiteindelijk moest ik m’n huis uit omdat ik de huur niet meer kon betalen. En toen ben ik naar Joop gegaan. Het voelde alsof ik thuis kwam."

In de tussentijd had hij Alide leren kennen. Ze hebben een echte haat-liefde-verhouding. Volgens Joop van Ommen vlogen ze elkaar het ene moment letterlijk in de haren, om vervolgens liefdevol rond te fietsen door de stad. 

Alide en Peter kregen een zoontje. Die overleed na een half jaar aan wiegendood. Sinds die tijd ging het snel slechter met hun relatie en gingen ze steeds meer drugs gebruiken.

Op oudejaarsavond 1994 vond Peter een briefje van Alide. Daarop stond dat ze een andere vriend had. En dat terwijl hij kort ervoor nog in koeienletters op de snelweg had gekalkt: 'Alide, I Love You'.

Peter de V. zegt in de Herbergkrant: "Ze zei dat ik beter op had moeten letten. Dat het niet gebeurd zou zijn als ik het allemaal anders gedaan had, en dat het mijn schuld was. Toen sloegen bij mij de stoppen door." Hij gooide z'n vriendin tegen de verwarming en stak haar meermalen in hoofd en borst. Ze werd een aantal dagen erna gevonden door haar vader. Alide werd 26 jaar.

Peter de V. is vorig jaar overgeplaatst naar de Oostvaarderskliniek in Almere en verblijft daar op een resocialisatie-afdeling. Daarvoor verbleef hij in de Van Mesdagkliniek. Er waren veel strubbelingen met het behandelend personeel.

Eerder zat hij in een kliniek in Nijmegen. Er werd in 2011 een begin gemaakt met resocialiseren. Maar dat liep fout. "Door financiële redenen", zegt Peter. Ook latere pogingen liepen op niks uit. "Maar nu gaat het heel goed met Peter", zegt zijn advocaat. "Hij heeft een goede connectie met het behandelend personeel en op zijn werk lopen ze met hem weg. Ze hopen dan ook dat de blessure aan zijn duim snel herstelt."

De raadsman van Peter wil graag dat de reclassering gaat onderzoeken of en hoe zijn cliënt meer vrijheden kan krijgen. "Hij wil graag op zichzelf wonen en geld gaan verdienen. Dat kan het beste in onze ogen met begeleiding van de reclassering. Want als je de dwangverpleging in stand houdt, kan hij bijvoorbeeld geen betaalde baan krijgen." 

De kliniek adviseert om de intensieve begeleiding van Peter iets langzamer af te bouwen. "We zien heus dat het heel goed gaat met Peter. Hij loopt zo nu en dan ook echt tegen de beperkingen van het systeem op. Zo mag hij wel de hele dag werken, maar met boodschappen doen moet hij binnen anderhalf uur terug zijn", zegt zijn begeleider.

"Nu werkt hij goed met iedereen samen en maakt hij grote stappen. Maar in het verleden is het wel mis gegaan, dus we kunnen beter stukje bij beetje handelen."

Daar is het Openbaar Ministerie het mee eens. "Voorwaardelijke beëindiging van de tbs vinden we te prematuur. Er is een positief beeld, maar we willen het wel nog even aanzien of zijn ontwikkeling zo blijft." 

De rechter heeft niet direct uitspraak gedaan over de eventuele beëindiging van de tbs-maatregel van Peter. Die doet dat over twee weken.

Lees meer:

Lees meer:

Lees meer:

Lees meer:

Lees meer: