Dodelijk busdrama herdacht in Deventer Scheg: "Elke dag denk ik eraan"

Dat gebeurt volgens traditie ieder jaar op 12 februari, de dag van het ongeluk, in de hal van sportcentrum De Scheg. In een hoek, bij een beeld en een herdenkingsplaat, worden bloemen neergelegd.

"Het is een wonder dat wij nog leven", zegt Jan Demmers direct na afloop van een kleine plechtigheid. "Dat we nu hier bij elkaar zitten en erover kunnen praten, geeft moed en kracht om door te gaan." Jolanda Grotenhuis: "Deze bijeenkomst doet een heleboel met me. Je zit er elk jaar tegen aan te hikken, alle herinneringen komen weer boven. Maar het is zeer belangrijk en fijn om op deze manier samen te zijn en te herdenken."

Het ongeluk is nog iedere dag in hun gedachten. Jan Demmers: "Als ik mijn ogen dicht doe, dan zie ik alles weer gebeuren. Dat brengt emoties met zich mee." Jolanda Grotenhuis: "Elke dag denk ik eraan, omdat ik hier nog steeds werk."

De bus gleed tijdens een personeelsuitje van het Scheg-personeel van een besneeuwde bergweg af en viel op de kop in een tien meter diep ravijn. Jan Demmers had vlak daarvoor zijn plaats in de bus afgestaan aan een collega die graag op die plek wilde zitten. "Zij heeft het niet overleefd. Ik wel. Daar heb ik nog steeds schuldgevoelens over", zegt hij.

Terug naar de ongevalsplek is hij nooit meer geweest. Te emotioneel. Zijn zoon ging wel. Jolanda Grotenhuis ging een jaar na het ongeval naar de plek des onheils terug. "Heel vreemd. Heel herkenbaar die plek, alleen dan zonder sneeuw. Het was in de zomer. We zagen nog sporen van het ongeluk. En vonden dingen uit de bus terug. Best heel emotioneel."

Ze vervolgt: "In de beginjaren na het ongeluk hebben we er heel veel over gepraat. Speciale bijeenkomsten gehad. We hadden ook veel privécontact met elkaar. De band met andere overlevenden is daardoor veel hechter geworden." 

Nu, bijna een kwart eeuw na het ongeluk, zijn het de jaarlijkse herdenkingen op 12 februari waarop de betrokkenen en nabestaanden elkaar nog zien. Jan Demmers: "De eerste vijf jaar na het ongeluk kon ik dat niet aan, de herdenkingen. Ik ben persoonlijk de graven afgegaan om de collega's te herdenken. Nu ben ik er steeds bij. We geven elkaar steun. Heel bijzonder."