Jongerenwerker Niel Brinkhuis vecht voor een tweede kans

Ik ontmoet Niel in een kantine in Aadorp. Niel wordt vergezeld door zijn vrouw. Ze hebben een Hema-tas vol gebak bij zich. "Iets lekkers voor bij de koffie", klinkt het. Even later worden taartpunten en tompouces op tafel gezet. Niel neemt plaats aan het hoofd van de tafel. Hij oogt ontspannen. Uit zijn t-shirt steken gespierde getatoeëerde armen. De tatoeages lopen door tot op het kale hoofd. Een plastic tas met krantenartikelen en een snelhechter met documentatie zet hij op de vloer naast zich neer.  

Het gesprek vindt plaats omdat Niel wil vertellen dat hij helemaal niets begrijpt van het besluit van de Twentse gemeenten geen zaken meer met hem te doen, terwijl hij juist een aantal succesvolle jaren achter de rug heeft, waarin hij jongeren weer op het rechte pad hielp. "Welk beeld geven we hiermee af aan jongeren in problemen. Dat het allemaal toch geen zin heeft om wat van je leven proberen te maken als je in het verleden fouten hebt gemaakt? Iedereen verdient toch een tweede kans."

Emotioneel wrijft hij door zijn ogen. "Ik heb in mijn leven veel meegemaakt. Als baby ben ik geadopteerd. Als jongen van tien ga je je afvragen hoe dat zit. Een bruin jongetje met blanke ouders. Bij mensen van een buitenlandse cultuur hoorde ik er niet echt bij. Ik was toch dat jongetje met blanke ouders. En bij blanke mensen hoorde ik niet omdat ik bruin ben. Dat gevoel had ik vaak."

Niets ten nadele van zijn adoptieouders, want die waren super. Hij verloor ze alleen veel te vroeg. Zowel zijn adoptievader als -moeder overleden aan de gevolgen van kanker. Het gevolg was dat Niel rond zijn zestiende op straat zwierf in Nijverdal en omstreken. "Ik was altijd een vaardig persoontje. Als iemand mij uitschold voor kankerlijer dan sloeg ik hem in elkaar. Ik kon niet tegen dat scheldwoord. Ik was heel explosief als iemand mij pijn deed. Aan de andere kant was ik ook heel erg lief en behulpzaam. Zoals ik nu ook ben."

Uiteindelijk belandde hij in het criminele circuit en moest hij zich meer dan eens verantwoorden voor de rechter. "Ik was een muiter, maar ik zou een onschuldig iemand nooit aanpakken. Mensen die oude vrouwen bedreigen of inbrekers, zulke mensen stompte ik vroeger het liefst  zelf in elkaar. En ja, ik zat wel in drugshandel en wapenhandel. Uiteindelijk werd ik als een van de jongste leden ooit opgenomen in een motorclub (Satudarah, red.)."

Bij die club dacht Niel vriendschap te vinden, broederschap, familie. Deels was dat ook zo, zegt hij. "Het zijn niet allemaal rotte appels." Alsof het lot ermee speelde werd Niel in de club 'genaaid' door de man die hij beschouwde als een vaderfiguur. "Hij verspreidde leugens over mij tegen mijn vrouw. Dat leidde tot grote spanningen tussen mijn vrouw en mij." De situatie leidde ertoe dat Niel in de cel belandde, omdat de politie dacht dat hij voor eigen rechter had gespeeld. Het was tevens de laatste keer dat hij tijd doorbracht in een politiecel.

In de periode dat hij vastzat, werd Niel overweldigd door een gevoel dat zijn leven een andere kant op moest. "Ik zag het licht", zegt hij zelf. "Alleen in mijn cel zag ik mijn overleden ouders voor me en kwam ik dichter tot God." Niel veranderde en dat viel ook op bij het gevangenispersoneel. "Ze observeerden me. Tijdens een opstootje tussen twee groepen gedetineerden vroegen ze uitgerekend mij om ze uit elkaar te halen."

Ook vroegen ze Niel mee te doen aan het preventieproject 'Waarschuwing uit de bajes'. Gevangene Niel sprak probleemjongeren toe die beginnend crimineel gedrag vertoonden. Niel merkte dat de jongeren naar hem luisterden, dat hij tot hen doordrong. 

Begin van een ander leven 

Je zou kunnen zeggen dat dit het begin was van zijn nieuwe leven, waarin hij als ervaringsdeskundige vooral probleemjongeren van de zwaarste categorie helpt. Geholpen door zijn uiterlijk, zijn verleden en zijn persoonlijkheid weet hij de jongeren - die vaak al met meerdere jeugdzorginstellingen te maken hebben gehad - te raken. Zijn nieuwe leven staat nu op de tocht, nu alle Twentse gemeenten niet meer met hem willen samenwerken. 

Volgens de Twentse gemeenten heeft Niel nog steeds met connecties met de verboden motorclub No Surrender. Ook zou Niel medewerkers van andere jeugdzorginstellingen hebben bedreigd en geïntimideerd en hij zou niet voldoen aan de kwaliteitseisen die aan een jongerenwerker worden gesteld. "Allemaal onzin", stelt Brinkhuis. "Hier is sprake van karaktermoord. Zowel zakelijk als privé."

Lees meer: Niel Buitenhuis sleept Twentse gemeenten voor de rechter

Brinkhuis laat het er niet bij zitten. Hij heeft de Twentse gemeente aansprakelijk gesteld voor de gederfde inkomsten die hij misloopt, maar om het geld is het hem niet te doen. Hij zou er alles voor hebben als hij weer gewoon als jongerenwerker aan de slag zou mogen. 

Mensen die in het verleden te maken hebben gehad met Niel begrijpen niets van de beslissing van de Twentse gemeenten. Hieronder drie korte verhalen van mensen die Niel van dichtbij hebben meegemaakt.

Lees meer:

Lees meer: