Eerbetoon tijdens Enschede Marathon voor overleden bestuurslid Hans Wiggers

"Bij het ongeluk kwam hij lelijk terecht", zegt buurman en goede vriend Henk Johannink. "Hij was gewond in het gezicht, lag in coma en is lang geopereerd. Toen kwam hij langzaam weer bij, maar door een complicatie overleed hij uiteindelijk alsnog met een hartstilstand."

"Het was een ongelofelijke klap toen we dat hoorden", vertelt Robert Wiggers, hij is de broer van Hans. Zichtbaar geëmotioneerd doet hij zijn verhaal. "Zijn ongeluk was weliswaar ernstig, maar het wel 'reparabel' zeiden de artsen. Een week na het ongeluk was Hans zelf ook vol goede moed. Het kwam wel weer goed dacht hij. Hans was ook blij dat hij weer naar huis mocht en toen was het ineens toch afgelopen."

"Hans was, zoals het in de volksmond heet, een goede gast. Hij had het hart op de juiste plek. Hij was echt een familieman. Hans was geliefd bij iedereen, deed alles met toewijding en passie", vervolgt Robert. "Hij was altijd rustig en trad niet vaak op de voorgrond. Het was een prachtig mens, echt waar."

"Het zou dit jaar de 25ste editie worden voor Hans als bestuurslid", zegt Jetse Eringa, vice-voorzitter van de Marathon Enschede. "Hij was de bindende factor binnen ons bestuur. Ontzettend gedreven en betrokken. Een enorme vakman. Hij was onder meer verantwoordelijk voor het parcours."

"Hans was stabiel en optimistisch. Hij was onmisbaar in die functie voor mij. Doordat hij zo ervaren was, kon ik als jonge bestuurder altijd op hem terugvallen. Dat was erg prettig. Zijn overlijden kwam als een mokerslag binnen. Als de marathon nadert, zoals nu, dan missen we hem echt."

Zondag loopt buurman en goede vriend Henk, samen met zo'n 150 mensen die Hans lief hadden, de vijf kilometer. Als eerbetoon. "Wij gaan hardlopen. Het afscheid bij de crematie vond ik niet groot genoeg, maar ik wist niet hoe het wel zou moeten." Plotseling werd het idee geopperd om de marathon te lopen voor Hans. Die afstand bleek niet haalbaar.

"Ik zei tegen Robert dat de vijf kilometer wel moest lukken. We hebben allebei een hartoperatie achter de rug. Medisch is het lopen van een marathon niet heel verantwoord, maar vijf kilometer gaan we gewoon doen. Sterker nog, ik zei tegen Robert dat ik wel een mannetje of twintig bij elkaar zou krijgen om mee te lopen. Je wordt tegenwoordig gauw vergeten en dat wil ik voorkomen."

Henk ging direct aan de slag om mensen te werven. "Ik had al snel twintig lopers en toen ging het zelfs naar 150 man die mee wilden lopen. We doen het met z'n allen en dat is ook mooi voor zijn vrouw en kinderen. Dat ze ook het gevoel hebben dat ze er niet alleen voor staan."

Robert sluit zich daar bij aan. "Dat we hier nu samen met z'n allen zitten is eigenlijk een heel mooi voorbeeld van hoe hecht de gemeenschap rondom Hans was. Dit is een mooi initiatief, een prachtig gebaar."

Hij verwacht wel dat het een emotioneel en beladen zondag gaat worden. "Dat weet en voel ik nu al. Maar dat is een onderdeel van het initiatief, dat hoort erbij. Maar de samenhorigheid en het gevoel is een steun voor ons."

Om de herinnering aan Hans levend te houden, wordt vanaf nu jaarlijks de Hans Wiggers-bokaal uitgereikt aan de winnaar van de vijf kilometer. "Een wisselbeker."

Ondanks dat Hans er niet meer is, speelt hij volgens vice-voorzitter Eringa nog altijd een prominente rol. "In de aanloop naar de marathon praten we veel over hem en denken we veel aan hem. Ik vind het prachtig dat we hem op deze manier kunnen herdenken en herinneren. Dochter Marel geeft morgen het startschot en de prijsuitreiking wordt gedaan door zijn zoon Sander. Zo houden we hem in herinnering en ik hoop dat dat een mooie traditie gaat worden."

"Het is een super mooi initiatief dat mijn vader op deze manier herinnerd kan blijven worden", spreekt Sander. "Dat er zoveel mensen mee doen, zegt hoe geliefd hij was. Het wordt aan de ene kant wel een moeilijke emotionele dag zondag, maar aan de andere kant is het ook deels een mooie dag. Ik ga zelf ook lopen maar niet te hard, ik moet 's middags nog voetballen."

Sander kijkt al uit naar de prijsuitreiking die hij mag verrichten. "Een super leuke taak. Het mooiste moment is als iedereen die voor mijn vader loopt over de finish komt en mijn moeder dat ziet. Daarna komen we allemaal bij elkaar in de tent, dat moet prachtig worden."